Seneler... Seneler sonra, dünya, nefes almanın bile zarar verdiği geri dönülemez bir felaketle sarsıldı. Ve hiçbir şey aynı kalmadı. Milyonlarca insan öldü, geriye kalanlar ise hayatta kalmak için dünyalarını yeniden kurmak zorunda kaldı. Burada doğmak ve ölmek yasaktı! Kuzeyin en uç noktası, gecenin aylarca hüküm sürdüğü o yer kuruldu. THALRON! Ve insanlar dört sınıfa ayrıldı... Din İnsanları, Asiller, Tüccarlar ve Köksüzler... Fakat yarattıkları dünya onları daha da büyük bir felakete sürükleyecekti. Çünkü duygular yok edilemezdi: Güç, Savaş, Tutku, Aşk, İhanet, İntikam, Fedakarlık ve Kader... Kaderle savaşmak mümkündü ama kazanmak asla. Çünkü kader çoktan kararını vermişti.

"Ağır acılarla donatılmış bir geçmişe sahip her çocuğun gözleridir, kan çanağı..." __ Güncelleme: Bölümlerde tarih hataları veya ufak tefek mantık hataları olabilir, kitap final verdikten sonra hepsi düzeltilecek bilginize. ・Çalan, kopyalayan veya bir benzerini yazan olursa hakkında hukuki işlemler başlatılacaktır. ・Şiddet, taciz, ölüm, kan, vahşet gibi tetikleyici unsurlar ve ağır dram içerir. Rahatsız olacaklar lütfen hiç başlamasın. Not: Sadece abilerim kitabı değildir, aşk teması da yoğun olarak işlenmektedir. Ayrıca kitapla alakalı olmayan yorumlar itinayla silinecektir. Zihninizde yeşeren düşüncelerinizi yorumlarda belirtmeyi unutmayın, öpüldünüz! 🎔♡ ~ Gurur Tablosu; Kayıp etiketinde 1 | 11.03.2024 Gerçek etiketinde 1 | 20.06.2024 Hüzün etiketinde 1 | 04.07.2024 & 15.08.2024 Yeni Ailem etiketinde 1 | 09.09.2024 Karışan Hayatlar etiketinde 1 | 24.10.2024 Kimsesizlik etiketinde 1 | 24.01.2025 Sır etiketinde 1 | 11.03.2025 ...

"Çocukken yanağıma kondurduğun öpücük sayesinde tüm acılarım geçmişti. Şimdi ben senin kalbinden öpsem geçer mi? Tüm acıların diner mi?" İlk görüşte değil, her görüşte aşkı yaşadım ben. "Kendini sev çünkü ben seni seviyorum." (17.04.2021 📝)

"Benim topraklarımda ölmek için özel bir nedene gerek yok." Mihra Elnurova, Türkiye'nin güneyinde yer alan, ufak bir Türkmen ülkesi olan Karahan'da yaşamaktadır. Sıcacık bir ailede büyüyen Mihra, hayatın sert ve acımasız yüzüyle henüz tanışmamıştır. Ta ki ülkesinde baş gösteren iç savaşa kadar. Ülkenin çeşitli bölgelerinden ayaklanma, silahlanma haberleri gelirken hiçbir sorun olmadığına inanarak yaşayan genç kız, bir sabah bulundukları kasabaya ülkesini ve kendi topraklarını korumak için Türkiye'den askerlerin gönderildiğini öğrenir. Bu askerlerin arasında hayatının aşkının da olacağından bihaberdir. Yağmurlu bir günde şarkı söyleyip kendi kendine eğlenirken çitlerin arkasından kendini izleyen Türk askeri Yusuf Agâh Demiral'ı görünce Mihra'nın kalbi o zamana dek hiç atmadığı kadar kuvvetli atmaya başlar.

"Buradan ikimizin bedeni sağ çıkamayabilir ama sen ikimizin kalbini yaşatıyor olacaksın." Bir yaz kampına eğlenmek için giden yüzlerce genç. Orman da hepsi on beşer gruplara dağılmış. Fakat başlarına geleceklerden hiçbirinin haberi yok. Bir istila. İnsanlığın ve dünyanın sonunu getirecek olan. Bu istila onların kamp yaptıkları ormana ulaşıyor. Ve her şey saniyeler içerisinde değişiyor. Gittikleri kampta daha önce hiç yaşayamadıkları duyguların en derinini yaşıyorlar. Korku, üzüntü, öfke, yas, pişmanlık, mutluluk ve en tehlikeli olan; aşk. Fakat bu kamp bu duyguları onların eline verdiği gibi onlardan en acı bir şekilde geri alıyor.

Hale Alkan, okulun altın çocuğu ona mesaj atana kadar onun için görünmez olduğunu düşünüyordu. 28 Temmuz 2021 Düzenlenme Tarihi : 5 Kasım 2024

Galatasaray teknik direktörünün büyük kızı olan Mayıs Erdem, babasının totemi için gittiği derbide, yaptığı hat trick'in ardından sakatlanan yıldız oyuncunun sakatlığına babasının ne kadar üzüldüğünü görünce dayanamaz. Hem babası hem de kaldığı tek staj olan ortopedi'yi geçebilmek için fakülte hocalarından birisiyle bir anlaşma yapar. Sakatlanan topçuyu üç ayda sahalara döndürmenin sözünü veren Mayıs, bu sözü verirken Galatasaray ve milli takımın altın çocuğu Doruk'un, dışarıdan göründüğünden de huysuz bir insan olduğundan habersizdi. Ama kendisi de ondan pek aşağı sayılmazdı. Ve top kaleye, tam isabet etmişti. Apayrı I.

Kanlı Ay'ın yükseldiği gece, Banu gözlerini kapattığında kendi yatağındaydı... Ama açtığında kendini keçeden bir çadırın içinde, kürklerle örtülmüş bir yatakta buldu. Artık o Banu değildi. Xiango Devleti'nin prensesi Sayina'ydı. Yüzlerce çadırın arasında, ihanete uğramış, ailesi katledilmiş, kendi hayatı için bile mücadele etmek zorunda olan bir prenses... Onu bekleyen iki ölümcül sınav vardı: Önce, onu öldürmeye çalışan amcası Karaçay Kağan ile yüzleşmek. Sonra ise, zorla evlendirildiği, acımasızlığıyla ün salmış düşman general Han Ruo'nun karısı olmak. Modern çağdan gelmiş sıradan bir kadın, entrikaların, kanlı savaşların ve ihanetiyle ünlü bir çağda, kimsesiz bir prenses olarak hayatta kalabilecek miydi? Peki ya aşk? Kan ve nefretle yoğrulmuş bu dünyada, kalbinin gerçek sahibini bulsa bile ona güvenebilir miydi?

"Çok merak ediyorum Gazel?" Diye mırıldandım sert çıkarmaya çalıştığım bir sesle. Gazel'in yumrukları yavaşladı. Bir süre bekledi ama sonra bana döndü. Acı kahveleri yüzümü incelemeye başladığında benim gözüme ilk çarpan göğsünde, tam kalbinin üzerinde olan ize takıldı ve aklımda bir söz canlandı. Yüreğinde iz taşıyan. Kadının söylediği bu söz geldi aklıma, düşünceler taşmak için yer aradı ama şu anki acım daha baskın geldi. "Neyi?" Diye sordu Gazel. Aklımdaki düşünceleri bir kenara atıp birkaç adımda Gazel'e yaklaştım ve tam karşısında dimdik durdum. Boy farkımız yüzünden başımı kaldırmak zorunda kaldım. Acı kahveleri, elalarımla buluştuğunda benim gözlerim dolmaya başlamıştı. Onunkiler ise cansız bir nesneye bakarmış gibi hissizdi. "Senin gibi aşağılık bir adam, nasıl olurda o çocuklara yemek verip, gülümseyebilir." Gözlerimdeki göz yaşları akmak için çabaladı. Kalbimin külleri tekrar yakıldı ve küller daha da çoğaldı. "Tek vicdansızlığın benim kardeşime miydi?" Dedim sesimin titremesine engel olamayarak. Gerçekten tek vicdansızlığı benim kardeşime miydi? Ne yapmıştı benim Umut'um ona? Neden kıymıştı benim aileme? Gözlerimdeki yaşlara daha fazla tutamadım ve göz yaşları yanaklarımdan süzülerek akmaya başladı. Ben aylar sonra ilk göz yaşımı Umut'un yanında değil, onun katilinin önünde döktüm.

Yapay zekâ... Ucu bucağı olmayan, her saniye gelişmeye devam eden mükemmel bir sistemdi ta ki insanlarla tanışıncaya kadar... Peki ya bu sistem bir gün başkaldırırsa ve onu oluşturanlar bile ona mâni olamazsa...