Tüm ailesini bir anda kaybeden Duru Kılıçarslan, kimsesiz kaldığını düşünürken hayatına bir bebek girer. Birlikte olduğu, ailelerinin güç yarışı içinde olduğu Ulusoy ailesinin oğulları, Kuzey Ulusoy'la birlikteliklerinin ardından korunmasına rağmen hamile kalan Duru'nun aklında tek bir şey vardı. Kuzey bebeğini istemeyip reddetse bile bu bebeği dünyaya getirecekti. Çünkü başta ne kadar istemese de, içinde büyüyen hayat onun tutunmak için elinde kalan tek daldı. Ailesinin ansızın ölümü zihnini bulandırırken, kaza anlarını dakikalarca araştırmıştı. Kamera kayıtlarına kadar bulmuş, ailesinin ölümünü hafife almayıp derince araştırmıştı. Yalnız başına kaldığı koskoca hayatta rahmine düşen bebeği onu ne kadar ayakta tutmaya çalışsa da tamamen ayağa kaldırmıyordu çünkü Duru, ailesinin yıllarca sakladığı sırları kademe kademe öğrenirken gerçeklerin acısı tokat gibi yüzüne çarpıyor, yalanlarla özenle inşa edilmiş hayatının merdivenleri bir bir kırılıyordu. Bu süreçte Kuzey Ulusoy, Duru'yu ve bebeğini ilk andan beri aralarındaki anlaşmazlığa rağmen kabul etmişti. Bebeğinin annesinin yaşadığı yükler, öğrendiği sarsıcı gerçeklerle yanında duruyordu. Ama Duru da Kuzey de farkındaydı ki; Duru, üzerine yıkılan enkazdan kurtulduğunda, aynı Duru olmayacaktı...

"Delilerin sevdası hoyrat bir fırtına gibidir. Günün başında seni sarsan fırtına, gecenin şafağında ılık bir esintiye dönüşüp kaburgalarının arasına sokulur." Saka ve Sanrı'da tanıdığımız Gurur ve Farah'ın hikayesi. SVS'den bağımsız bir kurgu olduğu için Sarkaç'a başlamak için önce Saka ve Sanrı'yı okumanıza gerek yoktur.

Sene 1992, ülke sağ ve sol çatışmasının izlerini hâlâ taşıyorken henüz yoluna girmiş bir düzen yoktur. Bu çatışmanın içerisinde aynı evde doğup büyümüş olan Firuze ve Ecevit birbirlerinin tek ve en sevdiği oyun arkadaşıdır. Yetişkinlerin kavgalarının ötesinde, boya kalemleri ve oyunlarıyla büyüyen iki çocuğun doğarken beraber yazılan hikayeleri; bir doğum gününde sert bir silgiyle silinir, hiç var olmamış gibi koparlar birbirlerinden. Silgi yazıyı siler, kağıdı hırpalar ve Ecevit bir ailenin avucunun içinde yok edilir. Suçlar ve cezalar. Cezaları yalnızca suçlular mı çeker? Silgi yazıyı siler, leke bırakır ve Firuze en sevdiği oyun arkadaşını kaybeder. Suçlananlar ve cezalandırılanlar. Suçlular sadece yetişkinlerden mi çıkar? Firuze Akın ellerinde fırçalar, karşısında tablolarla yıllardır oyun arkadaşını beklemektedir. Seneler sonra aynı sayfa açılır, silgi de kalem de tek kişinin eline düşer. Ali Ecevit Tarhan, yazıp silmek için yok edildiği o yere geri döner. *** "Firuze sen benim çocukluğumsun," Gözleri derin bir şefkatle bana bakıyordu. Konuşan Ecevit'ti. Onu evvelden tanıyordum. Gözlerindeki şefkat avucunun içine düştü, un ufak edildi. "Firuze sen benim çocukluğumun katilisin," dedi acıyla, nefesini keskin bir bıçak kesti, o bıçağı ben tuttum sandım. Konuşan Ali Ecevit Tarhan'dı. Onu yeni tanıyordum.

Üniversiteyken hoşlandığı çocuğu kıskandırmak için gidip sınıfın inek çocuğunun kucağına düşer... ⛓️‍💥🪽 Adam yıllar sonra öğretmen olduğu köyde Karadenizli ve Fırtına lakaplı bir yüzbaşı olarak karşısına çıkar. "Sıcaklığın hala kucağımda, öğretmen hanım."

❝Burası Karadeniz, burada hiçbir aşk mücadelesiz olmaz.❞ "Karadeniz'e eskiden Konuk Sevmez Deniz derlermiş," dedi. Sesindeki buz dağı yüreğimi titretti. Bunu daha önce hiç duymamıştım. Demek hırçın dalgaların sahibi olan Karadeniz'e Konuk Sevmez Deniz diyorlardı. İlk kez duyduğum için olsa gerek garibime gitmişti. Ben de buraya gelen bir konuktum. "Peki ya, öyle mi?" diye sorduğumda bakışlarımı usulca ona kaldırdım. "Burası gerçekten konuk sevmez mi?" "Sevmez," dedi Kuzey net bir dille. "Alır, götürür, öldürür seni. Sen de elbet gideceksin buralardan, ait olduğun yere döneceksin. Buralar hiç konuk sevmez." Bir düşman kapıyı çalar. Elinde ölümle bekler. İmkânsız bir aşk başlar.