"kelebekler ölünce canları çok acır mı baba¿

*Yeniden yazılıyor* İki düşman aile... Berdelle evlenen çift... Hiçbir zaman sevilmeyeceğini düşünen, çocuğu olamayacağı için üstüne kuma getireceklerini düşünen Roza Avani, Küçüklüğünden beri onunla evlenmeyi hayal eden, onu canından çok seven, değil üstüne kuma getirmek gözü ondan başkasını görmeyen Azad Şerwan. (103 bin okunma) #bedel "1" - 23.10.2024 #düşman "1" - 23.10.2024 #roza "1" - 23.10.2024 "Bu hikaye tamamen hayal ürünüdür."

(Düzenlemeye alınacak.) Gerçek Ailem - Abi kurgusu "Alp sert biri, değişeceğini söyleyemem." Dedi omzunu kaldırıp indirerek. "Diğerleri, Fırat ve Ufuk, şimdilik ne düşüneceklerini, nasıl hareket etmeleri gerektiğini bilmiyorlar. Ama zamanla..." __ Yazara ya da karakterlere hakaret edilmediği sürece eleştiriye açığım ♡ Başlama tarihi: 06.01.25

+18 Narin'in içi öfkeyle doldu ama bu öfkeyi göstermek istemedi. Kendine hâkim olmaya çalıştı. "Sen benimle evlisin Baran Ağa. Ne kadar istemesem de, şu an bu konakta senin karın olarak bulunuyorum. Karın olan bir kadının düğününde, başka bir kadınla samimi hareketlerde bulunman hoş değil. Bu bir sahiplenme değil, sadece bir saygı meselesi." Baran kollarını göğsünde bağladı ve başını hafifçe yana eğdi. Onunla adeta dalga geçer gibi bakıyordu. "Saygı meselesi, öyle mi?" Sonra yavaşça Narin'in oturduğu yatağa doğru ilerledi. Narin istemsizce biraz geriye çekildi ama Baran onu köşeye sıkıştırmak istercesine daha da yaklaştı. Artık nefesi Narin'in yüzüne değiyordu. Narin, Baran'ın gözlerindeki anlamı çözmeye çalışırken boğazında bir düğüm hissetti. Baran'ın amacı neydi? Onu daha da mı germek istiyordu? Narin dişlerini sıktı. Artık iyice sinirlenmişti. "Ne yapmaya çalışıyorsun?" Baran eğilip ellerini yatağın iki yanına koyarak Narin'i iyice kıstırdı. Onun üzerinde bir otorite kurmaya çalıştığı belliydi ama Narin geri adım atmaya niyetli değildi. "Senin ne yapmaya çalıştığını anlamaya çalışıyorum, güzelim." - -bir berdel kurgusudur. KENDİ ŞAHSIM ADINA YAZILMIŞTIR. Profosyonel bir yazar değilim.Yazım hatalarım olursa kusura bakmayın lütfen-

"Karanlıkta kalınca gözlerini sımsıkı yumardı çünkü kendi yarattığı karanlık, maruz kaldığı karanlıktan daha vicdanlı gelirdi." 21 Ağustos 2005. Saat 02.53 Sadece eğlenmek için beş arkadaş yola çıktılar. Fakat gecenin sonunda eve dört kişi döndüler. 17 Ağustos 2016 Sır perdesi yeterince kapalı kaldı. Birinin onu aralaması gerek.

Bir mahalle hikâyesidir.

[TAMAMLANDI] Klasik bir abilerim kitabıdır.

Victor Hugo, 1829 yılında yayımlanan Bir İdam Mahkûmunun Son Günü'nü yazdığında 26 yaşındaydı. Genç yazar, ölüme mahkûm edilen bir insanın son gününü büyük bir ustalıkla anlatarak kamu vicdanını etkilemeyi ve idam cezasına karşı bir protesto hareketi başlatmayı amaçlamış, başarılı da olmuştur. Bugün dünyanın birçok ülkesinde idam cezası yürürlükten kaldırılmışsa, böylesi bir cezanın hem trajik hem de insanlık dışı yanını daha XIX. yüzyılın ilk yarısında gözler önüne seren Hugo'nun bunda hiç de azımsanmayacak bir payı olsa gerek. Şiirleri, oyunları, Sefiller ve Notre-Dame'ın Kamburu gibi yapıtlarıyla Romantik dönem Fransız edebiyatının en saygın yazarlarından biri olan Victor Hugo'nun bu romanının bir başka önemli özelliği de, bir tür "zihinsel otopsi" niteliği taşımasıdır. Can Yayınları Çeviri: Erhan Büyükakıncı

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.