Starliçe çiçeği gibiydi isteklerimiz. Ortaktı, nihai amaç aynıydı. En başta eşitlikti; ötekileştirilmek ve sınıflara ayrıştırılmak istemiyorduk. Daha sonra sevgi bekliyorduk; ailemizden, arkadaşımızdan, eşimizden, çocuğumuzdan ve akranlarımızdan. Sadakat gerekiyordu, kim olduğu bilinmeyen insanların ailelerimizi katletmemesi için. Şu an hiçbirine sahip değildik. Ama Starliçe çiçeği uzun bir süre ölmeden susuz kalabiliyordu. Biz de şu an susuzduk, bizi canlandıracak kişiyi bekliyorduk. O kişiyse bendim. Zehir'di. "Zehrini usul usul salan yılan misali çekinmeden girdin kalbime; uğruna öldüm de, öldürdüm de."

TAMAMLANDI KARAYILANLAR serisi 2. kitap Bir yılan, bir sırtlan; bir aslan, bir kaplan; bir nefes, bir ölüm. Kararlar, yoğrulmuş duygulardan meydana gelirdi. Her karar hiç şüphesiz ki duygularla verilirdi. Bende hiçbir duygu yoktu ama kararımı vermiştim; onu istiyordum ve alacaktım. "Seç, moya kroshka; Dikişli yara mı yoksa dikişsiz yara mı?"

Kader diye bir şey yoktu. Kader, asıl yönetimi bilmeyen insanları kandırmak için uydurulan rivayetten başka hiçbir şey değildi. Kimsesiz doğan çocuk, iki ülkeyi kurtarmak zorundaydı. Asker kimliğinin altında, o sadece kahramandı. 'Kaderi' buydu çünkü. Azerbaycan'a Karabağ'ı verecek ve Yunanistan ile Arap ülkeleri tarafından işgale uğrayan Türkiye'yi kurtaracak kimliksiz kahraman. Gökberi Albeyaz'dı o. Hayır, değildi. Gözükara. Gözükara derlerdi ona. Gözleri gibi kalbi de karaydı çünkü.

KARAYILANLAR serisi 3. kitap Karayılan ailesinde bu artık bir gelenek, vazgeçilmez ve hastalıklı bir huydu; Asla âşık olmaman gereken kişiye olmak. O bir İngiltere Prensi'ydi, bir veliaht. Bense onu tehdit ve zorlama ile eşim yapmış bir mafyaydım. Benim güçlenmek için ona ihtiyacım vardı, onun ise gülümsemek için bana.