Yalnızlığın sinsi renginde kaybolduğum bir hayat... Acının hükmedici tonu tırmalıyordu geleceğimi. Baştan yaşıyordum kaderimi. Baştan tanıyordum ailemi. Gecenin kasvetinde gözyaşlarım yağmurla yarışıyordu. Alnıma bir bir düşerken damlalar, gerçeği sorguluyordum. Ben; gerçek kadar tok, acı kadar biçare kız... Sen; mav...
Bilinenler yanlıştı. Karanlık masumdu, saftı. Her şeyi içinde gizlerdi. Üzüntüleri, sevinçleri, yaşanmışlıkları... Bir ışıkta dağılacak kadar narin, ışığı yutacak kadar güçlü. O karanlıktı... Kuralları yıkıp kendi kurallarını oluşturan. O bendim. Kimse de beni dağıtacak kadar aydınlık değildi. Karanlık kalbim, kalbi...