"Burası... benim evim değil," diye fısıldadım, sesim titrek ve zayıftı. Massimo hafifçe başını bana yaklaştırdı, gözlerini yüzüme sabitleyerek beni inceledi. "İtalya'ya gidene kadar burası senin evin," dedi, sesi yumuşaktı ama arkasında sert bir kesinlik vardı. "Yeni hayatına hoş geldin, piccola mia. (Küçüğüm)" "Evime gitmek istiyorum," dedim, boğazımdaki düğümü bastırarak. Massimo hafifçe gülümsedi ama bu gülümseme eğlenen birinin gülümsemesi değildi. "Aslında seni zaten yanıma alacaktım..." dedi ve başını hafifçe yana eğerek beni süzmeye devam etti. "Ama duymaman gereken şeyleri duydun, Amore mio (Sevgilim). Bu yüzden, her şey benim için daha da kolaylaştı." "Benden ne istiyorsunuz?" dedim, sesim hala titriyordu, en azından konuşabiliyordum. "Size istemeden bir şey mi yaptım? Bakın, özür dilerim. Ne yaptıysam pişmanım. Lütfen... bırakın gideyim." "Gitmeyi artık unut, bella mia (Güzelim.)" Nefesim kesildi. "Bundan sonra burada, benim yanımda olacaksın," diye devam etti. Parmağını hafifçe çeneme dokundurup yüzümü kendisine çevirdi. Gözlerini gözlerime kilitlemişti, kaçmamı istemiyordu. Kaçamayacağımı biliyordu. "Ve yakında..." Gözleri karanlık bir ateş gibi parladı. "İtalya'da, yeni bir başlangıç yapacağız." İtalya... Yeni bir başlangıç mı? Boğazımdaki düğüm daha da sıkılaştı.

Karanlık sokakta durmadan koşuyodum. Ama bir yere kadar etrafımı saran bir sürü araba yolumu bağlamıştı. Kahr etsin bulmuştular beni. Hem de bu kadar çabuk. Daha bir saat bile dolmamış dı. Arabadan inen adamlar koluma yapışmadan kaçmak istedim ama hemen yakalanmıştım. Kolumdan öyle tutuyodular ki, canım yanıyo du. Arabadan inen koca cüsse tam karşım da durdu. Gözleri ateş topu gibi yine kıp kırmızıy dı. Beni tutan adamlar kolumu bırakıp arabalara geçtiler. Sokağın ortasın da sadece biz vardık. O ve ben.... Tekrardan kolumu hızla köpek gibi kapan adamın arkasından sürükleniyodum şimdi. "Yaa bırakk! Canım yanıyo bırakk! " ağlayarak kurduğum cümlelerin ardından arabanın üstüne fırlatmış dı beni. Önüme gelen saçlarımı ellerimle alıp geriye atdığım da dikelmiş ve ona bakıyodum. Bu zifiri karanlık gözlerden ölümüne korksam bile mecburum.. Çünki korktuğumuz şeyler bizi özgür bırakacak şeylerdir..... Hızla aramız da kı mesafeyi tek adımıyla kapatıp dibime girdi. "KAÇMAKLA NEREYE KADAR GİDE BİLECEKSİN? " diye bir soru yolladı bana.

Bir çığlık daha özgürlüğe kavuşmuştu o gece. Duvarla bulanan çığlıklar karanlığa hapsetmişti ikisinide Geri dönüş yoktu bugün. Acı iliklerine kadar sinirken Pişmanlık vurucaktı gün yüzüne. Acı ikisinide yok etmek için emir almışken Toprak iki can daha emrediyordu gökyüzünden.... ...... "Ben istersem nefes alır,ben istersem yaşayabilirsin güzelim, sen diye birşey yok ilya,sen ve sana ait olan herşey bana ait küçüğüm" Acı oydu, acı adamın duygusuzluğuydu,acı daha o doğmadan emanet edilmişti ellerine... "En acı ölüm ruhunun öldürülmesidir" Onunda ruhu ölmüştü ardından bedeni esir olmuş gücünü yitirmişti yavaşça... İLYA SOYKIR; Ateşin küçük kurbanı... Üç ay içerisinde tüm ailesini kaybetmiş,bu koca dünyada Onu acılar içinde ölüme sürükleyen duygusuz bir adamın ellerinde esir olmuştu... ölümü tatmak için çırpınıyordu ilya,her gece gözlerini parçalayan damlalar akmak için emir almışken, ölümü kara kalemle kalın bir kitaba not edilmiş. gerçekleşmeyi bekliyordu sadece... ATEŞ KARAHANLI; Acının, duygusuzluğun, ölümün beden bulmuş haliydi.. O acıdan yaratılmış,intikam ateşiyle büyümüş içindeki acımasızlığa tutunarak gelebilmişti bu yaşına kadar... İçindeki intikam ateşini bu minik bedenden çıkartmak için üstüne acımasızca abanırken,güçsüz çığlıklar duvarlara çarparak isyan edercesine Kaçıcak yer arıyordu. daha fazla direnememişti küçük bedeni... Kaderle iş birliği yapan ölüm emri,küçük kızı bu hayattan silmek için adamın Emirlerine itaat ediyor,onun gölgesine boyun eğiyordu tam anlamıyla... +18 bölümler olucaktır lütfen bunun bilincinde olarak okuyunuz

"daha gözlerime bile bakamıyorsun. söylesene sevgilim neden bana kafa tutuyorsun?"

•Mafyanın zoraki aşkı "Beni asla sevmeyeceksin, dokunmaycaksın değil mi, Arya?" dediğinde başını 'hayır' anlamında salladı. Hayatını mahveden adamı ne sevmek, ne de dokunmak istiyordu. Amir Arayanın yanından yataktan kalktı. Parmaklarını saçlarının arasından geçirip gözlerini açıp kapadı. Avuçlarını yüzüne bastırdı. Hızlıca makyaj masasına yürüyüp üstündekileri yere fırlattı. Hırsını alamayıp aynaya yumruk geçirdi. Sevdiği kadının onu sevmemesi canını çok yakıyordu. O gecenin yaşanmasını istemezdi ama sevdiğine dayanamıyordu. Onun ruhuna, bedenine her zerresine sahip olmak istiyordu. Kadınına dokunduğu gibi onun da ona dokunmasını istiyordu. Bedeninde sevdiğinin sıcaklığını hissetmek istiyordu. Ama sevdiği onu sevmek için hiç çabalamıyordu. Belki çabalasa severdi. Aşkını hissederdi... Ama çabalamıyordu. Oysa o kadın ecelle nişanlıydı!🗿

*DÜZENLENECEK* Rahatsız olacaklar için, bolca argo kelimeler, madde, şiddet +18 ögeler vardır. Duyar kasacaksanız veya toksik watty girls iseniz engelleyip geçin. WATTPAD PLATFORMUNDA "GECENİN ZEHRİ" ADLI İLK VE TEK KİTAPTIR!!!!

Yine sessizlik içersinde oturmuştu yatağında siyah saçları belinden aşağı sarkıyordu siyah iri boncuk gözlerinde ne umut ne de ışık vardı sessizce ayaklarını kendine çekmiş bir şekilde pencereden dışarıyı izliyordu Yanına onu korkutmak istemediğimden yavaş adımlarla yaklaştım ve elimi hafifçe saçlarına dokundurdum bu haraketim karşısında irkildi Kafasını yana döndürüp benim geldiğimi görünce konuşmaya başladı "Sen kimsin?"dedi mırıldayan ses tonuyla beni unutmasına alışmıştım artık hafifçe yüzüme buruk tebessüm yerleştirdim elini yavaşça tuttum "Hadi gel yemeğinin vakti geldi"

-YAPMA NOLUR YAPMA YAPMA DUR ARTIK YETER ALLAH AŞKINA DUR DUR! Tüm evi inleticek çığlığım depoda yankı yaparken onda hiçbi etki yaratmamıştı hala canice sandalyeye bağladığı adamın dişlerini kerpetenle sökmeye devam ediyodu Adamın acı dolu feryatları benim daha çok bağırmama yol açıyodu Beni dinlemiyo hala kanlar içinde kalmış elleriyle kerpeteni bırakmıyodu delirmek üzereydim benim yüzümden bi insana acı çektiriyodu Yanımdaki duvarı tekmeleye tekmeleye durması için tekrardan bağıra çağıra çığlıklar attım - YA DUR DUR YALVARIRIM DUR DELİRTMEKMİ İSTİYOSUN BENİ DUR ARTIK DUR DUR DUR YAA DURSANA DELIRİCEM DUR Son gücümle öyle bi bağırmıştımki depo inlemişti artık ayakta durucak takatim kalmamıştı kendimi yere atıp saçlarımı ellerimin arasına alıp çekiştirmeye başladım saç diplerime giren inanılmaz ağrı umrumda bile değildi hıçkırıklarım ağlayışlarım arasında kaybolurken bi kaç dakika sonra adamın acı feryadıda biraz kesilmişti Bianda kolumdan ayağa kaldırıldım bu yapan Savaştan başkası değildi kan içinde kalmış eliyle kolumu sıkıca tutaraken beni her tarafından oluk oluk kanlar akan adamın karşısına dikti, bu görüntüya daha fazla dayanamayıp gözlerimi sıkıca kapatıp seslice ağlamaya devam ettim - Bak görüyomusun Rojin bu adam senin yüzünden böyle oldu sana ne dedim benden gitmeye kalkarsan başkası acı çeker sana asla zarar vermem ama bunun bedelini başkası öder. Bak şimdi bu adama senin eserin bunu ben değil sen yaptın Zar zor gözlerimi araladığımda Savaşın dedikleriyle daha çok ağlamaya başladım başımı eğip sırf bi canı daha yakmasın diye yalvardım ona - S-Savaş lütfen yemin ederim b-bidaha kaçmicam yalvarırım sana lütfen bırak adamı n-olursun - BAŞKA Bİ ERKEK İÇİN BANA YALVARIP DURMA LAN SİKERİM SENİNDE BELANI KES O SESİNİ Beni kendine çevirip üstüme doğru kükrediğin

"Kaan" "Kaan sana kurban olsun" dediyinde kendinde olmadığını anladım. İçmişti! "İçki mi içtin?" sordum yinede.. "Seni istiyorum" duyduğum kelimeyle dünyam yıkıldı. "Benim olmanı istiyorum" Hayır yapamazdı dimi? Bana zorla dokunamazdı? Hemen panikle kollarından çıkmaya başladım ama o beni kendine daha da bastırdı. "Kaan" "Şşh" elini dudağıma koyarak susturdu beni "söz acımıycak" diyerek üstüme çıktı.

[ağanın sevdası] ARA VERİLDİ!