"Sıradaki haber bir KADIN CİNAYETİ. 2 aydır aranan 28 yaşındaki 2 çocuk annesi Feyza Keskin'in cansız bedeni ormanlık alanda bir varilin içinde bulundu. Varilin etrafındaki kibrit çöpleriyle canice yakılarak öldürülen Feyza Keskin'in katili henüz bulunamadı." demişti soğuk ve bet sesiyle haber spikeri. Elimdeki su dolu sürahi yere düşerek tok bir ses çıkardı. Yine bir KADIN CİNAYETİ ama diğerlerinden tek farkı ölen kişi bu sefer benim kardeşim. Üstelik benim kardeşim 2 ay önce öldürülmesine rağmen katili elini kolunu sallayarak hala daha dışarıda dolaşıyordu. Daha fazla ayakta duramayacağımı anladığım sırada yerdeki parçalanmış cam kırıklarına aldırmadan televizyonun karşısındaki berjere oturdum . Karşımdaki televizyonda bana gülerek bakan kardeşimin fotoğrafını gördükçe sanki biri boğazımı görünmez ellerle sıkıyormuş gibi hissediyordum. Her geçen gün o katilin, o caninin, o şerefsizin yaşaması bir SUÇTU ve o hala daha dışarıdayken bedeni kül olmuş kardeşimin fotoğrafına bakmak bana HARAMDI. Feyza; hayat dolu, sevecen, kendiyle barışık, güler yüzlü bir öğretmendi. Sevdiği adamla evlenmiş ve dünya tatlısı 2 çocuğu olmuştu. Leyla ve bana anlattığına göre çok mutlu bir yuvası vardı. Peki, benim kardeşimden ne istemişti CANİ KATİL? Ya da şöyle sormalıyım. Biz kadınlardan ne istiyorlar? Her geçen gün kadın cinayetleri tükenmek bilmiyor, daha çok artıyordu. Bugün belki de bu cinayetlerin çoğalması , kardeşimin ölmesi belki benim de suçum. Çünkü diğer güzel kadınları koruyamadığım gibi kardeşimi de koruyamadım. 🥀 BİR KADIN CİNAYETİ HİKAYESİDİR... ⚖

"O silahı elinden indir!" Dediğimde yan duran vücudunu bana doğru çevirdi ama o silah abimin alnına daha çok yaslandı. "Yoksa?" Diye soruşu meydanda ki bütün insanları endişelendirmeye yeterdi. Çenemi herkesin inadına dikleştirip "Yoksa sana yemin olsun ! Bu meydanı kanınla yıkarım!" Diye bağırdım. "Efsun!" Diyen abime bakmadım, yüzü kan içindeyken ona bakıp gardımı düşürebilirdim. "Demek kanım ile yıkarsın ha !" Dediğinde fısıltısı bile meydanı inletti. "Azad ağa, yaparım bilirsin! Bu seni ilk vuruşum olmaz!" Deyişim onun kaşlarını çatarakken kalabalıktan bir kaç kişinin kaçmasına sebep oldu. Koskoca Mardin! En iyi o bilirdi yıllar önce nasıl AZAD KARAASLAN'ı gözümü bile kırpmadan vurduğumu. O gün Mardin yasa bürünürken Diyarbakır'da zılgıtlar eşliğinde bir çok kapıda düğün yapıldı. Ben EFSUN ŞANLI... Yıllar önce babamın kanını akıtan adamın kanını bu meydanda dökmüştüm. Zerre korkmadan, zerre aşkımı aklıma getirmeden. Bunu tekrar yapacağımı onun gibi Mardin de biliyordu. "O halde durma, yine elin titremesin!" Dediğinde onunla beraber tetiği indirdim. Arkamda koskoca Diyarbakır'ın en büyük aşireti olan Şanlı Aşireti vardı. Benim Aşiretim! Onun da arkasında Mardin'in en büyük aşireti olan KARAASLAN aşireti vardı. Liderliğini onun yaptığı Aşiret. "Abi'mi bırak azad ağa!" Dedim durması için. "Babam gibi onun da kanını akıtmana izin vermem! Babamın kanı için sadece senin kanını döktüm ama Vallahi, Billahi ve Tillahi abim için ailende ki herkesin kanını dökerim!" Diye devam ettim. Uğultular arttı da arttı.

Sevdiği adamın nişanlanacağını öğrenen Leyla, başka şehirde okumaya karar verir. Ama abisinin düğünü için iki yıl sonra geri döner. Bu geri dönüş, eski defterlerin tekrar açılmasına ve yeni bir defterin ilk sayfalarına mürekkep akıtmaya başlar. Her şey en başından başlıyordu. Ya da her şey kaldığı yerden tutkuyla devam edecekti.

GERÇEK BİR HAYAT HİKAYESİNDEN UYARLANMIŞTIR. AŞİYAN İstanbul'da hukuk okuyan Esila, tatil için ailesinin yanına Mardin'e döndüğünde, onu bekleyen karanlık yazgıdan habersizdir. Yıllar önce, çocuk yaşta Aram onu görmüş ve etkilenmiş; Aram'ın babası ise "Bu kız senin gelecekteki eşin" diyerek kaderin ilk düğümünü atmıştır. Esila için yıllar öncesinden örülen bu ağ, dönüşünde kapanmaya hazırdır. Törelerin ağır gölgesi altında, kendi iradesi dışında Aram'la evlendirilir. Küçükken doğudaki kızların haklarını savunmak için avukat olma hayalleri kuran Esila, bu kez kendi hayatını savunamamanın acısıyla baş başa kalır. İçindeki isyan, özgürlük özlemi ve geçmişteki hayalleri her geçen gün daha da derinleşir. Aram ise, yıllardır hayalini kurduğu kadını elde etmiş olmanın mutluluğuyla, onun kalbini kazanmak için her yolu dener. Ancak bu evlilik; tutku ile öfkenin, sevgi ile nefretin, bağlanma ile özgürleşme isteğinin çarpıştığı bir savaş alanına dönüşür. Her dokunuşları bir yara, her bakışları yeni bir yangın gibidir. Gerçek bir hikâyeden uyarlanan Aşiyan, aşkın yalnızca mutluluk değil, bazen de en ağır mahkûmiyet olduğunu gözler önüne seriyor. Bu roman; töre, özgürlük, aşk ve yıkım arasında sıkışmış iki insanın, hem birbirlerini yıkıp hem de yeniden inşa edişlerinin çarpıcı bir anlatımı... Bu kitapta Esila ve Aram'ın değil, kendi yaralarınızı da göreceksiniz. "Sevmek kurtuluş mudur, yoksa yıkım mı?" sorusunu her sayfada yeniden soracaksınız. Bazı hikâyeler vardır, bittiğinde bile zihninizden silinmez; Aşiyan işte tam olarak böyle bir hikâye.

"Seninle küçük bir anlaşma yapalım, tatil boyunca benimle sevgili rolü yapmanı istiyorum" Gülmeye başladım. "Sen çıldırmışsın"

Kitabım 18 yaş altına uygun değildir! Deniz istanbulda yaşayan, marjinal bi aile yapısına sahip genç bir asistan doktordur. Hayatına hiç beklemediği anda giren Ali ağa ile tüm dinamikler bozulur. Bildiği yaşam tarzı köklerinden değişebilir...

"Küçüğüm..." Dedi parmaklarını yanağımda gezdirirken. Sesindeki şefkat öyle yoğundu ki bir an eridiğimi hissettim. "Seni hep koruyacağım, ruhunda yeni yaralar açılmasına izin vermeyeceğim." Harelerimi kaldırıp buruk bir tebessümle yüzüne baktım. "Sen ve ben..." Elimi kaldırıp yanağımda olan parmaklarını tuttum. Ve devam ettim. "...Sen ve ben çok ayrı dünyaların insanıyız Pamir Girgin. Ne ben senin dünyana girebilirim ne de sen benim dünyama girebilirsin." Yanağımda duran parmaklarını iterek yana doğru kaydım. "Ben kalbimde bizim için küçük bir dünya oluşturdum Şura, izin ver ; o dünya'nın kraliçesi yapayım seni..." Başımı hızlıca iki yana salladım. "Ben, gitmek istiyorum..." ** ~MAHALLE YA DA KÖY KURGUSU DEĞİLDİR! ~Cinsellik, argo ve şiddet barındırmaktadır. * Romantizm#1 | 18.02.23' Tutku#2 | 19.02.23' Yetişkin#5 | 18.02.23'

Barlas "Eve gidince bana yaparsın dansını Güzelim hadi biz gidelim" dedi "Çok fırsatçısınız beyefendi ama ben evliyim kocam bu dediğinizi duysa sizin gelmişinizi geçmişinizi sike-" elini ağzıma kapayıp beni kucağına aldı "Sus yavrum" "Biz Gidiyoruz" diyerek masadan kalktığında Efe Atıfın kucağına kafasını koymuş dizini döve döve gülme krizine girmişti. Komik olan neydi? "Ya gülmesenize... adam burada beni kaçırıyor görmüyor musunuz?" Betül kırdayarak "Aynen Hüma Barlas seni kaçırıyor" dedi Yavuzda gülerek kafasını salladı "Neyse. Hadi Barlas siz gidin hesabı biz öderiz" Barlas çantamı ve ceketini alınca masadan uzaklaştık, Mekan dan Barlasın kucağında çıkarken bir yandan da çırpınıyordum. "Ya bırak beni gelmiycem seninle... evliyim ben evli" dedim parmağımdaki yüzüğü gözüne sokarak. Barlas gülmesini durduramazken valenin arabayı getirmesini bekliyorduk "Biliyorum" dedi gözlerime bakarak Yarı baygın olan bakışlarımı yüzünde gezdirerek "yaa nerden Biliyorsun?" Dedim. Yüzünü yüzüme yaklaştırdı "Çünkü benimle evlisin" ........ Tamamen eğlence amaçlı öylesine yazılmış bir kitaptır bir mantık beklemeyin. Aklıma gelen bu kurguyu hikayeleştirmek istedim sadece. Beğenen okur beğenmeyen gider. Kitaptaki şahıslar ve olaylar tamamen benim hayal ürünümdür gerçeklikle alakası yoktur. En ufak bir çalıntıda yasal işlem başlatılacaktır. Not: bazı kelimeler bilerek yanlış yazılmıştır. Hemen yargı moduna geçmeyin. Yetişkin içeriktir +18 sahneler vardır. Başlangıç tarihi:04.09.2022 Bitiş tarihi:28.05.2023 🏷Etiketler 1-askerkurgusu 1-karargah 1-karabayır 1-buluşma 1-İntikam 1-aşk 1-Tim 1-keşfet

Zorluklarla ayakta kaldığı hayatında bir de bursla kazandığı üniversitesini ilerletmeye çalışan Yağmur, hayatının en büyük pişmanlığını yaptı... Birine aşık oldu. O adam ondan sadece kalbini almadı... ama geride yalnızca pişmanlıklar kaldı. Peki yıllar sonra, bir anda karşılaştıklarında; her şey hâlâ aynı mıydı? *

İstanbul'un işlek caddelerinin birinde küçük, şirin bir kahve dükkanı işleten Mayıs, kendi ekonomik özgürlüğünü kazanmak için mücadele ederken dükkanına kahve almak için gelen Şafak Milas ile yolları hiç beklemediği bir anda tekrar kesişir. İstanbul'da geride bıraktığı hayatın izlerini silmek için mücadele eden Mayıs, geçmişinde yakasına yapışmış her insana hak ettiğini yaşatmak için bir yemin etmişken Şafak Milas'ın kırık şemsiyesinin altına sığındı; tüm varlığını afetlerden koruyan o şemsiyeyi, yuvasının çatısı bildi. Kimisinin şemsiyesi oldu kimsesizin çatısı. ☂ "Bu ikimizin savaşı, dördümüzün zaferi olacak." dedi. Gülümsedi, gülmemi bekler gibi baktı gözlerime. Güldüm. "Bu ikimizin savaşı, dördümüzün zaferi olacak." dedim.