"Bazı şehirler unutmaz. Bazı yaralar geçmez. Ve bazı sessizlikler, sandığından çok daha gürültülüdür." Ayzem uzun zamandır alıştığını sandığı hayatının duvarları arasında sessizce yürüyordu. Babasının bıraktığı karanlık mirastan kaçtığını sanarken, aslında hep peşinden sürüklüyordu. Bu şehir, onun gibi unutmayanlarla doluydu. Unutulmuş sokaklarda yankılanan eski adımlar, silinmemiş izler, kapanmamış hesaplar vardı. Ve geceler... Geceler hep başka türlü konuşurdu. Bir yabancının bakışı bazen bir kapıyı aralar. Bazen bir ses, geçmişin zincirini kırar. Ve bazen en büyük savaş, insanın kendi içinde başlar. İhanet, kayıp, kan... Ama en çok sessizlik. Her adımı karanlığa daha çok yaklaştırırken, kimse Ayzem'e şu soruyu sormuyordu: "Kimi kurtarmaya çalışıyorsun? Başkalarını mı, yoksa kendini mi?" Bu şehir, artık sessiz kalmayacak. Ve bazı borçlar... Kanla ödenir.

"Ruhunu kaybetmiş bir bedenin gözlerinde ne görebilirsin ki?" Benim adım Alkım Arıkan. O gece her şeyimi kaybettim. Ailemi. Masumiyetimi. Ruhumu. Ama hayatta kaldım. Ve şimdi geri döndüm. Maskemi taktım. Oyuna adım attım. Burada herkes maskeli. Her gülümsemenin ardı silah dolu. Her bakış bir tuzak, her kelime bir yemin. İhanet sıradan, sadakat ölümcül. Ve bu duvarların içinde tek bir kelime fısıldanıyor: Esvide. Ne bir yer... Ne bir insan... Esvide bir kanun. Bir lanet. Ve artık benim savaş alanım. Üst katta dans eden kalabalık eğlenirken, alt katta kanlı oyunlar başlıyor. Güçlü olan kazanır. Zayıf olan yok olur. Aşık olan... kaybeder. Bazı savaşlar görünmez başlar. Kazanan ise adını kanla yazar. Ben burada bir isim için değil... bir intikam için döndüm. Ve bu gece oyun değişiyor. Esvide: Maskeler düşmeden kimse kurtulamaz.

Geleceklerinden habersiz üç arkadaşın hayatın anlatıyor. Çocuklukları boyunca hayatlarında olan yalanlarla bakalım nasıl yüzleşecekler?

GÜÇ SANDIĞIMIZ KADAR KOLAY OLMASA GEREK? Yaşadıkça ölüme yaklaşıyorsak yaşam ölümün ta kendisi midir?Kendine bile yabancı olan kişi ölümü nasıl bu kadar yakından taniyabilir. Bir defa değil defalarca ölen biri nerede yanlış yapıyor olabilir? İstediği tek şey iyilik iken bu masum kız nasıl bu kadar duygusuz birine dönüşebilir. Zaten en sevdiklerimiz bizi zaaflarımızdan vuranlar değil midir? Ya da kanayan yaralarımızın üzerine daha derin yaralar açan? Kırgınlıklar sadece gözyaşlarında mı belli olur? Kimse içimdeki düşünce okyanusunda boğulduğumu göremiyor mu? ~Gecenin karanlığında parlayan o kutup yıldızıydım ve beni takip eden senin duygularındı~ Sorina✨☄️🪐

FANTASTİK KURGU Bilinmezliklerle dolu bir dünyada, kaderin ördüğü ince ipler arasında yürüyen biri... Karşı konulmaz bir çekim, ama ulaşılması imkânsız bir bağ... Sadakat ile ihanetin sınırlarının silikleştiği bu yerde, güvenmek en büyük risk, sevmek ise en tehlikeli hata olabilir. Her seçim bir bedel gerektirir. Peki, doğru olanı seçmek mümkün mü? Yoksa aşk ve ihanet, aynı oyunun iki yüzü mü? Bazı yollar geri dönüşsüzdür. Ve bazı duygular, her şeye rağmen unutulmaz... Masal'ın daha önce hiç bilmediği topraklara geçmesi ve orada ülkenin kaderini yazacak kişi olduğunu öğrenmesi. En önemlisi de gerçek aşkı bulması... Kardelen çiçeği:Tüm engellere direnerek başarıya ulaşmayı simgeler.Aynı zamanda da imkansız aşkın sembolüdür. Bazen en büyük ihanet, en yakınından gelir.

MAFYA KURGUSU Karanlık mirasın tek varisi :Gece Alpkan Doğduğum günden beri yazgım belliydi; kardeşim yoktu ve bu yalnızlık, bana doğrudan bir taç bıraktı. Rakipsiz bir varis olmak, kulağa cazip gelebilir belki, ama her seçimde yalnız kalmak, her adımda yalnız sorumlu olmak ağır bir mirastı. Taht bana altınla değil, yalnızlıkla geldi. Paylaşacak bir omuz, sırtımı dayayacak bir kardeş yoktu. Herkes saygı duydu, ama kimse gerçekten anlamadı. Kraliçe olacağım günün gölgesi bile, çocukluğumu örttü. Çünkü bu saltanat, bir lütuf değil; kaderin kaçınılmaz yüküydü. Yıllar geçtikçe, omuzlarıma binen yük ağırlaştı. Babamın gölgesinde büyürken gözler hep üzerimdeydi; tek varis bendim ve tek hata hakkım bile yoktu. Krallığın geleceği benim ellerimde şekillenecekti, bunu daha on yaşımdayken öğrenmiştim. Neşeli kahkahalarla geçen bir çocukluk yerine, dikkatle seçilmiş kelimelerle örülü konuşmalarla büyüdüm. Benim oyunlarım satrançla sınırlıydı, düşmanları önceden tanıma ve hamleleri hesaplama sanatıyla. Çünkü bu sarayda herkes gülümser, ama herkes seni sevmezdi.

🌕 LUNAR BAĞI 🌕 "Bazen kader, seni en çok kaçtığın şeye zincirler..." Eylül, normal bir hayattan çok uzak olan bir kasabada doğmuştu. İki dost alfanın yönettiği bu kasaba Eylül'ün tek şansı alfanın kızı olmasıydı. tabii kime göre şans olduğu tartışılır... Lunar sizi bağlar. Lunar sizi çekiştirir. Lunar ezelden gelir. Bazen başımıza özgürlüğümüzü kısıtlayan olaylar gelebilirdi , ama zorda olsa bu durum atlatırlırdı. Fakat benim için öyle değildi. Ben artık resmen tutsak olmuştum hemde geçmişimdeki silik bir yüze...

İnsan bazen bağırarak değil, susarak yorulur. En çok da sevdiği insanlara kırılır. Çünkü onlardan beklemediği şeyleri yaşar. Bazı acılar çığlıkla değil, sessizlikle büyür. Ve insan büyüdükçe fark eder: Herkesin çocukluğu bir evde değil, bir suskunlukta kalır. Su da böyleydi. Bir evde doğmadı, bir karmaşada büyüdü. Konuşmaktan çok dinledi, istemekten çok verdirdi hayat. Sonra bir gün bedeni konuşmaya başladı. Ve o an anladı... En derin kırgınlıklar kelimelerle değil, hücrelerle susar. Su yalnız bir çocuk değildi, O, içinde biriktirdiği sessizliğin adıydı.

"Çocukluğumuz tohumumuzdur," diye fısıldadı Sırtlan'ın kül olan kalbi. "Tohumumuza kim su verdiyse o şekilde büyür ve yetişiriz." EMARE serisinin, birinci kitabı Sarmaşık, ikinci kitabı Pusula ve son kitabı Maske bu başlık altında toplanacaktır.

Görünen ve görünmeyenin, ayrı dünyalar da, ama yine de tek bir beden de bir araya geleceklerini pek ihtimal vermezdim. Eminim çoğunuz da vermiyorsunuzdur. İki dünya, iki ayrı varlık ve tek bir beden. Savaş halinde olan iki diyar, kazanmak istedikleri şey ne peki? Hükmetmek mi? Her şeye sahip olmak mı? Ya da sadece güç gösterisi dediğimiz bir olay mı? Sanırım hepsi ya da hiç biri? Birbirimizi ötekileştirip durduğumuz süre boyunca sizce asıl sebebi ne olabilir? Öğrenmeye ne dersiniz? Bu bir savaştı. Peki savaşın asıl sebebi neydi? Cevap sandığınız kadar basit olmayacak ve bu savaşın gerçeği göründüğünden daha karanlık olacak...