"Każdy ma osobę, której nie potrafi skreślić. Bez wględu na to ile bólu i cierpienia zadała nam ta osoba."

„Czas leczy rany „ - Wszyscy wmawiają mi to odkąd zmarł mój brat . Moim zdaniem czas nie leczy ran , tylko przyzwyczaja do bólu , dodając coraz to nowych problemów z którymi musimy sobie radzić , mimo że jest coraz trudniej . Kiedy zmarł Michał a dokładnie popełnił samobójstwo , mój świat się zawalił . Straciłam najważniejszą osobę w moim życiu , a jedyne o czym byłam w stanie myśleć to fakt że mnie zostawił . Zostawił mnie samą przeciwko złu ,przed którym obiecał mnie chronić . Nie byłam na to gotowa ! Potrzebowałam go ! Tylko że na nic zdały się moje prośby by wrócił , już nic nie mogłam zrobić . Obwiniałam się za jego śmierć , byłam z nim najbliżej z całej rodziny a niczego nie zauważyłam , może gdybym patrzyła dokładniej ? Podejrzewam że odpowiedzi na wszystkie pytania znajdę w liście który mi zostawił , tylko że jest mały problem - Nie mam odwagi go przeczytać . Mimo że nie pogodziłam się z jego odejściem musiałam w końcu wrócić do normalnego życia , ponieważ cierpliwość rodziców miała swoje granice .Oczekiwali ode mnie normalności . W końcu jestem córką znanego polityka dla którego liczy się tylko reputacja . Minął rok kiedy w końcu zrezygnowałam z nauki w domu i wróciłam do szkoły , wszystko wróciło do normy , poza małym szczegółem .Postanowiłam że nie będę już udawała idealnej córeczki , zacznę żyć po swojemu . Od zawsze miałam przy sobie Michała .Nigdy nie musiałam się o nic martwić , miałam brata na którego mogłam zawsze liczyć . Teraz zostałam sama , sama przeciwko światu ...

Część druga opowiadania; „ZŁAMALIŚMY ZASADY". Nie miałam pojęcia czy sobie bez Ciebie poradzę. Nie miałam pojęcia czy nie umrę z tęsknoty po Twoim odejściu. Nie miałam pojęcia gdzie jesteś i co robisz. Nie miałam pojęcia czy jesteś szczęśliwy. Nie miałam pojęcia czy jeszcze o mnie pamiętasz. Nie miałam pojęcia czy jeszcze mnie kochasz i czy w ogóle żyjesz. Nie byłam pewna prawie niczego. Ale wiedziałam jedno: kochałam Cię na tyle mocno, że pozwoliłam Ci odejść. [Fikcja literacka: placówki, miejsca oraz ich położenia geograficzne nie pokrywające się z informacjami rzeczywistymi]

Przycisnąłem żyletkę do wewnętrznej strony nadgarstków tak mocno, że odrazu zacząłem krwawić. To samo zrobiłem z drugą ręką. Powoli ciemno- czerwona ciecz spływała po białych kafelkach. - Piękny kontrast.- pomyślałem. Usiadłem na podłodze. Czułem się coraz słabszy, jakby moje ciało ogarnął nagły paraliż. Przed moimi oczami pojawiły się wszystkie sceny z mojego życia. To historia o mnie, a tak właściwie o mojej przyjaźni z Anoreksją. Ta tragiczna opowieść ma Wam uświadomić jedno: Szanuj siebie bo ty jesteś prawdziwym pięknem. 2017 #265 dla nastolatków 2018 #632 dla nastolatków 2019 228 #choroba

Nie oszukujmy się, ważę dużo. Jestem gruba i tłusta. Chcę to zmienić. Podobać się sobie. Podobać się otoczeniu. Chce być chuda. Tylko tyle

Viola Lewis to nastolatka jak każda inna. Jej życie dzieli się pomiędzy szkołę, czas spędzany z rodziną oraz jej chłopaka Josha. Problem pojawia się wraz z przeprowadzeniem się na spokojne przedmieścia nowych sąsiadów, a w szczególności jednego z nich - Doriana Hendersona. ✔ wulgaryzmy ✔ sceny erotyczne ✔ sceny 16+ Uwaga: Ta historia jest pierwszą częścią serii opowiadań, do której na chwilę obecną należy również część druga "I don't need a boyfriend anyway". Okładka: @psychopaths_sister

Losy dziewczyny, która spotyka Matthew z opowiadania "Nowy współlokator" (Nie trzeba czytać. Po prostu Matt to dziecko diabła) Czy połączy ich miłość taka jak Nicole i Tobiasa? Ona nie wierzy w miłość, a on to diabeł/szatan, który przy niej od początku jest... inny, ale tylko czasami. ################## Matthew jest crashem niektórych dziewcząt odkąd skończył dwa lata, ale tutaj znajdzie swoją nową "przyjaciółkę". Akcja dzieje się powoli. Wszystkie miejsca są wymyślone. W opowiadaniu mogą występować wulgaryzmy i sceny erotyczne. Za wszelkie uszczerbki na zdrowiu psychicznym przepraszam. Czytasz na własną odpowiedzialność

"Moje serce zaczęło walić jak szalone. Momentalnie odeszło ze mnie całe zmęczenie. Liczył się tylko ten moment, jeden z najlepszych w moim życiu. Patrzyłem na nią wyczekując tego, co miało stać się już za chwilę. Szczęśliwy uścisnąłem lekko jej dłoń. Ponownie drgnęła. - Ala... - szepnąłem. - Proszę Cię, brakuje mi Ciebie..." #3 W DLA NASTOLATKÓW - 29.04.2017r.