Yazgıya atılan düğümün hikayesi... Zinar Aşiretinin ağası Viran Zinar, Sipanların büyük torunu Afşin'i isteyecek zannederlerken asıl isteyeceği kişi, kuzeni Nalin Sipan'dır. Fakat Nalin bu evliliği onaylamaz ama kader ağlarını çoktan örmüştür.

| Yetişkin okular için uygundur, cinsellik ve argo içerir! | Her şey bıraktığın gibi kalmaz, bazı gidişleri ardında kasırgalar bırakır, yıkıp geçersin gittiğin yetmezmiş gibi. Onca enkaz, yıkım, döküm... Geri döndüğünde bulur musun bıraktığın, terk ettiğin yeri aynı? Kadın terk ettiği nişanlısının mahallesine üç yıl sonra tekrar gelir, lakin o adam artık başkasıyla nişanlıdır. 🌪️ "Yalvarırım git Nalan. Benim başıma bela açma! Mahallemden git! yoksa-" "Yoksa?" "Zor lan!" dedi yarım ağız bağırarak. "Hayatımı siktin ulan! görmüyor musun Nalan beni? Yarattığın enkazı görmüyormuş gibi! Nalan senle ben aynı mahalleyi bırak aynı şehirde yaşayamayız!" göz yaşlarımı sildim bedenimin yanında ki iki kolu ve yakınımda ki yüzü her şeyi zorlaştırdı. Kör kütük sarhoştu. "Neden?" diye sordum acıyla. "İki yangın beden birleşir.." dedi kendine hatırlatır gibi. Sonra ekledi. "Biz artık beraber yanmayız Nalan. Ya küle döneriz. Yada yakarız!"

Çerağ: Işık, Aydınlık. 🕯️ Menekşe, okumak için geldiği İstanbul'un küçük bir mahallesine taşındığında yolunu bulduğunu sanarken; başına gelenlerle kendini tamamen karanlıkta kaybolmuş hisseder. Mahallenin genç muhtarı Cihan ise, ağırbaşlı duruşunun ardında sakladığı sessiz ve sıcak ışığıyla Menekşe'nin karanlığa düşen yolunu adım adım aydınlatmaya yemin eder. ❗️Kitabı mart ayında yazmaya başlamış olduğumdan, aylar önceki yazılarım ve yazım tarzım bugünkünden oldukça farklı ve daha acemi. O yüzden ilk bölümlerde yazım yanlışları, mantık hataları veya acele yazılmış sahneler görebilirsiniz. Şu an bölümleri tek tek düzenleme sürecindeyim, okurken karşılaşabileceğiniz aksaklıklar olabilir. Bilginize. 🤍

Gerçek ailem temasını işleyen fakat klişelerden uzak, yetişkin içerikli bir kurgudur. Bir sabah vakti telefonuna düşen bir mesaj ile yirmi bir yıldır yaşadığı hayatın yalan olduğu şüphesi ile karşı karşıya kalan Burçe Melinda Koraltan, bu şüphenin kendisini ele geçirmesine izin verecek miydi yoksa kendi güvenli alanı olan ailesine mi sığınacaktı? İçine düşürüldüğü oyun hakkında hiçbir fikri yoktu ama yaşananlar onu da ilk hâliyle bırakmayacak ve oyunun bir parçası hâline getirecekti. Peki, geçmişin yarattığı bu sarsıcı oyun kim veya kimleri etkileyecekti? Bu soruların cevaplarını ve hikayenin tamamını öğrenmek için sizleri satırlarımın arasına davet ediyorum!

Bir mahalle. İki kadın. Ve yavaş yavaş içeri sızan yepyeni bir hayat... Hüma ve Miray, geride bıraktıkları onca karmaşadan sonra küçük bir mahalleye taşınırlar. Yenimahalle; sokaklarında çocuk kahkahaları, balkonlarında çiçekler, pencerelerinden umutlar süzülen bir yerdir. Burada, tozlu raflardan silinmiş bir hayalin peşindedirler: Bir pastane. Küçük bir dükkan, büyük bir başlangıç. Ama bazen hayat, tam da en sessiz anlarda başlar. Fırın kokularının arasına anılar karışır, mahalleye sinmiş sesler kalbin içine işler. Camdan içeri yalnızca güneş sızmaz; geçmişin gölgeleri, geleceğin ihtimalleri ve belki... bir çift göz de o camın ardında bekler. Bu, acele etmeden anlatılan bir hikâye. Yavaş yavaş. Tıpkı mutluluk gibi...

Adını aldığı denizden daha sert, daha hırçın nasıl olabilirdi bir insan? İste Asi Dizdar tam olarak öyle biriydi. Annesi adını koyarken Karadeniz'in hırçın, dize gelmez dalgalarına bakarak koymuştu kızının ismini. Neşeliydi, hoyrattı ve biraz da deli. Ama mahalleli onun bu halini severdi. Adı gibiydi fakat neşeyle, mutlulukla, sevgiyle parlayan gözlere sahipti. Ta ki deniz gözlü, güneş saçlı annesini kaybedene kadar. Hayat Asi'ye, karanlık ve kasvetli Karadeniz havasının hakim olduğu on altıncı yaş gününün sabahında ilk darbesini attı. Aldığı ilk keskin darbe annesinin sonsuza kadar gidişiydi, ikinci ve en güçlü darbe ise çocukluğundan beri hep bambaşka gözlerle baktığı abisinin arkadaşının gidişiydi. Asi kalbine iki darbe aldı. İlkinde kalbi çatladı, ikincisinde ise paramparça oldu. Arık o sevgiyle ışıl ışıl parlayan gözleri Karadeniz'in ta kendisi oldu. Karanlık, kasvetli ve buz gibi. Ta ki seneler önce kalbinin paramparça olmasına neden olan o adam ansızın bir bahar günü çıkıp gelene kadar. Yirmili yaşlarında onu yalnızlığa terk eden o kahvenin en sevdiği tonu olan gözler bu sefer büyük bir tutkuyla ona bakıyordu. Sevda diyordu sevdiği adam, bu bakışa. Peki sarsılmış güvenine rağmen sevdiği adamın sözleri, gözleri ve sevgisi ne kadar gerçekçiydi? Büyük bilinmezlikler, ufak yanlış anlaşılmalar, oldukça kalabalık ortamlar, şen kahkahalar ve senelerce bastırılmış sevdalarla dolu bir mahallede Asi'yi neler bekliyordu? ⤜→ Karadeniz hırçın ama Asi ondan da hırçın. Ama ne derler bilirisiniz. Karadeniz'in hoyrat, hırçın, deli kızı Asi'nin sevdaya ve yaşamaya olan umudu bittiği yerde Ural Soner'in inadı başlar. Unutmayın burası Karadeniz. Sevdaluk olmasaydı, Karadeniz de olmazdı.

Kabuk bağlamamış kalpler, yaralarını nefretle iyileştirmeye çalışır. Hüma'nın hayatındaki her şey mükemmel ilerliyordu. Başarılı, genç bir kızdı ve âşık olduğu adamla evlenmek üzereydi. Birbirlerine duydukları sevgi gözlerini öyle kör etmişti ki hiçbir şeyin bu mutluluklarını bozamayacaklarını düşünüyorlardı. Yaşadıkları felakete kadar. O felaket, Hüma ve Cihangir'in dönüm noktasıydı. O felaket, kalplerine aldıkları en ağır yaraydı. Ve o felaket, Hüma ile Cihangir'i ayırmakla kalmamış, onları birbirine düşman etmişti.

Leyal Virazen, renklerin içinde can bulan bir kadındı. Fırçaları kalemi, tuvalleri kağıdıydı. İçindeki en saf, en berrak duyguları tablolarına yansıtırken bir gün renklerin bile tanımadığı bir adamın paletine, hiç görmediği bir karanlığı beraberinde getireceğinden habersizdi. Devran Çakırhan, ailesi ve kendisine zorla miras bırakılan mafya liderliği arasında sıkışıp kalmışken bu mirasın en zehirli tarafı Leyal'le de iyice köşeye sıkışmış haldeydi. Kader bu ikiliyi yan yana getirdikten sonra da son kozunu oynayıp gizlenen gerçekleri açığa çıkardığında Leyal ve Devran'ı edilen yeminler ve yapılan anlaşmalar bile kurtaramayacaktı. . İlk yayınlanma tarihi: 05.07.2025 . Not: Bu kitaptaki tüm olaylar, kurum, kuruluş ve kişiler tamamen hayal ürünüdür. Gerçeklikle hiçbir alakası yoktur.

*Yetişkin içerik barındırır. *Nefretten aşka/anlaşmalı evlilik kurgusu --- "Kimi öptüğünün farkında bile değilsin," dedim üzerime tüm ağırlığıyla kapanan bedenini omuzlarından hafifçe iterek. Yüzlerimiz arasında bir nefeslik mesafeden fazlası yoktu. Aldığı her nefes benden doğuyor, aldığım her nefes ondan kopuyordu. Az önce dudaklarıma dokunan dudaklarını diliyle ıslattı ve ardından göğsü şişerek göğsüme yaslandı. Altında ezilmeye, o isteyerek üstümden kalkmadıkça son veremeyeceğimi biliyordum. Yatakla arasında kalan bedenimi kıvrandırıp yormak yerine onu ikna etmek için dudaklarımı araladım. "Sarhoşsun, farkında bile olmadan beni öptüğün için pişman olduğunu haykırdığın bir sabaha uyanmak istemiyorum." "Kim olduğunun farkında olmadığımı mı sanıyorsun?" diye sorarken sarhoşluğunun izlerini taşıyan sıcak nefesi yüzümü okşadı. "Karımı öptüğümün farkında olmadığımı mı sanıyorsun?" İrkilerek gözlerimi kırptım birkaç kez. Etrafta birilerinin olup olmadığını görmek için delice odaya bakındım. Kimse yoktu. Cevahir Avcıoğlu'nun beni 'karısı' olarak benliğine katmasına sebep olacağı oyunumuzun seyircilerinden hiçbiri burada değildi. Dudaklarını biraz önceki hafif baskıdan çok daha yoğun bir biçimde yeniden dudaklarıma bastırdığında zihnim binlerce soruya aynı anda yanıt aramaya başladı. Bizim dünyamızda her şey sahteydi. Her şey oyundu. Seyirciler gittiğinde perde kapanır, oyuncular birbirlerinin yanından hızla kaybolurdu. Ama şimdi ilk kez, hatta belki de son kez seyircisiz oynuyordu oyununu. Avcıoğlu'nun kurallarına kendisinden başka kimse karşı çıkamazdı. Bizim için yıkımı getirecek olan da, işte bu nedenle, bizzat kendisi olacaktı. --- '260224

Renkli bir mahallenin, renkli çocukları olarak sürdürdüğümüz yaşam, hepimizin büyümesi ve yeni hayatlara atılmasıyla koyulaştı. Renklerimiz artık solgundu, ama kalbimizdeki anılar hâlâ gerçekti. Küçük bir çocukken kurduğumuz hayaller bir bir gerçek olurken, zihnimizin en ücra köşelerine saklanmış imkansız, yasaklı düşünceler de gün yüzüne çıkıyordu. Ben Mahperi... Mahperi Demirkan. Çocukken bir heves peşinden dolandığım ilk aşkımın, bana aşık olduğundan bir haber, adının yanına abi sıfatını koyup hayatıma devam ediyordum. Ta ki, o bir gün; Benim anılarımda saklanan, yasak koyduğum her şeyi yüzüme vurana kadar. ꧁꧂꧁꧂꧁꧂꧁꧂꧁꧂ İçeri gireceğim sırada kolumu tuttu. Bir kolumu tutan eline bir de yüzüme diktiği gözlerine baktım. "Ne hissettiğimi öğrendin." 𝐒𝐞𝐯𝐝𝐚𝐥𝐚𝐧𝐝𝛊𝐦 𝐬𝐚𝐧𝐚. Ne hissettiğini biliyordum. Yakışıklı suretindeki çakır gözleri yüzümü derince süzdü. "Ve hiç bir şey eskisi gibi olmayacak Karadut." Dediğinde hiç bir şeyin eskisi gibi olmayacağını biliyordum. 𝐇𝐢𝐜̧ 𝐛𝐢𝐫 𝐬̧𝐞𝐲 𝐞𝐬𝐤𝐢𝐬𝐢 𝐠𝐢𝐛𝐢 𝐨𝐥𝐦𝐚𝐲𝐚𝐜𝐚𝐤𝐭𝛊. ᯾᯾᯾᯾᯾᯾᯾᯾᯾᯾᯾᯾᯾᯾᯾᯾᯾᯾ Mahalle kurgusu ✔︎ Yetişkin içerik✔︎