"Bana neden böyle güzel hissettiriyorsun...?" dedi Canfeza, sesi neredeyse duyulmayacak kadar kısıktı. Arslan bir adım daha yaklaştı, aralarındaki mesafe artık nefes mesafesiydi. Gözleri, karanlık bir deniz gibi, Canfeza'nın içine işliyordu. "Çünkü sen bana böyle hissettiriyorsun," dedi, dudakları tehlikeli bir yakınlıkla onun dudaklarına yaklaşırken. Canfeza geri çekilmek istedi, ama adımlarını yerinden oynatamadı. Sanki toprağa kök salmıştı. Bir yanıyla kaçmak, diğer yanıyla sonsuza kadar burada kalmak istiyordu. "Arslan..." diye fısıldadı. İsmini böyle söylemek bile dudaklarını titretti. Arslan yüzünü biraz daha eğdi, nefesi Canfeza'nın yanağını yalayıp geçti. "Adımı böyle söyleme. Kendimi tutamam."

Her şeye rağmen töreye karşı gelip okuyan Melek, yıllarca onu hayranlıkla bekleyen Kadir... Yıllardır görmediği, sırt çevirdiği töreye sadece kardeşinin canı için boyun eğdi kaçtığı herkese. Herkes onu ailesinden kaçarak okul okumasıyla tanırken yıllar sonra kardeşi için geri gelmişti o lanet şehire. Onu bekleyen sürprizlerden ve Kadir'den bir haberdi. Kader onu bir kez daha buraya getirdi. Ama artık liseli bir çocuk değil, güçlü 26 yaşında genç bir kadındı. ● 'Kurda kuzu emanet ettiler ama bu hikayenin kuzusu ben değilim. Hiçbir zaman da olmayacağım.' ● UYARI! +18 sahneler vardır! Beğenmeniz dileğiyle. İyi okumalar.

- Gel otur Aras, dedi babam Karşılarına oturdum. İçimde bir huzursuzluk vardı, babamın bu şekilde çağırması pek hayra alamet değildi. Babam doğrudan konuya girdi. - Sana o kızı alacağız, dedi. Bir an anlamamış gibi baktım. Kaşlarım çatıldı, dudaklarım istemsizce gerildi. - Ne kızı baba? Annem devreye girdi. - Avşin Milan, dedi. Sesinde garip bir kesinlik vardı. Sanki beynimden aşağıya soğuk su dökülmüş gibi hissettim. Avşin'in adını duymuştum ama tanımamıştım bile. Derin bir nefes alıp bakışlarımı babama çevirdim. - Ben istemiyorum baba. Kız daha on yedi yaşında! dedim. Sesim biraz yükselmişti. Babam kaşlarını çattı. - Yaşının ne önemi var Aras? Bu işler böyledir. Biz Kandemir ailesiyiz, kiminle evleneceğine sen değil, biz karar veririz. Annem araya girdi, sesi daha da keskinleşmişti. - Üstelik bu iş olucak Cemal, dedi. Tartışmanın bittiğini ilan eden bir tondaydı. Babam başını salladı. - Bu iş bitecek. Kızı satın aldıracağım. Milan ailesi zor durumda, o kız bizim eve gelecek. Sözleri mideme yumruk gibi oturdu. - Siz ne dediğinizin farkında mısınız? dedim, öfke ve şaşkınlık birbirine karışmıştı. Annem bana doğru eğildi, gözleri buz gibiydi. - Aras, sen bu evin oğlusun. Ne yapman gerekiyorsa onu yapacaksın. Avşin, bizim gelinimiz olacak.

Hızla açılan kapıyla cama yaslı kafamı kaldırdım. İrkilmiştim. Ona doğru dönmedim. Bu evde bu odaya ondan başka kimse bu şekilde giremezdi. Hoş, bir süredir kimse giremiyordu. Yanıma doğru gelip yüzümü ona dönmemi bekledi. Aldığı sesli nefeslerden sabrının sonunda olduğumu anlıyordum. Gülmek istedim. Sabır? Onun bana hiç göstermediği bir şeydi. Beni yanıltmadı. Sertçe çenemden tutup yüzümü ona doğru döndürdü. "Bayılıyorsun değil mi? Beni sinirlendirmeye bayılıyorsun. Kaç defa daha söyleyeceğim? Ben odaya girdiğimde yüzüme bakacaksın." Sertçe ittirdi beni. Alışmıştım. "Kimden yüz buluyorsun he? Kime güveniyorsun." Kime mi güveniyorum? Kimseyle görüşmeme izin vermezken bu nasıl bir soruydu? Cevap vermemem daha çok sinirlendirmiş olsa gerek ensemdeki saçlara asıldı. "Ne o? Yine her zamanki gibi cama yapışmışsın." Saçlarımı daha kuvvetli çekince inledim. "İyi izle. Dışarda geçen, akıp giden bu hayatı iyi izle. Çünkü sana bu evden, bu odadan başka yer haram." Yüzünü yüzüme yaklaştırırken fısıldadı. "Ama sakın hayallere kapılayım deme. Çünkü her gece o hayalleri başına yıkmaktan büyük mutluluk duyarım." Sözleriyle birşey demek istedim. Ağzımı açıp cevap vermek istedim. Ama yapardı biliyorum. Yapıyordu çünkü. Artık beni tanıyordu. Hayallere kapıldığımı biliyordu. Her gece bana kim olduğunu gösterip dünyamı başıma yıkıyordu. Aldığım solukları boğazıma diziyordu. Kaçış yoktu.