Vücudunu yeniden bir titreme sarmıştı. Cübbesi, elleri, gözleri her yeri kana bulanmıştı. Aynı rüyayı gördüğünü biliyordu bilmesine ancak uyanamıyordu. Uyanmak istediği de yoktu zaten rüyalarda buluşur olmuştu babasıyla. Daha doğrusu babasının cesedi ile. Olsundu ama bu da yeterdi ona. Her görüşünde nefessiz kalıyor olsa da yeterdi. Ondan kalan tek şey acıları, gördüğü tek şey cesedi olmuştu ama muhtaçtı acı içinde kıvrandığı bu rüyalara. Vatanına ömrünü adamış bir adamın, kendinden sonra kimsesiz bıraktığı bir kız çocuğuydu o. İzge hayatını mezarda yatan babasının yönettiği bir kadın. Hayatının yolunu ölmeden önce çizmiş ve ondan çalmış babası şimdi de mezarda olmasına rağmen alacağı nefesi bile yönetiyordu. Ölmek bile ona verdiği sözlere bağlıydı. "Ben sana kan çiçeği olur acını dindiririm dedim sen o kanı hep benden akıttın." *Kan çiçeği: Bazı mitolojilerde ve geleneklerde şunların sembolüdür: Ailede kayıp ya da ölüm olduğunda teselli bulmayı temenni eder. Huzuru ve iyileşmeyi sağlar.

Bakın şu nankör insan oğluna, havalimanları her zaman düğünlerden daha çok öpücüğe tanık olmuştur. İbadethanelerden çok hastane koridorlarında dualar yankılanır. Toprak sevgililerden daha çok çiçek almıştır. Gözyaşlarınız bir omuzdan çok bir mezara düşer. Çünkü sevgi en çok giderken hissedilir.

Kimsenin bilmediği kapılar vardır. Kilidi zamana, anahtarı ihanete saklanmış kapılar. Dışarıdan görünmezler. İçeriden kaçamazsın. İşte o kapıların ardında başlar AENIGMA. Onlar ne kahraman, ne hain... Devletin karanlık defterinde adı geçmeyen, geçmişi silinmiş beş kişi. Düşmanlarını tanımazlar, dostlarına güvenmezler. Çünkü düşman bir maske takar. Ve maskelerin ardında gerçek yüz kalmaz. AENIGMA, bir örgütten fazlasıdır. Bir sırdır. Bir lanet. Her görevi ölüm kokar, her adımı şüpheyle atılır. Ve her emir, kendi içinde bir yıkım taşır. Onlar emir almaya değil, emir kırmaya geldiler. Ama kırılan her emir, biraz daha kırar ruhlarını. Ve içlerinden biri, sonunda ihanet edecek. Kim olduğunu bilmeden... Bile isteye... Zeka savaşı, duygularla örülmüş kılıçlarla yapılır. Sadakat ile ihaneti ayıran çizgi, sadece bir bakış kadar incedir. Ve bu çizgi... her geçen gün biraz daha bulanıklaşır. --- AENIGMA YASASI - Madde 3: "Gölgelerin arasında yürürken, ışığa dönüp bakma. Işık seni tanımaz."

! Yetişkin okurlar için uygundur. ! Bu eser tamamen hayal ürünüdür. Kitapta geçen olaylar, kurumlar, yer isimleri ve kişiler kurgusaldır. Gerçek kişi, kurum ya da olaylarla herhangi bir benzerlik tamamen tesadüfidir. !Bu eser, bazı okuyucular için hassas olabilecek konular içermektedir. "Ben hiçbir zaman sadece bir suçlu olmadım ama kimse bana 'masum' da demedi..." Hapishanede geçen beş yıl. Kapanmayan yaralar, yarım kalmış vedalar, ölmeyen hayaller. Umay Demirhan artık özgürdü ama dışarısı, içeriden daha karanlık olabilir miydi? Geçmiş, bir isim gibi boynuna asılmışken; geleceğe yürümek mümkün müydü? Geriye döndüğünde, onu bekleyen yalnızca sessizlik değildi belki de. Yarım kalan bir aşk, içinde büyüyen öfke ve saklanan büyük sırlar. Yıllar sonra kendini, tekrar büyük bir savaşın ortasında bulurken ayakta kalmayı başarabilecek miydi? Bu bir intikam hikâyesi değil. Bu, küllerinden doğmaya çalışan bir kadının kendiyle savaşı. Ve bu savaş, bir kadının hayatta kalma mücadelesi değil. Bu, susturulmuş tüm kadınlar adına verilen bir direnişti. 🪽 "Sanırım beni hâlâ o hücrenin içinde sanıyorsunuz, o yüzden bu tutarsız tavırlarınız."diye mırıldandığımda önümdeki kırmızı şaraptan bir yudum aldım. Boğazımda ince bir sızı bırakırken sanki zihnimin sunduğu cümleleri dizginlemeye çalışıyordu. Masadaki gerilim elle tutulabilecek bir kıvamdayken sert bakışlarımı az önce konuşan adama çevirdim. Kaşları çatık bir şekilde, büyük bir dikkatle yüzüme bakarken aslında sanki 'Orası senin yerin değil.' demek istiyordu ama susuyordu. Bakışlarımı yüzüne sabitlerken masadaki herkesin duyabileceği bir tonda konuştum: "Oysa ben orada ölmedim..Orada unuttuğunuz beni, yeniden inşa ettim."

Hamile bi kadını kabul etmek kolay mıdır? Kendi çocuğu olmayan bi çocuğu kabul etmek kolay mıdır? Yaşadıklarını bilmemezlikten gelmek kolay mıdır? Yoksa hayatı dahada zorlaşacak mıdır? Üvey annesi tarafından zorla evlendirilen Duru kocasından hamile kalır, kocası ise pis işlerle uğraştığı için mafyalar tarafından öldürülür. Yine üvey annesinin baskısı üzerine Duru bi bara gidip çocuğuna yeni baba kendine de yeni bi eş bakmaya karar verir. !UYARI! {Küfür, argo ve cinsellik içerebilir lütfen rahatsız olanlar okumasın!!}