İlk kitabım değildir* Cringe bir dil kullandığımı düşünmüyorum* Karışan bebekler klasiği*

Birçe, on yedi yaşında iki ay evvel annesini kaybetmiş öksüz bir kız çocuğu iken, şimdi de babasının hastalığıyla pençeleşiyordu. Ölüm döşeğindeki bey babasına her baktığında, "Ya o da giderse?" diye üzülüp korkuyordu. Bey babası biricik eşinin, yol arkadaşının ölümünü kaldıramıyordu. Hasta bedeninin daha fazla direnemeyeceğini hissetmiş gibi çağırdı yanına, tek evladını. "Birçe... Al yavrum, al bu zarfı. Ben gidiyorum yavrum. Ben annene gidiyorum. Sen de git. Ben gittikten sonra git. Annene, babana, kardeşlerine git. Affet yavrum. Affet. Gitmeli şimdi. Gitmeli..." Birçe, elinde sadece adresin yazdığı bir kağıt parçasıyla, babasının ruhu çekilmiş vücudunun yanında öylece kaldı. On yedisindeki Birçe, ne yapmalı şimdi? Nereye varmalı? Nereye gitmeli? ... "Kime bakmıştın küçük?" Birçe, elinde küçücük bir çantayla çaldı bu yabancı insanların kapısını. Kucağında iki yaşlarında bir çocukla dışarı çıkan, sarı saçlarıyla âdeta kendisine olan benzerliğini haykıran bu güzel kadına bakakaldı Birçe. Utanıyordu. Gidecek yeri yoktu. Devlet korumasına girmek istemiyordu. Babasının son dileğini yerine getirecek ve şansını deneyecekti. "Ben Birçe Sungur," dedi titreyen sesiyle. "Size bir mektup getirdim efendim, bakmanızda fayda var." İşte her şey o mektupla başladı. Alt üst olan hayatların kesişimi olan Birçe'yi şimdi çok daha zor bir hayat bekliyordu. ... Yayınlanma tarihi: 21.08.2023 Final yayınlanma tarihi: 30.03.2024 BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR. GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR.

Geçmiş yıllarda yaşanan bir kaza sonucu bir aile parçalanmış, içlerinden bazıları vefat ederken bazıları da hasarlarla kazayı atlatmıştır. Fakat tek sorun, ailenin ebeveynlerin vefat etmesi ile tüm kardeşler farklı farklı yetimhanelere verilmiştir. Şimdi ise, tüm kardeşlerin yeniden birleşme zamanıdır... "Çiçekler açar elbet, mühim olan beklemektir." • • • Yazın eğlence amaçlı yazılmıştır. Yazım kurallarına özellikle dikkat edilir. Bölüm içerisinde diğer karakterlerinde (genelde kardeşler) ağzından yazılmıştır. #mazi = 1. Sıradayız 13/08/24 #ailebağı = 1. Sıradayız 03/10/24 #erkekversiyon = 4. Sıradayız 20/08/24 #kaza = 6. Sıradayız 02/10/24 #gerçekler = 6. Sıradayız 31/08/24 #mutluluk = 1. Sıradayız 09/10/24 #abi = 5. Sıradayız 29/09/24 #abla = 2. Sıradayız 14/10/24 #hayal = 2. Sıradayız 30/10/24 #gençkızedebiyatı = 2. Sıradayız 02/10/24 #aile = 2. Sıradayız 03/10/24 #mafya = 1. Sıradayız 05/10/24 #mizah = 1. Sıradayız 09/10/24

Sert, kavgacı, kaba saba, ailesine bile pek gülmeyen bir adam 3 yaşında bir kızı olduğunu öğrenirse ne olur?

abi konulu kitapları okumayı sevdiğim için bende bir şansımı deneyeyim dedim

Gerçek Ailem & Aşk & Hastalık - Arkamda kapı açılırken gözüm arkaya kaymıştı, güvenlikler gelmişti. Ben hiç çalmamam gereken birisinin eşyasını çalmıştım. Gözüm tekrar ona kaydığında bana baktığını gördüm ama bu sefer duygusuzca bakıyordu. Koyu gözleri bana bakarken duygu yoksunuydu. "Adım Feza, Feza Gök. Bu Holging'in yöneticisi olan Feza. Daha ayrıntılı konuşmak istersen avukatımla yanına uğrarım" Araba anahtarını çaldığım kişi benim öz abim miydi? Hadi canım! İlk karşılaşmamız hoş olmamıştı. Şimdi bu durumu nasıl düzeltecektim. "DUR!" Diye bağırdım. "Sen benim kim olduğumu biliyor musun?" Kimsin sen? Sürpriz yumurta kardeşin! Alayla dudakları kıvrıldı, yüz ifadesinde değişen tek şey dudaklarıydı. "Kimmişsin sen?" Göstericem ben sana şimdi alayını! "Öz kardeşin, tanıştığıma memnun oldum." Dedim. Dudaklar alayla kıvrılan bu sefer bendim! ------- Birbirinden haberi olmayan İkizlerin gerçek ailesini bulması... 𝐒𝐮̈𝐯𝐞𝐲𝐝𝐚: Kalpte olan günahı temsil eden belirgin siyah benek.

Daha çok küçükken ayrılmak zorunda kalmışlardı. Düştüklerinde kaldıracak bir el yoktu, onların hayatında. Düşünce ayağa kalkmayı öğrenmişlerdi; deneyerek, acı çekerek ve pes etmeyerek. Mert, Kuzey ve Zeynep küçük yaşlarda ailelerini kaybederek, kimsesizliğin ne demek olduğunu bile bilmeden, yaşayarak öğrenmek zorunda kalmış üç kardeşti. *** Her zaman aile eksikliği ile yaşamıştım. Anne ve babam olmasada abilerimin olduğunu öğreniyordum. Bu iyi bir şeydi. Mutlu olmalıydım. Ama mutlu olmaktan ziyade tedirgin hissediyordum. Kendime mutluluğu yakıştıramıyordum belli ki. Neden normal bir insanın yapması gerektiği gibi boyunlarına atlayıp, abim oldukları için ne kadar şanslı olduğumu söyleyemiyordum ki sanki. Çünkü ben duygularını içinde yaşamaya alışmış, dışa vurmaya gerek duymamış, kalabalıklar içinde yalnız olan ve her hareketinden çekinen bir insandım. Böyle olmak istemiyordum. Ama demekle olmuyordu ki. Keşke her şey göründüğü kadar kolay olsaydı.

İspanyol bir kızın gerçek ailesini türkiyede bulması. Karışan bebekler klasiği EĞLENCESİNE YAZIYORUM CİDDİYE ALMAYIN

Abi operasyonunu resmi bir şekilde başlatıyorum. Artık onların gerçek ailem olduğunu biliyordum. Önce gizlice içlerine girecek, onları tanımaya çalışacaktım. Eğer gerçekten onları kendime yakın hissedersem de gerçekleri söylecektim.

"Daha abi olmayı bile beceremiyorken nasıl aile olacağım ben size?" ... Yıllar önce salak bir hemşirenin dalgınlığı yüzünden dünyası değişen Layana'nın biraz anormal, biraz saçma, biraz eğlenceli ve fazlasıyla kaoslu hayatına hoş geldiniz. ... Klasikleştirilmemeye çalışılan tam bir klasik aile kurgusu. Başlama tarihi: 31 Temmuz 2021