Kucağında bebeği ile okumaya çalışan, aynı zamanda kocasını arayan Zeynep, her bakımdan kayıp bir Cüneyd ve Sinan... Ortalık epey bir karışacak gibi, ne dersiniz?

Şimdi gözbebeğimi feda edersem, belki bir gün geçer acısı...

Mina Demirtaş & Mert Yazıcıoğlu fanfiction

Karanlıkla büyüyen bir adamdı Mert... Her duygusunu susturmuş, geçmişinin gölgesinde yaşamayı öğrenmişti. Kalbinde ne umut vardı, ne de inanç. Ta ki Mina karşısına çıkana kadar. Mina, ışığıyla her şeyi değiştiren o kızdı. Bıcır bıcır, sevgi dolu, kalbi kadar gözleri de tertemizdi. Mert'in sessizliğine nefes, karanlığına renk oldu. Ama bazen en parlak ışık bile, en derin karanlığa ulaşamazdı. Mert ne kadar uzak durmaya çalışsa da, Mina onun kırık yanlarına dokundu her defasında. O kaçtıkça, kalbi ona daha çok bağlandı. Bir yanı yalnızlığı seçerken, diğer yanı sadece Mina'nın sevgisine tutundu. Bu bir aşk hikâyesi değil sadece... Bu, karanlığın ışığa tutunma çabası. Ve belki de, aşkın en imkânsız hâli. 💌 "Her aşk güzel bitmez... Ama bazıları, bitse bile kalbinde yaşamaya devam eder." ************ ** bunun bir kurgu olduğunu şahısların hiç bir alakası olmadığını belirtiyorum. yıllar önce yazmayı bırakıp bu hikaye ile tekrar dönüş sağlıyorum :) sen misin ilacım? kitabımın bir başka versiyonudur bu. yıllar önce yayınlamış ardından kaldırmıştım bir takım dedikodular yüzünden. işte yine buradayım :).

Mina, üniversitenin ilk sınıfında olan zeki bir öğrencidir. Yazdığı kitap, "Sevginin 7 dili", gizemli bir edebiyat hocasının dikkatini çeker. Ancak Mert'in teklif ettiği anlaşma, ikisinin hayatını tamamen değiştirecektir. Gizem, tutku ve beklenmedik duygularla dolu bu hikayede, Mina'nın hislerini keşfetme yolculuğu başlar.

Bazı hikayeler ikinci perdede başlar. MinMer hikayesidir.

"Sen... " diye söze girdi Zeynep. Cüneyd'in elindeki rüzgâr gülünü göstererek kalakaldı. "Sen O'sun... " Rüzgâr gülünün sahibiydi o. 'Bana rüzgârı öğreten kız...' diye geçirdi içinden.. • Rüzgâr gülü, rüzgârın gücünü gösterirken aynı zamanda iki çocuğu da görünmez iplerle bağlamıştı kaderlerini. Henüz ikisinin de haberi yoktu bu durumdan ama beraber rüzgârı görebildikleri rüzgâr gülü, kalplerini görmelerine de vesile olacaktı... CünZey hikâyesidir. Kurgu tamamen bana aittir. 🍃

Sinzey için yazılan bir kurgudur. Linçleyenler ağlayarak günlüğüne yazabilir.

Bir yokmuş, bir varmış...Vakti zamanında suyu arayan iki balık avlanmış. İkisi de can havliyle çırpınırken kayıkta; biri bir sıçramış, iki sıçramış, üçüncüsünde suya atlamış. Öbürü avlandığı kayıkta kalakalmış. Suda olan, kayığı kovalamış da yakalayamamış. Kayıkta olan, suya atlamaya çalışmış da başaramamış. Gelmiş zaman, gitmiş zaman. Kayık batmış, balık kaçmış. Lâkin birlikte suyu aradığı o balığı bulamamış. Su uçsuz, kum bucaksız...Kaybolduğunu sanmış. Yüzmüş de yüzmüş, bakmış da bakmış. Bu sefer tek başına aramaya başlamış. Artık suyu değil, diğer balığı aradığını bile anlamadan...

"İnsan bir kere birine geç kalır ama bir daha kimse için acele etmez.." Not: Bu kurguda geçen karakter ve olaylar hayal ürünüdür. Gerçeklerle bir ilgisi yoktur!