"Biliyor musun Querencia, İnsanın kendini en güvende, güçlü ve rahat hissettiği, kendi olabildiği, yuvası gibi gördüğü yer demekmiş." Gözlerinin içine baktığımda bu açıklamama karşı gülümsemişti. "Senin yanındayken kendim gibi olduğumu hissediyorum. O beş yaşındaki kız çocuğundan farkım kalmıyor." Saçlarımı okşamıştı şefkatle. Mert Hakan, benim için bir sevgiliden daha fazlası olmuştu. "Seni seviyorum ve ben hep buradayım." Söylediği şeyle gülümseyip ona daha da sokulmuştum. Duvarlarını kolayca kimseye yıkamayan o kadın, kim olduğunu bilmeden mesaj yazdığı o adama karşı duvarlarını indirmişti.

Tesadüf eseri tanışan Yağmur ve Barış Alper'in gün geçtikçe birbirlerine çekilmelerini içeren mini hikayemiz.

"Ziyech'in tercümanısın yani?" "Geçen gün sorduğun sorunun cevabı olsun bu da." dedim gülerek. "Hangi soru?" "Sen kimsin demiştin ya, Ziyech'in tercümanıyım işte." "Sen kendini yaptığın işle mi betimliyorsun?" dedi kollarını önünde birleştirirken. "Sen öyle yapmıyor musun?" "Yoo, ben kendimi Barış Alper Yılmaz olarak betimliyorum." "Barış Alper Yılmaz'ın futbolcu olduğunu bilmeyen mi var?" dedim alayla.

"Öyle olmasını istediğimi de nereden çıkardın ufaklık?" Söylediği şeyle gülümsedim. "Belli ediyorsun, çok belli." dediğim şeyle bana yaklaştı. "Hmm, belki de öyledir." Belki değil, öyleydi. Ellerini yüzümde gezdirdiğinde istemsizce kapatmıştım gözlerimi, daha iyi hissetmek için belki de. "Çok güzelsin, benim güzelim..."

Neden böyle olmuştu? Yıllarımın beraber geçtiği bu çocuğa neden deli gibi aşık olmuştum ben? Acıyla inledim. "Lütfen dayan." Arda'nın sorusuyla bakışlarımız kesişti. İşte ilk defa farklı bir gözle bakıyordu sanki bana. Gözlerinde beni kaybetme ihtimalinin endişesi. "Neden böyle oldu?" Gözlerim doluyordu karnımda hissettiğim derin acıdan. "Özür dilerim." O neden özür diliyordu ki şimdi? "Bu ne demek Arda. Söylesene öleceğim zaten!" "Öyle demesene, gerizekalı!" Arda'nın endişesine gülümsemiştim. Ambulans gelene kadar böyleydik. Belki de o an yıllardır sevdiğim çocuğun kollarında can verecektim.

"Tenin almış beyazlığını aydan..." Ona öğrettiğim Türkçe'yi ilk olarak bana şarkı söylemekle kullanıyordu. "Saçlarının rengi geceden, bundan geceye sevdam." Bu şarkıyı Ferdi'nin sesinden duymak, çok farklı gelmişti. "Seni seviyorum." Bu itirafı beklemiyordum, şu an. "Peki ya sen?" Sorgularcasına bakıyordu gözlerimin içine. "Seni seviyorum."

"İnkar etmeye devam mı?" Kerem'in sorusuyla kaşlarımı çattım. "Neden bahsediyorsun?" Sorgularcasına Kerem'e bakıyordum. "Benden hoşlanmadığını söyleyebilir misin?" Söylerdim? Söyleyebilirdim. Dilim tutulmuştu sanki. Söyleyemiyordum? "Senin bana gönlün var gibi gibi." Yanımızdan geçen arabada çalan Barış Manço uymuş muydu şimdi tam olarak buraya. O an her şey yok olmuştu sanki. Sadece o ve ben varmışız gibi. "Belki de öyle, gibi gibi." dediğim şeyle gülümsemesi büyümüştü. "Ben de öyle gibi gibi." Dalga geçerek söylediği şeye gülümsedim. Öyleydi gerçekten, gibi gibiydi.

İnşallah götün donar da zatürre olursun wonderkid

heaven sent you to me ⊹ ࣪ ˖ berat ve bazı şeyleri itiraf edemeyen çocukluk arkadaşı, bir gece yakınlaşır ve berat ondan uzak durmak için her şeyi yapar. [yarı texting.] ≠ berat ayberk özdemir fanfiction.

TAMAMLANDI Karadeniz'in hırçın dalgaları kayalıklara vururken, soğuktan bedenim titredi. Berat susmuş öylece yüzüme bakıyordu. "Ee? Böyle susmak için mi o kadar şey anlattım sana?" Dudağının kenarı yana kıvrıldığında bana doğru bir adım attı. Hala susuyordu. "Böyle susacaksan gidiyorum ben." tam arkamı dönüyordum ki kemerimden tutup beni kendine çekti. "Seni seviyorum Afra."