heradelrey: Üzerindekiler yakışmış. Beyaz gömleğinin yakasına bir ruj izi bırakmak şart oldu. Başlangıç Tarihi: 01.08.2022 #1 Anonim: 21.04.2023

! Bu isimle yazılan ilk eserdir ve konusu da benim tarafımdan bir ilk olarak üretilmiştir. Özgün eserimin tüm hakları bana aittir. İlham adı altındaki uyarlamalar, benzerlikler ve tema kopyalamaları hoş karşılanmayacaktır.

Eşlem: Dikkat çekecek kadar ufak değilimdir belki Yağız: Anlamadım? Eşlem: Görünüşüme aldanmış olabilirler (: Eşlem: Fotoğraf* Yağız: Hadi lan ordan! Yağız: HADİ Yağız: LAN Yağız: ORDAN Yağız: BU Yağız: SEN Yağız: EŞİM Yağız: Siktir! Yağız: Karım sen misin? • [Yetişkin okurlar içindir.]

Bütün şehire korku salmış bir seri katil. Ve o seri katilin kitabını yazan bir kız. Adel hazırlık öğrencisi sessiz, içine kapanık ve zorbalanan bir kızdı. Polis olan ablası ile beraber yalnız yaşayan Adel son bir yıldır sürekli dilden dile gezen seri katile olan merakı sayesinde bir karar alır. Seri katil hakkında bilgi toplamaya ve onun hakkında bir kitap yazmaya başlar. Fakat başına geleceklerden bir haberdir. Kimliğini sakladığını sanan Adel, seri katil tarafından bulunduğunu ve seri katilin hedefi hâline geldiğini bilmiyordur. &&& Gözlerimi ondan ayırmıyordum. Sanki ayırırsam bana zarar verecekmiş gibi hissediyordum. Buz mavisi gözleri üzerimdeydi. Tam karşımda duruyordu. Yüzünde tanınmasını engelleyen maskesi ve siyahlara bürünmüş kıyafetleri onu karanlık gösteriyordu. Gözlerini gözlerimden ayırmaması içimi titretmişti. Daha sonra dudaklarımı aralayacak gücü buldum kendimde ve kısık çıkan sesimle konuşmaya başladım. "Ne istiyorsun benden?" Sesimin kısık çıkması zoruma gitmişti. Onun karşısında ezik duruma düşmek hoşuma gitmemişti. O bir katil olabilirdi ama bana alayla bakmasın istemiştim. Zaten yeterince tiksinen bakışlar üzerimdeydi. O da öyle baksın istemedi anlayamadığım bir tarafım. Sessizce bana bakmaya devam ettiğini gördüm. Kimliğini açık etmemek istemesi normaldi. Sonuçta profesyonel bir katil duruyordu karşımda ve onu şu ana kadar görüp de yaşayabilen tek kişi bendim. Fakat bir anda beni şaşırtarak konuşmaya başladı. Uzun zamandır sesini bir kez olsun bana sunmayan katil ilk defa bir cümle kurdu bana karşı. "Yazdığın katilin ben olduğumu düşünerek yazıyorsun ama benim hakkımda bildiğin hiçbir şey yok." Dirseklerini dizlerine yasladı ve öne doğru eğildi. Ardından bir cümle daha kurdu. "Yazdığın kitaptaki karakter içindeki katilin kelimelere dökülmüş hâli, haberin yok."

Kehanetlere inanır mısınız? Ya da aşka? "Aslında en iyi aşk, değil tanımak, hiç görmediğin kişiye duyulan aşktır." Der Orhan Pamuk. İşte bu yönüyle aşk, kehanetten ayrılır. Önceden bilemezsiniz aşık olacağınızı. Sezemezsiniz. Seçemezsiniz. Bir parçam haline gelen tarot kartlarım bile aksini söylerken kalbim delicesine onu istedi. Kapıldım rüzgarına. Savruldum ayazında. İşte o gün anladım. Aşk denilen illet, tüm kehanetleri önünde diz çöktürecek bir kudrete sahipti.

"Ateşin içine girdiysen, yanmayı bileceksin." ... Bir taht ve iki kanlı soy. Vadelyan'lar ve Alivyan'lar. Bir savaş... Kazananı yok, kaybedeni çok. Ateşe atılan o ilk adımdan sonra hiçbir şey aynı kalmayacak. "Şahın devrilişi bütün savaşı başlatır. Ruhu buzdan kız, hayatını cehenneme çevirecek o adamla karşılaşır." VADELYAN.