Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.

Onlar imkansız bir hikayenin en güzel sonu olmaya çalışıyorlardı.

Her akşam insanlar bir sonraki güneşi görme umuduyla kafalarını yastığa koyarlar. Bir sonraki sohbet, bir sonraki duygular, bir sonraki adımlar için yaşam mücadelesi verirler. Her bir insanın dertleri ve sorunları farklıdır. Dilden dile dolaşan bir efsaneyle hikayeler anlatırlar. Verilen mücadeleyi öğütleyip bir sonraki nesile aktarırlar. Taki, o efsane gerçekleşinceye kadar. Efsaneyi süsleyen olay meydana çıkınca her bir umut kırıntısı yok olur ve kaos başlar. Kayıplar verilir ve tekrar efsane diye anlatılır. Bu efsaneye olan da buydu. Gerçekliğini saklayıp uydurma bir efsane olarak anlatılması. Benim hikayemde bu efsaneyle başladı. Sevdiğimin peşinden giderken verilen canlar ve göze alınan tehditler. Karanlık ormanda aranan umut ışığıyla ordan oraya koşusturmamın hikayesi. Fedakarlıkların yapıldığı, nice kanların döküldüğü o hikaye. Ya ormandaki umut ışığımı bulup ona tutanacağım ya da o ışığı tamamen kaybedip bir sonraki güneşte bile karanlıkta boğulacağım. Benimle bu yolculukta var mısın?

"Ben hayatta kalmıştım. Ama yaşamak, hâlâ öğrenmem gereken bir şeydi." Bir insan kendini hiç mi değerli hissetmez? Sanki varlığı, başkalarının yokluğuna denk düşen bir suskunlukmuş gibi... Kendi gölgesine bile yük gibi gelir bazen; adını fısıldayan rüzgâr bile onu çağırmaz. Bir kalabalığın ortasında bile görünmez olur; sanki sesi, dünyanın yankısız boşluğuna karışmış gibi... Gözlerine baktığında bile kendini göremediği anlar vardır; o anlarda yürek, kendi atışını bile duymaktan utanır. İnsan, en çok kendine yabancılaşınca değerini unutur; Ve işte o zaman, kendini sevmek bile bir lüks, bir mucize olur. "Sonbaharda savrulan bir yaprak gibi... Nereye ait olduğunu bilmeden , rüzgarın götürdüğü yere sürüklenmek." Alya, daha 17'sinde... Ailesinden hiç sevgi görmemiş, sadece acıyı tanımış bir kız. Ama bir gece çalan kapıyla hayatı sonsuza dek değişir. Polislerin ağzından çıkan tek bir cümleyle: "Alya Öztürk sen bu ailenin kızı değilsin." Geçmişi bir yalan, kimliği bir sır ve kalbi kırıklarla dolu... Alya artık gerçeğin peşinde, ama o gerçek yalnızca geçmişini değil geleceğinide belirleyecek. ALYA İÇİMİZİ ISITAN BİR KİMLİK ARAYIŞI, KAYBOLMUŞLUK VE YENİDEN VAR OLMA HİKAYESİ.

"Delilerin sevdası hoyrat bir fırtına gibidir. Günün başında seni sarsan fırtına, gecenin şafağında ılık bir esintiye dönüşüp kaburgalarının arasına sokulur." Saka ve Sanrı'da tanıdığımız Gurur ve Farah'ın hikayesi. SVS'den bağımsız bir kurgu olduğu için Sarkaç'a başlamak için önce Saka ve Sanrı'yı okumanıza gerek yoktur.