Çocuk daha yeni on sekizine basmıştı .Her şey mutlulukla dolup taşacakken, beklenmedik bir vedayla yarıda kaldı hayatı. Bir dostun soğuk toprağa düşüşüyle geride kalan her şey ,yarım kalan kahkahalar, tutulamayan eller ve asla bitmeyecek bir kaderin hüznüydü. Harun, on sekizinci yaş gününden sonra bir daha asla toparlanamadı. Yıkıldı, ayağa kalktı belki, ama her kalkışında daha derin bir çukura yuvarlandı. Düştüğünde kaldıracak kimsesi yoktu. Elini uzatan her şey bir duman gibi dağılıyor, onu biraz daha yalnız bırakıp gidiyordu. Arkadaşının ölüm haberi, kalbini delen bir kurşun gibiydi. O günden sonra mutluluk, bir daha uğramamak üzere terk etti kalbini. Yerini sonu olmayan bir hüzün kapladı. Bu hüzün, onun gölgesi oldu. Her adımında, her nefesinde, onu takip etti. Düştü, kalktı, savaştı, ama nihayetinde yine kaybetti. Kalbi, artık huzurun uğramadığı, kilitli bir kapıydı. Ta ki o mavi gözlerle karşılaşana kadar. Bir rüyadan fırlamışçasına çıkmıştı karşısına. Bakışları, uzun zamandır kaybolduğunu bile unuttuğu bir sıcaklığı taşıyordu. O mavi gözlerde, kendini buldu Harun. O mavi gözler, onun huzuru oldu. Rüyasında gördüğü, belki de hiç var olmayan o kıza tutuldu. Bu, hayata tutunmasını sağlayan tek gerçek umut oldu. Dipteki karanlıkta, ona doğru süzülen bir ışıktı...

#TÜM TELİF HAKKI SAKLIDIR!# Prenses alesta, Solaria Krallığı'nda siyah saçlı olarak doğan ikinci kız çocuğudur. Yıllar önce aynı özellikte doğan başka bir kız çocuğunun, krallığa felaket getirmesi nedeniyle, bu durum lanetli sayılmıştır. Alesta'nın doğumu ise krallıkta korkuyla karşılanır, ancak saray onu uzun süre gizlemeyi başarır. Ama en kısa süre sonra bir çete grubu onun yaşadığını öğrenir ve onu öldürmek için iki tane özel ve güçlü suikastçılar gönderir. Alesta, 17 yaşına geldiğinde krallığını ela elan suikastçı grubuna meydan okuyacaktır.Bu suikastçılar, bir zamanlar krallığın dışladığı ve yok etmeye çalıştığı gölgeler topluluğunun üyeleridir. Alesta'yı kendi iradeleriyle değil, krallığı ele geçirmek amacıyla ailesini öldürmüşlerdir. Suikastçılarla olan bağları güçlendikçe, sadece hayatta kalmayı değil, yeni bir kader yazmayı da ister ve aynı zamanda krallığını ve halkını kötü yöneticilerden de almayı amaçlar.

~Gençliğimizi mahv etmek için yaktığınız ateşin çocukluğumuza sıçramasına gerek yoktu ~ Flomoon Mayfield yetimhanede büyümüştür. Sekiz yaşındayken birisi onu evlatlık alıp şiddet gösterir. Bu şiddeti kaldıramayan Flomoon olduğu evi yakar. Oradan üvey annesiyle birlikte kurtulur ve üvey babasını öldürür. Hastanede kendisini komşusu olarak tanımlayan birisi onun başka bir dünyaya ait olduğunu ve kurt kadın olduğunu söyler. Nargina dünyasına giderler. Fakat Nargina dünyasında olacaklardan habersizdir. Bu dünyada yanlızca aşkı değil hemde hayatının en kara şansını bulmuştur.... Başlangıç tarihi:💗🤍14.08.2023🤍💗 Bitiş tarihi:💗🤍∞🤍💗

Adaletin terazisi kırıldığında onu kim dengeler? Bir satranç hamlesi kadar zekice işlenmiş bir cinayet serisi... Ve bu oyunun içinde kaybolan iki kalp. Soğuk duvarların ardında saklanan sırlar, çözülmeyi bekleyen karanlık bilmeceler ve adaletin gölgesinde filizlenen yasak bir aşk... O, suçluların izini süren bir avcı. Her adımını hesaplayan, zekâsını kılıç gibi kullanan biri. Diğeri ise, geçmişi sırlarla örülü, sessiz ve derin bir fırtına. Masumiyetin ve tehlikenin iç içe geçtiği bir bilmece. İstanbul'un karanlık sokaklarında başlayan bu kovalamaca, siyah ve beyazın iç içe geçtiği bir satranç oyununa dönüşüyor. Peki, oyunun sonunda kim galip gelecek? Adalet mi, aşk mı, yoksa hiç beklenmedik bir son mu? Her hamlenin bir bedeli vardır. Ve bazı oyunlarda kazanan olmaz... • • Bu hikayede yer alan karakterler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısı ile kurgudan ibarettir.

Yağmur yağıyor, her yeri sel alıyordu. Sokaktaki insanlar ıslanmamak için oradan oraya koşuyor, trafik arabalar sayesinde tıkanıyordu. Şemsiyesi olan insanlar rahat bir şekilde yolda yürüyordu. Şemsiyesi olmayanlar ise şanssızdı. Yağmurdan ıslanmamak için korunacak yer arıyorlardı. Şemsiyesi olmayan, elinde kalın hukuk kitapları, üzerindeki deri ceketi ile rahatça yürüyordu İzem. Acelesi yoktu. Islanmayı seven biriydi. Küçükken babası onu sokağa attığında yağmurun altında kendi kendine eğlenir, biriken suların üzerine zıplardı. Uzun kahverengi saçları ıslanıp birbirine karışmıştı. Elindeki hukuk kitapları çantasına sığmadığı için elinde sımsıkı tutuyor, ıslanmamaları için boynundaki kahverengi atkıyı kitaplarına siper ediyordu. İzem Karasu. Üniversite son sınıf öğrencisiydi kendisi. Yirmi üç yaşında, geleceğinin hayallerini kuran ve başarılı bir savcı olmayı hedefleyen bir hukuk öğrencisiydi. Son yılının bitmesine ve mezun olmasına sadece aylar kalmıştı. Metro durağına inen yürüyen merdivenleri görene kadar normal hızda yürümeye devam etti. Yürüyen merdivenler gözüne çarpar çarpmaz adımlarını hızlandırdı. İzem dışarıdan çok sert görünürdü. Bakışları her zaman insanlara nefretle bakardı. Oysaki sıcakkanlı biriydi. Sevdiklerine karşı çocuksu olurdu. Merhametli ve sevecendi. Soğuk olduğu insanlara acımazdı. Metro durağına geldiğinde metro gelmişti bile. İnsanlar birbirlerini ittirerek metroya ulaşamaya çalışıyordu. Sanki birbirlerini itmeseler metroya binemeyecek gibi bir halleri vardı. .....

"Masalda da gerçekte de kalbi olmayan bütün kızların adı Gökçen'dir..." . . . Kapak: @birkadehsevgi- 🦋🖤

Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.

"Bela yağmur gibi gökten yağarsa Başını ona tutmaktır, adı aşk..." . . . 🪶❤️‍🔥 Kapak tasarım; @Publiisherr