Öfkeliydim. Öfkemde sonuna kadar haklı olduğumun da bilincindeydim. Cesaretim bu yüzdendi. Ve sonradan beni pişman edeceğini bilmeme rağmen artık tutmayacağım o kelimeler bir bir döküldü dudaklarımdan. "Yaptığım hiçbir şeyi beğenmiyorsunuz. Okuduğum kitaplar, makaleler sizin nezdinizde kağıt yığınından ibaret. Önerilerim, fikirlerim size göre öyle değersiz ki ağzımı açmam bile suç sayılmalı, öyle değil mi?" "Bulunduğun konumun farkına var." Derken bakışları yine tamamen bana odaklanmıştı. "Kendine gel." "Asıl siz kendinize gelin! Daha ilk sorunda size asistan değişikliği yapabilirsiniz demiştim. Her defasında bana patlamak yerine kendinize yeni bir asistan arasaydınız iki taraf da daha mutlu olurdu." "Ben asistanımdan gayet memnunum." "Ben danışmanımdan memnun değilim ama! Size dahiyane çalışmalarınızda başarılar! Ben artık yokum!" Bakışlarından kaçmak için mi bilmiyordum önce başımı çevirdim. Arkamı döndüm, kapıya ilerledim. Yapmam gereken kapıyı çekip çıkmaktı. Fakat omzumun üzerinden uzanan bir kol, açmak üzere olduğum kapıya engel oldu. Hemen ardımda, onu o kadar yakınımda hissettim ki bedenim buz kesti. "Burada olduğun müddetçe iki şey hiç değişmeyecek Zeynep. Birincisi sen 'benim' asistanımsın." Vurgulayarak söylediği sözler ve küstah tavrı yüzünden hırsla ona döndüm. Fakat bu hayatımın hatası olmuştu. Zira Mahir Hoca ile aramızda bir rüzgarlık mesafe ya vardı ya yoktu. "İkincisi," dedi benim öfkeden dolayı kıpkırmızı olmuş yüzüme ve hırsla parlayan gözlerime bakarken. Bu görüntüden zevk alır gibi bir hali vardı. "Bu kapılardan ya benimle geçeceksin ya da benim yanıma gelmek için çıkıp gideceksin."

#minmer fanfiction'ıdır. Bu hikâye tamamen hayal ürünüdür, gerçek olayları yansıtmaz ve herhangi bir ticari amaç güdülmeden yazılmıştır. Kızıl Goncalar dizisinden alıntılar içerir, orijinal eserle veya hak sahipleriyle resmi bir bağı yoktur.

"Tu me manques; 'sen bende eksiksin' demektir. Yani özlemek, eksilmektir."

İnfisâm | 1454, Fetih Sonrası Dönem. Bir anda, sessizce ve derinden başlayan bir kopuş... Görünmeyen iplerin birer birer çözülüşü... İçten içe çatlayan, ama dışa vurulamayan kırılmaların adıdır infisâm. Bir zamanlar sağlam duran bağların, güvenin ve düzenin, gözle görülmeyen ama sarsıcı bir şekilde parçalanmasıdır. İnfisâm, ne tam bir son ne de yeni bir başlangıçtır. "Bu hikâye Osmanlı döneminden esinlenerek yazılmıştır. Gerçek ve kurgu karakterler bir arada yer almaktadır."

"Bazen en gerçek aşklar sahte olanla başlar."