Selamun aleyküm arkadaşlar. İlk hikayem. İnşallah beğenirsiniz. Fi emanillah

Uçak Kahire havaalanına indiğinde saat 19.30'u geçiyordu. Üzerimde kan olmuş saks mavisi bir elbise, elimde, içinde telefon bile olmayan bir çantayla, numarasını bile ezbere bilmediğim O adamı görmeye gelmiştim. O'nu nasıl mı bulacaktım? Ben O'nu bulmayacaktım. O'nun beni bulacağını biliyordum. Havaalanının gelen yolcu kapısından işlemlerimi yaptırıp içeri girdim. Etrafa bakındım. Acele edenler, beklemekten yorulmuş sıkıntılı suratlar, anneler, çocuklar, sevgililer... O neredeydi peki? Oradaydı işte! Bana doğru geliyordu. Neden, neden... Bir saat önce ağlamaktan tükendi diye düşündüğüm yaşlar gene dökülüyordu gözümden. Bana doğru attığı her adımda biraz daha nefret ediyordum O'ndan. Artık ayakta duracak takatim kalmamıştı. Başım dönüyordu. Dizlerimin üzerine düştüm. O korkunç siluet koşarak geliyordu. ... Bir yalan ancak bu kadar sürükleyici olabilirdi... 👑 DUALARIMIN PRENSİ 👑 (Pinokyo Prens) ✔️Bütün kurgularım, içindeki ufak hikayeler, sözler, varsa şiirler dahil bana aittir. Alıntı yaptığım durumlarda bunu belirtiyorum. Öncesi de sonrası da çalıntı ihtimaline karşın (her bir değişikliği dahil) çeşitli yollardan korunmaya alınmıştır. Benzer kurgularla karşılaşırsanız lütfen bana bildirin. Tekrar belirtiyorum 2016'dan beri buradayım ve bütün kurgularım özgündür. ✔️ Başlama: 16.03.2016 Final: 04.04. 2017 Kelime sayısı: 143.963

"Peygamber efendimiz hz. Aişe'yi nasıl severdi?" "Kördüğüm gibi" "Ammar Laren'i nasıl severdi?" "Peygamber efendimiz gibi"

"Dicle... Fırat'ına kavuşmak için deli gibi çağlayan Dicle! Ömrünü adadığı kişiyi ne kadar uzaktan da olsa bir çırpıda anlayan Dicle!" Sözleri buz gibi dökülürken gözleri öyle değildi. Mavi hareleri alev alev yanıyordu sanki. Ne cevap vereceğimi bilememiştim. Boğazıma yumru otururken o gözlerini gözlerimden bir an olsun çekmiyordu. "Ya Fırat? Dicle'nin aşkıyla her şeyi yakıp yıktı. Gözü sadece Dicle'yi görüyor, ruhu sadece onu hissediyordu. Sonra ne oldu? Dicle ile kavuştu ama Fırat onu görmedi bile!" Derin soluklar alıp devam etti cümlelerine. "İkisi de birbirine zıttı, imkansızdı. Ama Fırat aşkını fark edemeyecek kadar sevdalı, Dicle ise Fırat'ın onu görebilmesi için fedakar." Bir adım atıp daha da yaklaştığında sertçe yutkundum. Dicle'nin sesi aramızdaki tek ses olmuştu. "Bende ilk başta Fırat gibi kördüm. Ama sonra onu, aşk bildiğim vatanımla aynı yere koyduğumu anladım. Emin olamadığım ise onun Dicle gibi sevdalı ve fedakar olup olmadığı." *' Gözler yıldız kaş hilal, Almış ele okla yay, Gel bir turân kuralım, Kızımız olsun, Umay... #1-Türk 03.04.21 #1- yakışıklı 16.04.21 #1-spiritüel 18.04.21 #2-romantik 02.08.21 #1-doktor 17.05.21 #1-askeryareni 03.10.20

0535****: fotoğraf 📷 0535****: Hare ben askerim Siz: Yani ? Siz: Şimdi bu bilgi cebime para mı koydu? Siz: Hayır. 📍SİYAH ŞAKAYIK ADLI TEK KURGUDUR 📍 🐣Saygı çerçevesi içerisinde her eleştiriye ve tavsiyelere açığım🐣 🪄GERÇEK BİR HİKAYEDEN UYARLANMIŞTIR🪄

"Suküt gönlün vasfıdır ki o hep sessiz anlatır." Mevlana Ruh-u Revan: Ruhun huzuru, ruhun ferahlığı, ruhun akışı anlamlarına gelmektedir. Ruh-u revanım sevgiliye edilebilecek en güzel iltifatlardan biridir. ~~~ "Amine'm hadi abim uyan güzelim kabus görüyorsun." Ve genç kadının sesini yıllar sonra duymuştu Mirza "Albay'ım..." Duyduğu sesle kardeşinin saçını okşayan eli durmuş ve gözleri dolmuştu Mirza'nın... °°° #1lal 16.04.2022 #1astsubay 17.04.2022 #1albay 25.04.2022 #1yüzbaşı 27.04.2022 #1teğmen 05.10.2022 #1üsteğmen 11.10.2022

Elindeki tüfeği Serdar'ın göğsüne yapıştırıp yanıma geldi. Bir kolunu belime koyup kendine çekti ve bir elini de yüzümün çarpacağı şarjörlerin üzerine koydu. Yüzüm de eline çarptı. Başımın üzerine dudaklarını bastırdı... G-gerçek miydi bu? İkinci kez öpüyordu... "Ağlamayacaksın. Geldiğimde o parmakları sağlam göreceğim." dedi alnını başımın üzerine yaslarken. Hala kollarım iki yanımdaydı... Kaldıramıyordum, kanım çekilmişti sanki. "Şimdi gideceğim. Baban öldürecek gibi bakıyor." dediğinde kıkırdadım. Ve kolunu belimden çekti, aramıza mesafe koydu, kokusu uçtu, arkasını döndü, tüfeğini aldı ve uçağa bindi... Gözüm yerde kaldı... Amor : Aşırı sevgi ve bağlılık duygusu, aşk.

"Bir şey söyle Gülşehide!" Uzun zaman sonra sevdiği adam tarafından ismi telaffuz edilince içinden bir şeyler kopup gitmişti sanki. Duyduğu çatırtı, yüreğinden ayrılan buz parçasına ait olmalıydı. Bakışlarını genç adamın yüzüne tırmandırdı. Hiçbir zaman uzun uzun bakamadığı yüzün her santiminde öfke belirtisi vardı, gözleri ise ayrı bir hikayeydi. Son cümlesindeki ses tonundan da anlayabildiği üzere kırgın ve bitkin bir adamın gözleriydi bunlar. Genç adamın bakışlarını çekmemesinden cesaret alarak iki alev çukurundan çekemedi gözlerini. Şimdiye kadar bunu yapmaktan hep haya etmişti. Ama yiğitliği kadar iffetine ve ahlakına da şahit olduğu adam bakışlarını çekmeyerek ona bir şeyler anlatmak ister gibiyken nasıl çekebilirdi bakışlarını? Harelerinin güzelliği yutkunmasına sebep oldu, bir an tüm yaşananları unutarak baktı genç adama. Sevdiğine kavuşmuş bir kadın gibi, birazdan gülümseyecekler ve birbirlerine sımsıkı sarılacaklarmış gibi baktı. Aklından geçenler onu şaşırtırken adamın bakışlarının da bir anlığına yumuşadığını fark etmişti. Evet, o da onun gibi hissetmiş olmalıydı. Hayır, bu kendini kandırmaktan başka bir şey değildi. Cihangir ona karşı filizlenen hislerini koparıp atalı çok olmuş olmalıydı. Kim kendisini bırakıp giden bir kadını hayırla yâd ederdi ki? İstiğfar çekerek bakışlarını önüne indirdi ve bu efsunlu ana son verdi. Cihangir odadan çıkmak üzere hareketlendi. Onunla konuşmak isterken, olanları anlatıp bir mazeret sunsun ve yüreğindeki yerine geri konsun isterken Gülşehide'nin aralarına ördüğü duvar buna mani oluyordu. Ne ileri gidebiliyordu ne geri. Konuşmadığı yetmiyormuş gibi bir de sevdasını hararetlendiren bakışlar atıyordu ona. Derdi neydi bu kadının? Boğazını temizledi. "Şimdi gidiyorum, tekrar geleceğim." dedi. "Bir dahakine bu kadar tahammülkâr olmayaca

Yüsra, ömründe ilk kez ağabeyinden gizli bir yola gitti. Üstelik, oldukça riskli bir yola... Görev icabı sınırda bulunan askerlere yardım eli olmak için yazdığı dilekçe kabul edildi. Yüsra, ilk görev yeri olarak sınıra komşu bir köyde, askerlerin daimi Hekimi olmak için göreve başladı. Tozpembe iyilik hayalleri buraya kadardı. Vahşeti, sefaleti ve savaşın en derin yaralarını ilk elden tecrübe etti. Ayrıca kader onun önüne burada, seneler önce ağabeyi tarafından reddedilen adamı da çıkardı. Şimdi genç bir çocuk değildi. Yüsra'ya hiç ama hiç aşık değildi. Affedici değildi. O merhamet dolu çocuk gitmiş, yerine savaş yaralarıyla dolu, ondan ve tüm insanlıktan nefret eden Assubay Tugay kalmıştı. Ayrıca, Yüsra'yı yakınında istemiyordu. Onu bu görevden men etmek için tüm silahlarını kuşanıyordu...

🇹🇷💕 Ben Sevda Yılmaz. Doktor Sevda Yılmaz. Bu zamana kadar yılmayıp, pes etmeyip doktor oldum. Nice hayatlar kurtardım. Nice canlar iyileştirdim. Karşıma çıkan her insanın yarasına merhem oldum. Ben mahallenin süper ablası Sevda'yım. Her çocuğa yardım eden, düştüğünde yarasına yara bandı yapıştırandım. Oyunlarını kurar, çocukları bir araya toplayandım. Aralarında küslük olmasına engel olandım. Ben küçük Gökhan'ın aşkıyım. Yetimhane köşelerine bir başına iken karşısına çıkan annesiyim. Öz annesi gibi olmasa da ona annelip edip anne hasretini giderenim. Ben Hayat'ın Sevda'sıyım. Annesinin cenazesinde ona ağlayacak bir omuz oldum. Yıllardır aradığı dostuyum. Ben Prenses Sevda'yım. Abimin biricik prensesiyim. Babamın yokluğunda abime beceremesemde babalık yapanım. Ben annemin güzeller güzeli minik kuzusuyum. Babam yokken ona kol kanat gerip ona yaren olanım. Ben aslında hiçkimseyim. Ben kimsenin hayatında hiçbir zaman 'iyiki varsın' ı olamadım. Ben bu hayata gelen en gereksiz ve boş kişiyim. Bu hayatta yaşamak için hiçbir nedeni olmayan, günlerini sadece zaman geçsin diye geçiren ve elini değdirdiği her şeyi solduran, öldüren bir hiçim. Ben kendi hikayesinin bile kahramanı olamayan birisiyim. Evet ben aslında Hiçkimseyim.