!!Mina Aydemir yeni gönderi paylaştı!! - - İnfluencer olan ablanız evde şarkı söylerken sizi çekip paylaştığı video hayatınızı ne kadar değiştirebilir? Luna Aydemir kendi halinde 12. sınıf öğrencisidir. Annesi onu doğururken ölen Luna, annesinin ailesi tarafından bir lanet olarak tanınırken hiçbiriyle görüşmemektedir. 1 ablası, 3 abisi olan Luna genelde içine kapanık bir kızdır. Tabi ablası ve abileriylerken biraz daha Güler yüzlü bir kızdır Babası onu doğduğundan beri sevmiş, eşinin emaneti saymıştır. Fakat Luna büyüdükçe babasının ona sevgisi azalır ve uzaklaşır Ah paten de sevdiğini söylemiş miydim? Herşeyin üstüne birde doğduğunda karıştırıldığını öğrenince sizce neler olur? Küçücük bedenine birçok acı sığdıran bu kızın hayatını okumaya ne dersiniz?

Başarılı askerimizin görevden dönmesiyle hayatında her şeyin değişimini anlatan bir hikaye. Asıl gerçekler ortaya çıktıkça karakterimizin nasıl baş ettiğini beraber öğrenelim

Sara'nın hayatı hiçbir zaman sıradan olmadı. Annesi tarafından saklanan bir geçmiş, yıllar sonra karşısına çıkan bir baba ve o babanın acıyla büyümüş, düşman bakışlar fırlatan çocukları... Bu evde kimse onu istemiyor. Her adımı, her sözü suç sayılıyor. Sevilmeyen bir kız ne yapar? Susar mı, savaşır mı, yoksa görünmez mi olur? "Sevilmeyen", sevgiye susamış bir kızın ayakta kalma çabasını, acının bile alışkanlığa dönüşebildiği bir evin duvarları arasında geçen çarpıcı bir hikâyeyi anlatıyor.

Gerçek Ailem. "Kalbi atmaz ama nefeste almaz, Gözlerini açmaz ama yüreği de susmaz, Ruhu hiç kanamaz ama ağlamayı da bırakmaz, Başını çevirip onlara bakar ama gerçek ailesinden haberi olmaz..." Ben Günce KARA, bir kere bile gülemeyen ama kendi derdine de dert demeyen bir insanım. Kalbim kırıktır ama ruhum derli topludur benim, gözüm yaşlıdır ama yerindedir merhametim. "Solan çiçekleri yeniden canlandırmak için onu kökünden koparmak gerek. Bende yeniden canlanabilmek için her şeyi baştan yazmaya karar verdim." Günce KARA. -.- Not: Esinlenilme ya da çalınma durumunda yasal işlemler başlatılacaktır. Kitaba saygı duymanızı rica ederim. :)

(Gerçek aile kurgusudur) Birinin ölmesini engellerken kendiniz ölümle burun buruna gelseydiniz ne hissederdiniz? Deren, arkadaşının intiharını engellemeye çalışırken düştü çatı katından. Sonsuzluğa kapattığını düşündüğü gözlerini açtığında kendisini yeni bir aile bekliyordu. Tüm yaşamı boyunca yanında olan, düştüğünde kaldıran, gerektiğinde azarlayan abisi onu hatırlamıyordu. Çocukluğunun geçtiği ev ona yabancıydı artık. Hafızasını kaybettiğini düşünen ve onu çok seven bir aileye ise daha çok yabancıydı. ©Tüm hakları saklıdır. Herhangi bir çalıntı durumunda adli işleme başvurulacaktır.

"Yanisi şu demek oluyor İlhami Bey," dedi hemen karşımda sonuçlara bakan doktor. Elimdeki telefonu sıkı sıkıya tutarken nefes dahi almadan dinliyordum karşımdaki adamı. Elindeki kağıtlardan başını kaldırıp sıkıntıyla iç çekti. "Her şey tahmin ettiğiniz gibi. Afitap sizin biyolojik kızınız değil." Beklediğim kelimeler doktorun dudaklarından tek tek dökülürken yutkundum. Başka ne yapabilirdim ki o an? Ne bir gözyaşı aktı gözlerimden ne de şok dolu bir nida çıktı dudaklarımdan; dediği gibi, her şey tahmin edilebilirdi. Başımı eğebildim sadece. Sanki yanlış bir şey yapmışım gibi tekrar tekrar yutkundum. Bu yaşadıklarım hangi günahımın cezasıydı? Ya da ne tür bir günah, tüm hayatımı bir anda hiç edebilirdi? Yüzüm yanıyor, başım çatlıyordu. O an çok şey istiyordum ama listenin başını yok olmak çekiyordu. Evet, o an sadece yok olmak, kimse tarafından tanınıp bilinmemek istiyordum. Şu koca evrende hiçbir önemi olmayan küçücük bir nokta bile olsam bir an bu evrene bile fazla gelmiştim sanki. Birileri bağırıyor, ağlıyor hatta feryatlar ediyordu. Kimi mutlulukla haykırıyor, kimi bunca yılın hesabını kime soracağını bilememiş gibi Allah'a yakarıyordu. Bana sesleniyorlar, adımı söylüyorlar hatta bana dokunuyorlardı. Garip olansa o an hiçbir şey hissetmiyor oluşumdu. Ne hissetmeliydim ki? Sonuçlar açıklandığından beri hiç başımı kaldırmadan elimdeki telefona bakıyordum. Bana sesleniyorlardı, başımı kaldırıp onlara bakmıyordum. Dakikalar önce titreyen telefonuma gelen bildirimlere baktım nemli gözlerle. Whatsapp'tan 2 bildirim. ilgi kaşarları ve mutlu yaşamları ✨💖 ballikiz: YANİ ŞİMDİ SEN BANA DOĞUMDA KARIŞTIĞINI VE ASLINDA İSHALMİ AMCANIN ÖZ KIZI OLMADIĞINI MI SÖYLÜYORSUN? ballikiz: OH! MY! ALLAH!

Aynı kapının önünde durduğumuz da kızın bana olan samimi bakışları değişti ve bana anlam veremediğim bir şekide baktı. Galiba ikimizin karıştırılma ihtimali onu sinirlendirmiş, üzmüş, endişelendirmişti. Odaya girdiğimiz de kocaman bir doktor odasında ayrı yerlere dağılmış dört aile gördüm. Karışmış beş çocuk vardı. Beş karıştırılmış çocuk... İki erkek, üç kız bebeğin hayatı değiştirilmişti bir 22 kasım gecesinde..

Küçük kız, elindeki papatyaya konan kelebeğe kocaman olmuş gözlerle baktı. "Anne bak keyebek" İçten bir şekilde gülümsedi genç kadın. Parkın az ilerisindeki banklardan birine oturmuştu. kelebeğin konduğu yerden uçmasıyla kaşları çatıldı küçük kızın "Keyebek! Buyaya gey hemen" diye bağırıp kelebeği kovalamaya başladı "Yağmur! Çok uzaklaşma" diye seslendi kadın kızının arkasından. Yağmur yaşıtlarına göre fazla enerjikti. Karı koca "Hep böyle kalırsa Allah yardımcımız olsun" diye geçiriyorlardı içlerinden Kadının yüzündeki tebessümü bölen şey ise karnında hissettiği ani sancıydı. Buna anlam veremedi. Doğuma daha 3 ay vardı ve bu sancı hiç normal değildi Sancı her saniye katlanarak arttı. Kadın yerinde iki büklüm olurken dudaklarından dökülen inlemeye engel olamadı "Ahh!" Çevredeki üç beş insan kadının etrafında toplanırken onun bakışları kızını aradı. Neredeydi bu kız?! "kanaması var!" diye bağırdı çevredeki kadınlardan biri Doğum için daha çok erkendi Acı katlanılmaz bir hâl alırken bilincinin yavaş yavaş kapandığını, gözlerinin karardığını hissetti...