NSFW KONTENT 18+ Oświadczenie: Zgoda autorki na tłumaczenie została udzielona

Nigdy nie wierzyła w miłość od pierwszego wejrzenia, słowa, dotyku. To były bajki dla dzieci. Karmiono ich naiwnymi opowieściami o tym, jakie życie jest piękne, kolorowe, usłane różami. Mary od siedmiu lat miała w swoim życiu różę - ale ta miała kolce. Cierpienie przeplatała sztucznymi uśmiechami na wytwornych bankietach, stojąc u boku męża. Mężczyzny, o którym plotki potrafiły przyprawić o drżenie rąk. Zmuszona siłą wraca do pracy, tym razem w korpusie zwiadowców. Tam poznaje człowieka o lodowatym sercu - jedynego, który próbuje ją ocalić. Zapomniał tylko jednego: nie da się uratować kogoś, jeśli samemu jest się zagubionym. 🥀 Opowiadanie jest brutalne, nie szczędzę w opisach dlatego proszę mieć to na uwadze. 🥀 Opowiadanie znacząco odbiega od kanonu. 🥀 Okładka nie należy do mnie, została tylko zmodyfikowana na potrzeby książki.

※ CZĘŚĆ DRUGA ※ Jego głos był zimny jak ostrze noża. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, jak ląduje przede mną, jego spojrzenie przepełnione czymś pomiędzy gniewem a bólem. Wydawało się, jakby reszta świata przestała istnieć - byliśmy tylko my dwoje, a napięcie między nami było niemal namacalne. - Co ty tu robisz? - zapytał, choć w jego głosie zabrzmiała nuta oskarżenia. - Cywile i dezerterzy nie mają prawa używać tego sprzętu, nie mówiąc już o wtrącaniu się do walk. - A co, wolisz, żebym siedziała w herbaciarni i patrzyła, jak Tytany pożerają ludzi na ulicach? - odpowiedziałam z przekąsem, choć czułam, jak jego spojrzenie pali mnie żywcem. - Nie powinno cię być tutaj - powtórzył, ignorując moje słowa. Jego oczy prześlizgnęły się po mojej twarzy, dłoniach, szyi. Znałam to spojrzenie. Analizował. Ocenił. - A może masz coś przeciwko temu, że jeszcze żyję? - syknęłam, czując, jak narasta we mnie frustracja. - Przepraszam, że kurwa nie umarłam, Levi. Książka jest jedynie inspirowana wydarzeniami oryginalnymi więc mogą pojawić się pewne odstępstwa od oryginalnej fabuły.

※ CZĘŚĆ PIERWSZA ※ - Oczy mam tutaj - powiedziałam spokojnie, wskazując palcem na swoje własne, a potem ruszyłam w stronę ogniska, ignorując wszystko poza wściekłością. Per i Domas zaczęli chichotać, ale ich śmiech urwał się gwałtownie, kiedy stanęłam za nimi i z całej siły zdzieliłam obu po głowach. - Idioci - syknęłam, pochylając się nad nimi. - Macie szczęście, że nie zrobiłam wam tego ostrzami. Levi wstał powoli, jego twarz wróciła do zwykłego, chłodnego wyrazu. Oczywiście, mistrz samokontroli. Podszedł do mnie, ignorując resztę, która ledwo powstrzymywała się od śmiechu. - Fauer - powiedział krótko. Jego głos był chłodny, ale wciąż wyczułam w nim cień irytacji. Zdjął swoją pelerynę i rzucił mi ją z irytacją. - Ubierz się. Jesteśmy na misji, nie w cyrku. Złapałam pelerynę, owijając się nią, zanim spojrzałam mu prosto w oczy. Uśmiechnęłam się lekko, bardziej zuchwale niż wdzięcznie. - Dzięki, kapitanie - rzuciłam, przeciągając ostatnie słowo z nutą sarkazmu. - Ale wiesz, nagiej kobiety to chyba nie widziałeś, skoro tak cię to rozprasza. Przez chwilę jego twarz pozostała niewzruszona, ale widziałam, jak z jego szczęki znika napięcie. Po prostu odwrócił się i odszedł, rzucając przez ramię: - Następnym razem kąp się po swojej zmianie wartowniczej. ************************************************************************************************** Amae wraz z przyjaciółkami Astrid i Ericą uciekły z podziemnego miasta. Dokonały tego z użyciem lewych dokumentów umiejętności i szczęścia. Życie na ulicy jest trudne więc postanawiają dołączyć do korpusu zwiadowców. Mając nadzieję że ich mroczna przeszłość ich nie dosięgnie. Opowieść może zawierać sceny drastyczne, hazard, sceny +18