(TAMAMLANDI.) Meltem aşık olduğu adamdan bilerek hamile kalıp, evlenir. Ailesi onu bir kalemde silerken o sevdiği adama kavuşmasının mutluluğu yaşıyordur ama her şey göründüğü kadar tozpembe değildir. Meltem evlendikleri ilk akşamdan itibaren hiçbir şeyin normal olmayacağını anlamıştır ama çok sevdiği için susar. Zaman geçer ve kocası tarafından defalarca kez aldatılır, psikolojik şiddet görür. Oğlu belli bir yaşa gelince boşanır. Boşanma sürecinde hep yanlarında olan kocasının arkadaşı ve zamanında kendince büyük bir suç işlediği arkadaşının abisi olan Selim Efe ile kalpleri amansız bir hastalık gibi atmaya başlar. Selim Efe her şeyi öğrendikten sonra arkadaşıyla bütün bağlarını keser ve tek gayesi karşısındaki kadına yardım etmek olur. Kadının gidişinden sonra o da peşinden gider ve evlilik teklifi edip aile kurmak istediği söyler. İkinci şans var mıdır onlar için? ... Sonra orada herkesle tek tek vedalaştım ve sıra Selim Efe abiye gelince titreyen elimi uzattım. "Sana da teşekkür ederim bu zamana kadar hep yanımızda olup yardımcı oldun. Ne yapsam hakkını ödeyemem." Titreyen elime bakıp gözlerini sımsıkı yumdu. "Ödersin." Dedi gözlerini açıp, elalarını mavilerime sabitlediğinde. "Gitme." Dedi tek nefeste. "Gitme ve öde hakkımı." 30 Nisan 2023 ‐ 23 Şubat 2024

Kendini bildiği bileli sürekli zorbalıklara maruz kalan Rana, ailesi konusunda da pek şanslı değildir. Annesi, Rana'nın kilolarından şikâyetçidir ve bunu her fırsat çok acı bir şekilde yüzüne vurmaktan çekinmez. Rana'ya uyguladığı diyetler sayesinde günden güne zayıflar ama bu ona yetmez. Bir yanda Rana, ailesi ve okul hayatının arasında sıkışıp kalırken bir yanda onun bütün kusurlarına rağmen başını her çevirdiği an yanında olan arkadaşı Efe ile kafası karmakarışık olur. Okul hayatı ya da henüz bir lise öğrencisinin hayatını ne kadar karışık olabilir? İşte Rana'nın kafasındaki savaş onu öyle bir savaşa sokmuştu ki belini hiçbir zaman tam anlamıyla doğrultamıyordu. Bu savaş nereye kadar sürecekti? Bunun sonu var mıydı? Her şey bir gün çözülecek miydi? ⛈ "Yaranı kabuk bağlatırsan tekrar kanatırsın." dedi yanımdaki bir ses. Sesin sahibine bakmadığımda ses, devam etti. "Çünkü bilmelisin ki kabuk bağlayan yara elbet bir gün kanar. Seni ne üzdü bilmiyorum ama geçecek." Dudaklarımın arasından histerik bir gülüş çıktı. "Geçmeyecek." Dedim oldukça net bir sesle. "Bazı yaralar geçmez, sürekli kanar." "Kanasın." Dedi düşünmeden ses. "Sende kanamasına alışırsın." "Alışmak..." Diye mırıldandım, kaybolan sesimle. "Korkunç değil mi?" "Alışmak mı korkunç alışmak zorunda olmak mı?" diye sordu ses. Bir kez daha güldüm. "İkisi de." Dedim düşünmeden. "Çektiğin acıya alışıyorsun, bununla yaşamaya devam etmek zorundasın. Alışmak zorundasın çünkü sen alışmazsan yara öyle ya da böyle alıştırır acıya." 22 Şubat 2023 - ...