Sert duygusuz bir adam. Güzelliği başına bela olmuş bir kadın. Onları bir araya getiren intikam hırsı. İstanbul'un delikanlısı

Çok eski zamanlardan kalma bir yatılı okul... Bilirsiniz o zamanların, ağır şartlar, katı kurallar ve işkence içeren aklınıza gelebilecek her türlü zulüm yapılmaktaydı. Çoğu öğrenci bu zulme katlanamayıp, intihar edenler mi dersiniz, bu işkenceler sonucu dayanamayıp ölenler mi dersiniz... Ve o zamanlar da bedenler çürüyüp kaybolsa da ruhlar hep o okulun çevresinde bedenlerini aramaktadır. Bu okul birçok ölümle sonuçlanan vakalardan sonra mühürlendi. Taa ki aradan 150 yıl geçip, okulun düzenlenmesi gerekene kadar... Eski halinden hiçbir eser yoktur. Duvarları yıkık dökük, merdivenleri eskimiş pencere pervazları rüzgardan nasibini almış... Ama bir şey değişmemiş. Ruhlar... Tıpkı bıraktığınız yerdeler...

Bizimki zaten normal bir karşılaşma olmamıştı. Ne bileyim, ben taciz edilirken beni kurtarmamıştı yada birden çıkıp 'Sen benimsin.' falan da dememişti ki bu tarz şeylere normal diyor olmam da ayrı bir komik. Nasıl normal bir şekilde tanışabilirdik ki? O normal değildi. Şöyle söyleyeyim, soy ağacında belirdiği gün, o ağacı kesmiş olmak isterdim. Kurduğum üç cümleden birinde onu boğmak istediğimi söylerken şimdi salak gibi onu sevdiğim gerçeğini hazmetmeye çalışıyordum yada onun beni sevmediği gerçegini... Hayatıma nasıl girdiğini biliyor musunuz? Beni nasıl etkilediğini? Peki mavi gözlerini neden böyle sevdiğimi? Onun beni sevip sevmediğini? Bilmiyorsunuz. Son soru hariç her şeyi cevaplayabilirim. Çünkü son sorunun cevabını ben de bilmiyorum.

Karnınızdaki bebeği sizden almak isteseler ne yapardınız? Mutsuzluktan ölen bir kadının kızı olsanız, mutluluğa inanır mıydınız? Hüma; evlenme fikrine karşı, ancak anne olma isteğiyle yanıp tutuşan genç bir kadındır. Tek çaresi sperm bankasına başvurarak hamile kalmaktır. Ne var ki aniden ortaya çıkan biyolojik baba bütün planlarını altüst eder. Kartal ve Hüma'nın henüz cenin olan bir bebek uğruna yaşadıklarını bir solukta okuyacaksınız. "Uçmayı birlikte öğrenen kuşlar için gökyüzünün sınırı yoktur." Müptela Yayınları farkıyla raflarda. (İlk 15 bölüm yayında.)

Bütün yollar çıkmaza giriyordu. Hayallerim,umutlarım siyaha dönüşürken pes edemiyordum. Vazgeçemiyordum. Kurtulmak istiyordum. Yaşamak,nefes almak istiyordum TÖRE SERİSİNİN İKİNCİ KİTABİ İLK ONU OKUMANİZİ TAVSİYE EDİYORUM

**Bazen birşeye sahip olduğumuzu sanırız. Ama yalnızca 'sanırız'** "Herşey yoluna girecek!" "..." "Herşeyi unutturacağım sana. Bütün yaşadığın o kötü zamanları" "..." "İnsanlar neleri unutuyor.. Sende bu yaşadıklarını unutacaksın!" "Unutmayacağımı ikimizde biliyoruz" "Unutmak zorundasın lanet olası! Unutacaksın!!!" ~Bu genç bir kızın direniş hikayesi değil, genç bir adamın yok oluş hikayesidir~

HERKES BAKSIN BİR :)

Kapağı hazırlayan Melis Oral'a teşekkür ediyorum ^^ Mavi gözlerimi kahverengi gözlerine diktim. Kalbim sanki bir kuştu ve kafesinden çıkmak için çırpınıyordu şuan.O hep benim yanımdaydı, beni anlıyordu, beni dinliyordu ve en önemlisi tüm geçmişime rağmen bana kahkaha attırabiliyordu... Onu seviyordum, her şeyiyle,tüm sakarlığıyla,tüm mutluluğuyla,tüm hüznüyle, tüm eğlenceli haliyle, tüm çaresizliğiyle... " Biliyorsun," diyerek yutkundum ve başımı önüme eğerek dolmuş olan gözlerimi ondan sakladım. "Ben yetimhaneden Tom amca sayesinde ayrılmıştım.Yıkık döküktüm sanki o zamanlar, erken yaşta kaybettiğim ailem ruhsal yönden bana çok zarar vermişti...", dedim ve burnumu çekerek devam ettim. "Sonra, o benim tekrar şefkati hissetmemi sağladı, Tom amca... Onun sevgisi beni kendime getirmişti, tekrar yaşama isteği uyandırmıştı içimde... Ailemin yokluğunu neredeyse onun sayesinde hiç hissetmiyordum, ama hayat benden onu aldığında sanki bir vazo gibi parçalandım ve ne kadar birleştirlirsem birleştirileyim asla eskisi gibi olamadım... Kalbimi ikinci kez kaybettim sanki, yıkıldım, yok oldum, harabe gibiydim. Sessiz gecelerde saatlerce ağlardım her gün, ", diyerek gözlerimi onun gözlerine diktim, o güzel kahve tonunu çok seviyordum... Gözümden süzülen bir damla gözyaşımı elimin tersiyle sildim ve burnumu çektim. "Sonra sen çıka geldin ve hayatım değişti. Benim kahramanım oldun Adal, sen benim kaybettiğim tüm her şeyime rağmen bir umut ışığı oldun..." Mutlu sözlerle başlayan bir aşk. İki, sevgisi için canını verecek kişinin hikayesi... Peki ya ortada bir oyun varsa? Her hikaye mutlu sonla mı biter? Bu aşk mutlu sonla mı bitecek, yoksa ölümle mi?

O iki farklı yaşamı aynı bedende taşıyordu. Hayatında grilere yer yoktu. Ya siyah ya da beyazdı. Gündüzleri bir melek. Geceleri ise şeytandı. İyilerin canını kurtarırken. Kötülerin canını alandı. Gündüz çocukların sevgilisi, Geceleri kötülerin kabusuydu. O bir ÖLÜM MELEĞİYDİ! Yaşadığı travmalar hayatına yön vermişti. Hiçbir duygusu yoktu.