Gerçekler bazen sevindirir ama bazı gerçekler sevginin sınırından geçemez çünkü;bazı gerçekler sadece acı verir... keskin ve yarası kabuk baglamayan bir acı . Ve duru bu gerçeklerin acısıyla yüzleşmek için seçilmiş bir kurban .

Bazı insanlar vardır geçmiş onlar için kabuk tutmayan bir yaradır. Ama öyle insanlar da vardır ki geçmiş onların dağılan yuvasıdır. Benim geçmişimde dağıtılmış yok olmuş bir yuvaydı. Ve bunun tek bir sorumlusu vardı; Bahar Güz. Yani ben kendi yuvasını yıkan kendi mükemeliyetçiliğiyle yıkan ben. Yirmi altı yıldır böyleydi her zaman en mükemelini ister ulaşılmaz ne varsa pençemi ona sarardım ve almadan asla durmazdım. Zihin yapımın normal olmadığını biliyordum. Psikolog olmam bunu gayet iyi bir şekilde açıklıyordu ben bu bölümü başkalarına iyi gelmek için değil kendimi bulmak için seçmiştim ve asla ama asla pişman değildim zira okuyup öğrendikçe içimdeki yansıma ile tanışmış ve ne denli bir pislik olduğumu defalarca teyit etmiştim. Yılarca çevremdeki insanlara aileme dünyayı dar etmiş onları kendimden bıktırmıştım. Ama tüm bunlara rağmen bana katlanan tek kişiyse benim en derinimdi. Her şeyin bildiğim bilinmeyen adam. Gece gibi koyu gözleriyle rüyalarımı süslemiş kabuslarımdan beni kurtaran adam. Hayatımdaki çoğu kişi beni sevmezdi bunların en elzemlisiyse bendim. Bahar Güz; ilkbahar degil sonbahar. Buzdan kalbiyle insanları üşüten diliyle zehir akıtan. Adının anlamını hiç taşımayan. Geçmişin hasretiyle yanıp tutuşan.

Ben tesadüflere sonuna kadar inanırdım. Onunlada zaten bu sebepten karşı karşıya geldik. Hepsi sadece küçük fakat oldukça önemli tesadüflerle olmuştu... Tamamen farklı dünyalar ve farklı kişiliklere sahip insanlardık biz. Ben ona her zaman nefretle bakmama sebep olan bu adamı gerçekten sevebilecek miydim? Hiç sanmıyordum... İlk hikayem olduğu için mükemmel olmayabilir. Tamamen bana ait.