"Mirza saçmalıyosun! Duyuyo musun beni?! Aç şu kapıyı! Aç dedim! Mirza! Sana diyorum! Aç şu kapıyı!" Bir yandan boğazım yırtılırcasına bağırıyor, bir yandan da kapıyı yumrukluyordum. Kapının iki yanında olan cama geçip ona baktım. Sanki ben burda çıldırmamışım gibi elindeki telefona bakıyordu. Önündeki korumalar emrini bekler vaziyette elleri önünde kafaları eğik duruyorlardı. Nihayet telefonunu cebine attı ve tekrar cama vurdum. Kafasını çevirip bana boş gözleriyle bakmaya başladı. "Evden dışarı çıkmayacak. Ölse dahi bu kapı dışarı açılmayacak. Duydunuz mu?" Gözlerini benden ayırmadan konuşmaya devam ederken çaresizce çırpınmaya başlamıştım. Klişe sevenleri şöyle alalım, buyrun efendim...

Hiç olmaması yerde olan bir kız. Mafyanın evinde ve odasında... Korkunç, sinirlenince gözü birşey görmeyen acımasız katil mafya ... Kız odasına girmiş gizlenmişti. Ama olan bir olay ile kendini adama gizlemişti. Adam artık onu bırakmak istemezse, ne olur ?? ------- • 04 .09.2021

"Aslı ! " adımı hiç bu kadar sinirli söylememişti. Bu öfkesinin gördüklerimden daha karanlık ve derin bir türüydü. Bu kez de yakalanamazdım. Yakalanırsam olacaklardan korkuyordum. Arkama bakmaya cesaretim yoktu. Sadece önüme bakıyordum ve ağlıyordum. Korku beni ele geçirmeye başlamıştı. Tekrar! Nereye gittiğimi bilmeden sadece koşuyordum, kaçıyordum. O kadar hızlı koşuyordum ki ciğerlerim yanmaya başlamıştı. Ağaçların arasında korkularımla savaşarak ilerliyordum, adımlarımın her biri umutsuzluğumu geride bırakıyordu. Ancak hızım, korkularımı paramparça etmek için yeterli değildi.

Fazlaca argo kelime bulunur. +18 olaylar vardır! Psikolojinizi bozabilecek unsurlar bulunmaktadır! Kitap şahsıma aittir! Alexander Andreas Espada takıntılı bir adamdı ve bu takıntı Asel Irmak Ayyüce'yi bulmuştu. Manken olan Irmak ünlü bir ajansta çalışmak için Türkiye'den Rusya'ya gelmişti fakat gelmesinin hata olduğunu aylar sonra anlayacaktı. (Bu kitabın ARSLAN AĞA adlı kitapla alakası yoktur) (...) "Александр.." (Alexander..) diye fısıldadım. Bileğimde ki demir top yürümemi zorlaştırıyordu fakat geriye doğru adımlamaya güçlükle başarıyordum. Tam bir adım daha gerileyecektim ki yere düştüm. "Алекс..."(Alex..) diye fısıldadım tekrar gözlerimden yaşlar akarken. "Отпустите меня, умоляю вас". (Bırak beni artık, yalvarırım.) Hıçkırıklarım arttığında bir süre beni izlemeye devam etti. Sonra ayağa kalktı ve bana doğru pahalı ayakkabılarının çıkardığı tok sesle ilerledi. Lacivertli gözlerinde ki tehlike gözle görülür derecede fazlaydı. Onun yoğun takıntısı benim sonum olmuştu. Ben hıçkırarak ağlarken bunun daha da hoşuna gittiğinin farkındaydım. Tam önümde durunca başımı kaldırarak ona baktım. Dizlerini üzerine çöktü ve gözyaşlarımla yanağıma yapışan saçımı geriye çekti deri, siyah eldivenli eliyle. Lacivertleri derin hislerle yeşillerime bakıyordu. "Никогда"(Asla) dedi kalın, tok ve sert sesiyle. "Ты полюбишь меня. Или силой, или добровольно"(Beni seveceksin. Ya zorla, ya isteyerek.) (SADECE İLK BÖLÜMLERDE RUSÇA YAZILMIŞTIR KONUŞMALAR!)

Olduğum yerde hareketsizce yerde yatan adama bakıyordum. ''Hayır...hayır...hayır b-bu...bu olamaz'' dedim. Ne diyeceğimi bilmez halde şaşkınca yerde kafasından kanlar akan adama bakıyordum. Ben az önce ne yapmıştım? Ellerim , ayaklarım her yerim titremeye başlamıştı. Buz tutmaya başlamıştım. Ben ne yapmıştım. Etrafımda birileri konuşuyordu ama duymuyordum. Kulaklarım kapanmıştı. Beynim bu görüntüyü algılamak istemiyordu. Birinin önüme geçmesini ve kollarıma baskı uyguladığını ve ''tamam...tamam bakma'' diyerek kollarımı okşamaya başlamasını hissetmiştim. Önüme dikilen Bora'ydı. Bora'nın göğsüne bakarak ''Bora ö-öldü mü?'' diye sordum kekeleyerek. Dilim hareket ediyordu ama sanki ben konuşmuyordum. Benim yerime başka biri konuşuyordu. Bora'nın yanına dikilen Savaşla bakışlarım Savaş'ı bulduğunda ''o ö-öldü mü?'' diye ona da sordum. Savaş bilirdi anestezi bölümü okuyordu. Savaş yutkunduğunda gözlerini benden kaçırdı ve başını hareket ettirerek öldü demek istedi. Kabullenmeyerek başımı iki yana sallayarak ''hayır...hayır...hayır bir şey yap Savaş ölmesin... ölemez Savaş lütfen...lütfen'' diyerek Savaş'ın tişörtünü ellerime alarak sıktım. Kendimden geçmiş gibi Savaş'ın göğsüne art arda vurarak ''kurtar onu bir şey yap...lütfen ölemez...b-ben katil olamam'' diyerek yüksek sesle bağırdım. Savaş tepkisizce sakinleşmemi beklediği için elini dahi kaldırmadan sessizce beni izliyordu. Ben katil olmuştum.. BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR .

*DÜZENLENECEK* Rahatsız olacaklar için, bolca argo kelimeler, madde, şiddet +18 ögeler vardır. Duyar kasacaksanız veya toksik watty girls iseniz engelleyip geçin. WATTPAD PLATFORMUNDA "GECENİN ZEHRİ" ADLI İLK VE TEK KİTAPTIR!!!!

Gözlerimden akan yaşları elimin tersiyle sildim. Beni bu gece kendine ait kılacaktı. Benim karşı çıkacak gücüm yoktu, zaten karşı da çıkamazdım ki. Sırf kardeşimi o lanet olasıca yetimhaneden çıkarabilmek için kendi hayatımı, bedenimi, ruhumu acımasız bir adama teslim etmiştim. **** Karşısında ağlayarak, göğüslerimi gözler önüne sermiş geceliği yukarıya çekiştirip saklamaya çalıştım. Ama ne yazık ki fayda etmiyordu. Burnumu çekerek mırıldandım "Ben istemiyorum." Sarhoş olduğu her halinden belli olan histerik bir kahkaha dudaklarının arasından koptu. Başını geriye doğru atıp kahkahasına devam etti. İnci gibi beyaz dişleri gözler önüne serilmişti. Kahkahası birden kesilip, boynunda ki damarlar belirginleşmeye başladı. Yüzü eski sert haline dönerken bakışlarını yüzüme dikip, canımı yakan sözler zehirli dudaklarının arasından döküldü. "Ben istiyorum. Bu gece kollarımda sabahlıyacaksın." ****** Not; kitabın tüm hakları bana aittir. Kopyalanma veya çalıntı gibi bir durum olursa yasal işlemlere baş vurulacaktır. Wattpad'te bu isimde ilk kitaptır. 24/10/2020

Her şey normal görünüşlü bir adama yardım etmemle başladı. Onun benim şeytanım olduğunu bilmiyordum. Yoksa onu derin uykusundan asla uyandırmazdım. En uygun olduğu anda beni avladı. Hiç bilmediğim, dışardan normal görünen pahalı kafesin içine kapattı. Özgürlüğümün karşısında bana günah dolu teklifte bulundu. Ve şeytanımı her reddedişimde başıma neler geleceğini acı bir şekilde gösterdi. Şeytanımın teklifini kabul etmek istemiyordum. Çünkü onun kurduğu oyunda benden sadece bedenimi istemiyordu ruhumuda istiyordu. Beni korkutan en az şeylerdi bunlar. Asıl beni korkutan şey karanlığın içine çekildikçe bundan büyük zevk almamdı. Kendi karanlığım beni korkutuyordu.

Saplantılı bir erkek masum bir kız

Tanımadığım zoraki evlendiğim o adamın evinde onun yatağındaydım. Sertliği içimi delip geçerken sıcak nefeslerini kulağıma verirken boğazımı sertçe sıkıyordu. "Sen benimsin , Sen benim karımsın" diye sayıklayan koca adam bacaklarımı daha çok ayırırken kafasını boynuma gömdü. eşsiz dişlerini boynuma geçirirken "bu taptığım tenini benden başkası görmeyecek yoksa seni bu yataktan çıkarmam duydun mu" derken gözlerimi zorlukla açtım. Benim yeşilliklerim onun kahveleriyle buluşurken gözlerindeki tehlikeli parıltılar hâla oradaydı. boğazımı hafifçe sıktığı an kafamı salladım. dudaklarıma yeniden kapanınca ondan başka seçeneğim olmadığını kendime itiraf edebilmiştim...