"İnsanı asıl korkutan, ölümün sessizliği midir?" YADA "Ölüm, sessizliğiyle mi ürpertir insanı, yoksa bilinmezliğiyle mi?" . . . . . . . Ben... Komutan Arasalp Eroğlu'nun sönen ışığıyım. Bir savaş meydanının ortasında unutulmuş bir umut, Paslı bir miğferin altında gizlenmiş bir cümleyim belki. Ne tam yanabildim, Ne de küllere karışabildim. Belki... O alevi bir gün kendisi tutuşturacaktı gözlerimde, Belki de zaman, Yaralı elleriyle dokunacaktı yüreğime Ve ben yine parlayacaktım Sessiz bir gecenin ortasında, İsimsiz bir yıldız gibi. Ama şimdi... Karanlıkta bir izim yalnızca, Adını fısıldayan rüzgârın iç çekişiyim. Ben onun sustuğu yerde konuşan Kalbinin gölgesiyim belki de. Alevi sönmüş bir hikâyeyim. Yine de... Küllerin içinde bir kıvılcım saklıysa hâlâ, Bilsin ki, Ben hâlâ oradayım. Ve yanmaya razıyım, Yeter ki o dönüp baksın bir kez daha... ... "Yıldızlar bile karanlıkta kaybolursa... Sen hangi ışığın ardına düşeceksin, Arasalp Eroğlu?"

Huzurlu uyumak ... Gölgeler ile var olmak... Geçmişin laneti... Geleceğin ateşi... ....... Belkide bir gün yok olup gidecektim...

Lanetlenen hayat mı ? Yoksa laneti taşıyan ben miyim? ... O kadın bana ait. Onun varlığı,benim sınırlarımla mühürlenmiş bir gerçek... Kimse ona dokunamaz; dokunan , yalnızca karanlığın içine gömülür... "Şeytan, insandan korkar derler ; ama benden korkması başka bir hikâye. Çünkü ben;onun bile dizlerini titreten bir varlığım. Ruhumun derinliklerinde, cehennemi dize getiren bir ateş var. Şeytanın bile yüzleşmekten kaçındığı bir gerçeklik benim ." İnsanlığın en karanlık yüzü, kötülüğün bile geri adım attığı o gölgeyim. Ben , korkunun kendisiyim; şeytan bile bana bakınca karanlığını unutur. "Şeytan bile adımı fısıldarken titrer. Varlığım, karanlıkta yankılanan bir çığlık gibi; gölgelerin ardında bekleyen,bilinmezligin ta kendisi..." (Bu hikayede küfür,argo, şiddet bulunmaktadır.) (Gerçek bir Mafya aşk kurgusudur) ...