Ben bir kemankeşim... Bu günkü deyimle okçu.

Mokita: Herkesin bildiği ama konuşmaya cesaret edemediği gerçekler. Ben Mokita. Namı diğer Yüzbaşı Afra Soylu. Düşmanının adını bile anmaktan korktuğu, dostunun sırtını dayadığı, şanlı bir Türk askeri. TSK Mensubu, özel yetiştirilmiş bir askerdim. Bu benim hikayem. Bu düşmana korku dosta güven salan türk askerinin hikayesi. Bu bir aşk, bir vatan hikayesi. Bu Mokita'nın yoldaşını bulma hikayesi. Bu Afra Soylu'nun gölgesi altında dinleneceği Çınar'ını bulma hikayesi. **** Kitabıma şans verip bakan herkese merhaba. Öncelikle ben profosyonel bir yazar değilim. Kendimi geliştirmeye çalışıyorum. Yapıcı eleştiri yapıp beğendiğiniz veya olmayan yerleri saygı çerçevesi içerisinde sunarsanız sevinirim. ❗Kitapta geçen kurumlar tamamen hayal ürünüdür. Gerçeklikle bir bağlantısı yoktur. Kurgu tamamen şahsıma aittir.❗ 🥇#tim 16.05.2025 🥇#gizligörev 20.05.2025 🥇#keskinnişancı 08.06.2025 🥇#toprak 19.06.2025 🥇#operasyon 03.07.2025 🥇#birlik 16.07.2025 🥇#askerikurgu 24.07.2025 🥇#askerikurgu 06.08.2025 🥇#birlik 25.08.2025 🥇#birlik 02.09.2025 🥇#barut 10.09.2025 🥇#layemut 24.09.2025 🥇#gizligörev 20.10.2025 🥇#operasyon 10.10.2025

ADAVET; "düşmanca davranış, düşmanlık."

05** *** ** 90: Merhaba. Ben: Siz kimsiniz? 05** *** ** 90: Size söylemediler sanırım? Müstakbel eşiniz oluyorum. Ben: Pardon! Dalga mı geçiyorsunuz? 05** *** ** 90: İnanın bunu bende çok isterdim ama maalesef dalga geçmiyorum.

Kapı çaldığında sofraya son tabakları yerleştirmekle meşguldum. Gülsüm teyze eli hamurlu olduğu için kapıyı açmamı istediğinde kapıya ilerledim. Kapıyı açtığında uzun boylu sayılabilecek, üstünde jandarma forması olan, dik duruşlu ve oldukça sert mizaçlı bir adam karşıladı beni. Kim olduğuna dair en ufak bir fikrim yoktu. Sert bakışları bir an gözlerime değsede hemen çevirdi bakışlarını önüne. "Buyrun?" dedim çekingen bir sesle. Bakışları yerdeyken, "Sen kimsin?" diye sorduğunda, yanıtladım. "Feyza ben. Yeni kiracı." "İyi, hayırlı olsun," dedi tekdüze bir sesle. "Sağolunda, siz kimsiniz?" diye sormayı akıl ettim sonunda. "Bende Eyüp, ev sahibi. Şu an sizin durduğunuz dairede yaşıyorum." Harika, adamı kendi evine almak yerine hesap mı soruyordum cidden!

Kim av, kim avcı? Lerzan, Pamir'in gölgesinde yürüyordu ama ne zaman avcı, ne zaman av olacaklarını bilmiyorlardı. Gücün, ihanetten ince bir çizgiyle ayrıldığı bu dünyada, herkesin bir sırrı vardı. Kan kokan sokaklar, sessiz çığlıklar ve karanlığın içindeki bilinmezlik... Lerzan, geçmişin izlerini sürerken, kendisini bir ölüm kalım oyununun içinde buldu. Ancak unuttuğu bir şey vardı: Bazen gölgeler bile kendi varislerini kendileri seçerdi. Gerçekler gün ışığında mı saklıydı, yoksa karanlığın içinde mi? ➡ İhanet, intikam ve güç savaşlarının iç içe geçtiği bu hikâyede, Lerzan ve Pamir'in kaderine tanık olmaya hazır mısın? Onlarla bir yolculuğa çıkmaya hazırsan, BAŞLIYORUZ... {Gölgelerin Varisi adına sahip ilk kitaptır.} Not: Bu eser, tamamıyla şahsıma ait olup tüm hakları saklıdır. İçeriğinde yer alan karakterler, olaylar, diyaloglar ve mekânlar tamamen hayal ürünüdür. Gerçek kişi, kurum veya olaylarla herhangi bir ilişki kurulması mümkün değildir. Eserin izinsiz olarak kopyalanması, paylaşılması, alıntılanması ya da başka platformlarda yayımlanması 5846 Sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu kapsamında suç teşkil eder. Böyle bir durumun tespiti halinde yasal yollara başvurulacaktır.

Ailesinin gerçek olmadığını öğrenen,yeni bir time alışmaya çalışan, hayatının aşkını bulan Çağla Aylis Çevikin hikayesidir. Gerçek Ailem-Asker kurgusudur.!! İçinde argo bulunmakta!! --- Patlamalar arka arkaya patlıyordu, dumanlar gökyüzünü kaplamıştı. Kaçanların çığlıkları ve patlamaların ortasında, Çağla sadece görevine odaklanmıştı. Ölüme meydan okuyan bir savaşçı gibi, korkusuz ve kararlıydı. ---

Her yer karanlık, ne bir ışık ne de bir şekil var. Hiçbir şey görünmüyor, yalnızca bir boşluk var etrafımda. Ama gözlerimdeki ateş, beni karanlıkta bir yolun varlığını hissettirmeye zorluyor. O ateşin ışığı, ufukta parıldayan bir umut gibi yolumu aydınlatıyor. Yolun sonu, devasa bir alev deniziyle sarılmış. Alevler, her bir kıvılcımla göğe doğru yükseliyor, sanki kendi içlerinde bir hayat bulmuşlar. O ateş, hem çekici hem korkutucu. Gözlerim, bu ateşi adeta içine çekiyor. Ve ben, her şeyin ötesinde bir kararlılıkla, o ateşe doğru ilerliyorum. Korku, korku yok içimde. Her adımda, içimdeki yangın biraz daha büyüyor. Yolu terk etmeye niyetim yok. Çünkü ateşe yürümek, beni ben yapan tek şey gibi geliyor. Karşıma çıkanlar, bana eşlik edenler, hepsi birer gölge gibi silik. Ama bir an için düşünmeden edemiyorum: Biz gerçekten ateşle yanacak mıyız? Yoksa ateş, içinde bizi de arayan bir başka yolcu mu? O büyük ateşe doğru adım adım yaklaşırken, bu sorunun cevabı, belki de yalnızca o anın içinde gizli.