"İtalyanın tüm çıkışlarını kapatın! O kızı da karnında ki bebeğimi de bana bulun!"...

Buzdan soğuk bakışları önce gözlerimi sonra da kalbimi hedef aldı . Kulağıma eğilip fısıldadı... Ya benimsin ya da Ölüsün.... "Bir kerede inadını kır. Beni değil, kalbimi değil, hevesimi değil."

"Aslı ! " adımı hiç bu kadar sinirli söylememişti. Bu öfkesinin gördüklerimden daha karanlık ve derin bir türüydü. Bu kez de yakalanamazdım. Yakalanırsam olacaklardan korkuyordum. Arkama bakmaya cesaretim yoktu. Sadece önüme bakıyordum ve ağlıyordum. Korku beni ele geçirmeye başlamıştı. Tekrar! Nereye gittiğimi bilmeden sadece koşuyordum, kaçıyordum. O kadar hızlı koşuyordum ki ciğerlerim yanmaya başlamıştı. Ağaçların arasında korkularımla savaşarak ilerliyordum, adımlarımın her biri umutsuzluğumu geride bırakıyordu. Ancak hızım, korkularımı paramparça etmek için yeterli değildi.