''Piyon? Ah, evet.'' Luhan gülümseyerek ayağa kalktı ve onun önüne geçti. Omuzlarından tutup, parmak uçlarında havalanarak onun dudaklarını dudaklarına bastırdı. ''Her oyunun sonunda, bütün satranç taşları aynı kutuya konulur. Hayatta budur, nasıl bir insan olursan ol, her son herkes için aynıdır. Herkes bir gün ölür...
Yine bir yolculuk, yine bir elveda. Yeni bir yaşam. Yeni bir dünya... Bütün vedalar neden aynı zamanda 'yeni' şeylere hoş geldin diyordu?
Çivi gibi sert ateş kadar yakıcıydı Luhan. Babasının intikamını almaya kararlıydı Luhan. Öyle ki asla yapmaması gereken bir şey yaptı. Önce saçlarını verdi Luhan, ardından bedenini ve adını. Ama hayatın ondan alacağı bir şey daha vardı. " Bana bak. Beni gör. Bu miğferin altında silah arkadaşın yok. Bu kalkanların ard...
"Ateşin etrafında dolaşıyorsun , Luhan. Ateş seni yakar. Kül eder... Ben bulaşmak isteyebileceğin biri değilim."
Doktor : Oh Sehun Hasta : Park Luhan Tanı : Afefobi (birinin size dokunmasından ürkmek veya iğrenmek) Tedavi: Öpüşmek (?!?!)
Eşcinsel insanlara alerjisi (!) olanların defolması önerilir. Mutlu son demiştik öyle değil mi? Geri Sayım yeni başlıyor! Sayım sonunda gülen yüzleri saymak size kalmış! Bu hikaye ASOSYAL adlı hikayenin 2.sezonudur.
