"Ve sen sevgilim, aynı mavi kelebeklere benziyorsun. En sevdiğim şeylerden birisin sende." - 10.04.23

Bir varmış, bir yokmuş. Yok olunmuş. Bu masalda prens kızı evlenmek için değil, infaz etmek için arıyormuş. Zaten dans da etmemiş kimse. Bal kabağı da yokmuş, kabarık elbiseler de. Arkada kalan ayakkabı bir katilin elinde. Zehirli elmaları cadılara prens vermiş halka dağıtsınlar diye. Güzel silah kuşanmış, Canavar'ın peşinde. Canavar'ın içinde hapsolan prens değil, prens asıl canavar bu hikâyede. *Fantastik bir kurgu değildir; distopik bir kurgudur. İlk Yayımlama: 2 Mayıs 2019 Yeniden Yayımlamaya Başlama: 23 Aralık 2023 ♔

Genç bir avukat adayı olan Güneş'in hayatı, iş görüşmeleri arasında sıkışıp kalmış sıradan bir başlangıç gibi görünür. Fakat yolu, göründüğünden çok daha karanlık bir dünyanın merkezinde duran Vural Hukuk'la kesiştiğinde her şey değişir. Patronu Akın Bey yalnızca bir avukat değildir... O, yeraltı dünyasının soğuk ve sert yüzünü perdeleyen bir liderdir. Güneş adım adım bu gizemin içine çekilirken, güven, sırlar ve yasaklı duygular arasında kendi yolunu bulmak zorunda kalacaktır...

Bu hikaye Ankara'nın ayazında savrulup gidenleri anlatır. Deli dolu Asena ve onun suskun gölgesi.

Babasından şiddet gören bir kızı zorla evlendirilen çocuk kurtarıyor.

İstanbul'dan ailesinin yanına Mardin'e gelen Evin nerden bile bilirdi ki Mardin'in en büyük ağası Aras Ağa'nın ona ilk görüşte aşık olacağından.

başı beladan kurtulmayan bir kız. kimse aslında tam olarak ne yaptığını bilmiyor. peki o kız yer altının belalı mafyalarından birine aşık olursa ne olur? o mafyanın kalbi babası yer altının başında dedesi desen babasından önceki lider. en yakın arkadaşları yer altının bilinmeyen yüzleri sevdiği adam yer altının en belalısı abisi yer altının en oyunbozanı en tehlikelisi peki bu kız bu dünyada ne yapıyor? sanıldığı gibi pembe prenseslerden değil o o Asel. Asel ATAKAN.

Armina dönmez Armina Mardin'de en büyük aşiretininin kızı savcı düğün günü en yakın arkadaşı tarafından ihanete uğradı ve sevdiği adam tarafından terkedildi ismine ve namusuna kara leke sürüldü ama hiçbirşekilde yıkılmayan dimdik Ayakta duran keskin bakışlarıyla korkutan ismi gibi korkusuz cesur yıkılmaz kitabın adıda burdan geliyor ya yıkılmaz parça armine bakalım bizi neler bekliyor

Dilsiz bir kızın kalbi tüm kötülükleri kendisine çekiyordu. Hiçbir kalp bu kadar değerli olmamıştır. Yeşil, Ötanazi Okulu'na sürgün edildiğinde o yıllarda henüz bir çocuktu. Öz babasının onu nasıl bir yere mahkûm ettiğini bile bilmiyordu. Ötanazi Okulu, Amerika Birleşik Devletleri'ne bağlı olan Alaska'da açılmış karanlık bir okuldu. Bildiğiniz tüm o okulları unutun çünkü Ötanazi Okulunda öğretmenler ders vermiyordu. Her biri kendi dalında uzman bilimcilerdi ve oradaki amaçları bir okul dolusu öğrencinin üzerinde deneyler yapmaktı. Öğrenciler ise sıradan öğrenciler değildi çünkü her biri idam cezası almış mahkûmlardı. Okul onları satın alarak kendi deneylerinde kullanan karanlık bir girdaptan farklı değildi. Bir kez içine girince çıkmak mümkün değildi. Yeşil tüm o tehlikeli mahkûmların içinde göğsünde değerli bir kalple yaşamak zorundaydı. Herkes onun kalbini isterken kurtların içine atılmış bir kuzudan farklı değildi. Kalbini isteyenlerden biri de öz babasıydı. Babasının onun kalbi için okula tehlikeli bir suikastçı göndermesiyle, belki de tüm ezberler bozulmaya başlamıştı. Avcı'da her zaman bu kadar acımasız değildi. Özellikle ateşten kızıl saçları olan ve bir katile gülümseyen hasta bir kadını tanıyana kadar. Şimdi karar verme sırası ondaydı. Avını öldürmeli mi, yoksa korumalı mı? Sayfalar üzerinde konuştuğu bu dilsiz kadınla tam olarak ne yapmalıydı? "Kadın kandan korkuyordu, adam ise kan kokuyordu. Şimdi sen söyle; böyle bir durumda kadın özleyebilir mi ölüm kokan bir adamı?" dedim. "Kadın aptaldı adam ise kadına kör. Şimdi sen cevap ver; her şeye, herkese ve özellikle küçük bir kadına kör olan bir adam bekleyebilir mi kadın tarafından özlenmeyi?" diyerek bana cevap verdi.

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.