Annesinin telefonunda dolanırken gördüğü bir fotoğrafla, annesinin gün arkadaşının torununu beğenip ona mesaj atan Defne, beklenmedik birisiyle karşılaşır. Argo içerir.

Yıllarca öz ailesi sandığı insanların öz ailesi olmadığını öğrenen Bilge, 5 abi ve 1 kardeşe sahip olduğunu öğrenir.

İɴᴛɪʜᴀʀ ʜᴀᴛᴛı ᴀᴅıʏʟᴀ ʙɪʟɪɴᴇɴ çᴇᴛᴇ, ɪɴsᴀɴʟᴀʀı ɪɴᴛɪʜᴀʀᴀ süʀüᴋʟᴇʏᴇʀᴇᴋ öʟᴅüʀᴍᴇsɪ ᴠᴇ ᴅᴏʟᴀɴᴅıʀᴍᴀsıʏʟᴀ ʙɪʟɪɴɪʀ. ʜᴇʀᴋᴇs ᴏɴʟᴀʀᴅᴀɴ ᴋᴀçᴍᴀʏᴀ çᴀʟışıʀᴋᴇɴ, ɢᴇɴç ᴋıᴢ ɴᴇʀᴇᴅᴇɴ ɢᴇʟᴅɪğɪɴɪ ʙɪʟᴍᴇᴅɪğɪ ʙɪʀ ᴄᴇsᴀʀᴇᴛʟᴇ çᴇᴛᴇ ʟɪᴅᴇʀɪɴᴇ ʏᴀᴢᴍᴀʏᴀ ʙᴀşʟᴀʀ. ᴀᴋşɪɴ; Öʟᴍᴇᴋ ɪsᴛɪʏᴏʀᴜᴍ ᴀᴍᴀ ʙᴜɴᴜ ʙɪʟᴇ ʏᴀᴘᴀᴍᴀʏᴀᴄᴀᴋ ᴋᴀᴅᴀʀ ᴄᴇsᴀʀᴇᴛsɪᴢɪᴍ. ᴀᴋşɪɴ; ʙᴇɴɪ sɪᴢ öʟᴅüʀᴇʙɪʟɪʀ ᴍɪsɪɴɪᴢ? ᴀᴋşɪɴ; ʙᴇɴɪ sᴇɴ öʟᴅüʀᴇʙɪʟɪʀ ᴍɪsɪɴ? ʏᴀᴢᴅığıᴍ ɴᴜᴍᴀʀᴀɴıɴ ᴋᴀʀşısıɴᴅᴀ ᴋɪᴍ ᴏʟᴅᴜğᴜɴᴜ ʙɪʟᴇ ʙɪʟᴍɪʏᴏʀᴅᴜᴍ. ᴛᴇᴋ ʙɪʟᴅɪğɪᴍ ᴏɴʟᴀʀ ʜᴀᴋᴋıɴᴅᴀ çıᴋᴀɴ ᴋᴀɴ ᴅᴏɴᴅᴜʀᴜᴄᴜ ʜᴀʙᴇʀʟᴇʀᴅɪ; ɪɴsᴀɴʟᴀʀı ɪɴᴛɪʜᴀʀᴀ süʀüᴋʟᴇʏᴇʀᴇᴋ öʟüᴍʟᴇʀɪɴᴇ ʏᴏʟ ᴀçᴛıᴋʟᴀʀı, ᴅᴏʟᴀɴᴅıʀᴅıᴋʟᴀʀı ᴠᴇ ᴋɪᴍʟɪᴋsɪᴢ ᴏʟᴅᴜᴋʟᴀʀı ᴅışıɴᴅᴀ ʜɪçʙɪʀ ʙɪʟɢɪ ʏᴏᴋᴛᴜ. ᴏɴʟᴀʀᴄᴀ ɪɴsᴀɴᴀ ᴍᴜsᴀʟʟᴀᴛ ᴏʟᴜʏᴏʀʟᴀʀᴅı ᴀɴᴄᴀᴋ ᴇᴍɪɴɪᴍ ʙᴜ ᴢᴀᴍᴀɴᴀ ᴋᴀᴅᴀʀ ʜɪç ᴋɪᴍsᴇ ᴋᴇɴᴅɪ ɪsᴛᴇğɪʏʟᴇ ᴏɴʟᴀʀᴀ ʙᴜʟᴀşᴍᴀᴍışᴛı. ʙᴇɴɪᴍ ᴅışıᴍᴅᴀ. ʙᴇʟᴋɪ ᴅᴇ ʙᴜ ʙüʏüᴋ ʙɪʀ ʜᴀᴛᴀʏᴅı, ʙᴇɴɪ ʜɪç ɪsᴛᴇᴍᴇᴅɪğɪᴍ ʏᴇʀʟᴇʀᴇ süʀüᴋʟᴇʏᴇᴄᴇᴋᴛɪ ᴀᴍᴀ ᴀʀᴛıᴋ ɢᴇʀɪʏᴇ ᴅöɴüş ʏᴏᴋᴛᴜ; ʜᴇʀ şᴇʏ ɪçɪɴ çᴏᴋ ɢᴇçᴛɪ çüɴᴋü ᴍᴇsᴀᴊʟᴀʀıᴍ çᴏᴋᴛᴀɴ ᴏᴋᴜɴᴍᴜşᴛᴜ. ⚠

Doğum gününden sonra, kardeşiyle eğlenmek için konsere giden bir genç kız... Fırtına yüzünden iptal olan konserden eve dönmeye çalışırken, kendini bir anda hiç bilmediği bir yerde bulursa... Ve bu bilmediği yerden, evine dönecek hiçbir yolu olmasa... Kendisini yabancı hissettiği bu şehirde, tüm bunlar yetmezmiş gibi, aklını karıştıran ve tüm yolları kendisine çıkaran gizemli bir genç adamla karşılaşırsa... Neler olur?

"Bade Karahanlı." Duyduğum tok sesle eş zamanlı olarak derin bir nefes aldım, ağır hareketlerle sesin geldiği yöne döndüm. Kapıyı yavaşça kapattı, gözleri beni buldu. "İsmimi bile öğrenmişsin." Dudakları yana kıvrıldı, bana doğru geldi. "Öğrenmek zorunda kaldım diyelim." Gülümsedim, biraz daha yaklaştı, birkaç adım geri gittim ama sırtım soğuk duvara temas edince durmak zorunda kaldım. Fakat o durmadan üzerime gelmeye devam etti. Kaçmak için sağ tarafa doğru geçecekken kolunu önüme kalkan etti. Boş bir anında sol taraftan kacayım dedim ama bu sefer de diğer koluyla önümü kapattı. Tamamen onunla duvar arasında kalmıştım, kaçmama izin vermiyordu. Sırtımı duvara yasladım, yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Ne yapıyorsun?" "Konuşmamız gereken şeyler var." "Evet var ama bunu aramızda mesafe varken de yapabiliriz." "Yapamayız, böyle konuşmak istiyorum." Cevap verecekken gördüğüm şeyle sol gözünün altına düşen kirpiğini nazik bir şekilde aldım. "Kirpiklerin dökülüyor." Dudaklarındaki tebessüm büyüdü, sessiz kaldı. Sağ yanağında küçük bir gamzesi vardı, yakın olduğumuz için fark edebilmiştim. Kirpiğe usulca üfleyerek gözlerimi yeşillerine çevirdim. "Badem yağı sürebilirsin, çok iyi geliyor." Tek kaşı kalktı, söylediğim şeye şaşırmış gibiydi. Fakat bu şaşkınlığı üzerinden çabucak atıp kaçmamı engellemek için önüme kalkan ettiği elini duvardan çekti, cebine attı. Merakla ona bakarken elini cebinden çıkardı, badem şekerlerini uzattı. "Yer misin?" Elinden bademleri alarak birini ağzıma attım. "Çok severim." Biraz daha yaklaştı, derin bir nefes aldı. "Badem şekeri gibi kokuyorsun." Badem şekeri mi demişti o? Şaşkınca bakarak elimdeki bademleri kokladım. "Güzel kokuyorlar yalnız." Başını salladı. "Biliyorum." Gülümsedim, kendisi de bir şeker yedi ve ekledi. "O yüzden söyledim zaten."