"Babanın torpili ile voleybol takımında oynuyor olman, başarılı olduğun anlamına gelmez." "Madem beni bu kadar küçük görüyorsun, neden benle muhatabı kesmiyorsun?" "Mecburiyet."

Duman Karlos & Rose Talyana Duman aslında zengin bir ailenin çocuğu olsa da 21 yaşında babası ile kavga eder ve kendisine ait bir Ankara'nın küçük bir mahallesinde bir ev ve tamirhane açar. Bu mahallede oldukça tanınır ve sevilir. Şirketler ve mağaza zincirlerinin işleriyle hâlâ uzaktan annesinin ısrarı için ilgilense de oradan gelen parayı hakkı olmasına rağmen almaz harcamaz. Rose Talyana zorla evlendirileceğini öğrenir öğrenmez hemen evden kaçar ve ailesinin onu bulmayacağını düşünerek kendine küçük bir çanta yaparak Türkiye'ye kaçar yolu tesadüf eseri Ankara'daki o küçük mahalleyi bulunca akşam olmasının verdiği ve kimseyi tanımamasının verdiği korkuyla önüne denk gelen tamirhaneye girer ve kimsenin olmadığını görünce oradaki koltuğa kıvrılıp uyur. bence içeriye girip bir okuyun derim..

Alisa, babasıyla ettiği büyük bir kavgadan sonra bir inat uğruna şatafat dolu hayatını bir kenara bırakarak bilmediği bir mahallede ev tutar. Fakat mahalleye ayak bastığı ilk andan itibaren ne mahalleyle ne de mahallenin abisiyle yıldızları uyuşur. |Mahalle kurgusudur| 120625

Pes edersen kaybedersin.Kaybedersen yenilirsin.Yaşadığın acılara göğüs gere gere yeniden doğarsın.Hatalarla ulaşılan tecrübeler sizi asla eskisi gibi yapmaz. Hayatın gerçeğini öğrenirken acıdan sökülen yüreğinizin yangınına su serpmeye çalıştıkça alevlendirirsiniz.Bir türlü geçmeyecek dediğiniz anda geçebileceğini öğreneceksiniz. Yaşadığı acılara dayanamayacağını düşünen bir kızın hikayesini okuyacağız.Umutsuzlukla nefes almayı bırakmış ama yaşamaya devam eden bir kız. Sizleri okumaya davet ediyor.

↝TAMAMLANDI ↝Gerçek Ailem Kurgusudur Öz babası sandığı adamdan yıllarca şiddet gören kız yıllar sonra gerçek ailesini bulur. Yazgı 5 abi ve 1 kardeşiyle neler yaşayacak birlikte görelim . TÜM HAKLARI BANA AİTTİR !!!ALINMASI VE ÇALINMASI DURUMUNDA YASAL İŞLEM BAŞLATILACAKTIR.!!! **** > 5 Kasım 2023 Tarihinde Yazıldı. > 1 Nisan 2025 Tarihinde Bitti. # 1 - Yazgı ... 20.03.24 # 1 - Kabus... # 2 - Yazar ... # 2 - Hemşire ... # 4 - Korku... # 6 - Kayıp ... # 18 - Ağabey...

"Ey kahraman Türk kadını! Sen yerlerde sürünmeye değil,omuzlar üzerinde göklere yükselmeye layıksın." -Gazi Mustafa Kemal Atatürk

Gözlerim şaşkınlıkla aralanmıştı. Gördüğüm bu oda benim için inanılmazdı. Hatta inanılmazdan daha öteydi. Bakışlarım odayı tavaf ederken yanımda ki yüze kısa bir bakış attım. "Bu oda..." konuşacak halim yoktu. Allahım bu bir kabus olmalıydı. "Bu oda ben dolu. " dedim zorlanarak. Duvarlar da yapıştırılmış resim parçaları benim resmimlerimden başkası değildi. Benim en sevdiğim renge boyanmış oda, benim en sevdiğim koku kafayı yiyeceğim. Gözleri gözlerime odaklıyken benim yaptığım tek şey bu saçmalıklara anlam vermekti. İleriye doğru ilerleyip parmağını bir resmin üstüne bastırdı. "Baksana ne güzel sarıldın ona bana da böyle sarılacak mısın?" Başka bir resime geçip "Yüzme dersinden korktuğunu çünkü yüzme bilmediğini..." "En büyük hobinin yıldızları izlemek olduğu..." "Bisiklet kullanırken yüzünde ki o gülümsemeyi... " Söylediği şeyler kesinlikle doğruydu. Şuan beynim durmuştu belkide yanmıştır."Ben seni senden daha iyi tanıyorum."buna şuan inanabilirdim. "Kimsin sen?" dedim. Yanıma gelip elini yanağıma değdirdi. "Benim kim olduğumun bir önemi yok bu saaten sonra sen benimsin." dedi. Korkuyordum ,benim hakında herşeyi bilen bu adam beni korkutuyordu. "Seni istemiyorum." dudaklarından zorlanarak iki kelime çıkmıştı. Gamzeleri ortaya çıkacak şekilde gülümseyip "Seninle birlikte yanacağız ,senin cehennemin benim güzelim benimle yanmaya ne dersin?"

Tam kapıdan çıkacaktım ki birine çarpmıştım. Yerden gelen kırılma sesiyle bakışlarım yere yöneldi. Çocukluk oyuncağım olan atlı karınca kutumun yerde binbir parçaya ayrıldığını gördüğümde bütün vücudumda hem hüzün hemde elektrik dalgası geçti. Yere eğilip parçaları toplamaya başladım az önceki çarptığım çocuk yanıma çömelip parçaları toplamaya başladığında eline aldığı bir parçayı elinden çektim. Kafasını kaldırıp bana baktığında ben ayağa kalkmıştım bile. " Bırak." Ağır ağır ayağa kalkıp boyunun boyumu geçmesini göz önünde bulundurmadan karşımda dikildi. " Sadece yardım etmek istemiştim." Sadece yardım mı? Bunun sadece olan bir tarafı var mıydı? Oyuncağım kırılıyordu ve onun yaptığı sadece yardımdı. Sadece. " Allah razı olsun çok yardımcı oldun." Dediğimde sırıtır gibi oldu. Kafasını sağa sola sallayarak parmağıyla beni gösterdi. " Bana çarpan sendin." Gözlerim bu cevapla kısılırken inatla bir cevap bulmaya yeltendim. Ama bulamamıştım. Burada haklı olabilir miydi? O kadar hızlı gelmeseydim ona çarpmazdım ve böylelikle kutu da kırılmazdı. " Oyuncak kutumun sende ne işi var?" Bir yerden onu suçlu yapmak istiyordum. Çünkü yüzünde sakladığı sırıtma benim haksızlığım ile ortaya çıkarsa delirebilirdim. " Çocuk yardım etmek istedi bende kutuyu verdim. Nereden bilecektik kırılacağını." Annem karşımdaki çocuktan daha önce savunmaya geçtiğinde daha çok bozulmuştum. " Peki." Sadece bu çıkmıştı ağzımdan. Annem koltuğu taşıyan adamlara talimat verirken az önceki çocuk ise sırıtmaya başlamıştı. Ona sinirle bakıp yanından yürüdüm hızlıca.

Belediye otobüsünde doğan aşk...