Pau zauważa, że jego najlepszy przyjaciel Hector nagle się od niego oddala. Cisza, brak wiadomości, unikanie spotkań - coś jest nie tak. Kiedy w końcu decyduje się go odwiedzić, odkrywa, że sprawa jest dużo poważniejsza, niż przypuszczał. Między deszczem, ciszą a chaosem jednego pokoju rodzi się pytanie: czy da się pomóc komuś, kto sam nie chce pomocy? Intymna opowieść o przyjaźni, zagubieniu i tajemnicach, które czasem nosimy zbyt długo.

"Jestem zimniejszy, niż lód (lód) Jakbym był cieciem w e-Mopii (woo) Kiedy na sercu jest chłód A w oczach nasiona konopii, zwolnij"

On pachniał winem, ona - chłodnym światłem backstage'u; oboje udawali, że nie czują nic, choć drżeli jak zdjęcia w polaroidzie. Śmiali się z niego wszyscy, ale to ona miała na skórze jego imię, choć nigdy go nie wypowiedziała.

Kreśliła linie na jego klatce piersiowej - cienkie, nierówne, jakby chciała coś powiedzieć, ale brakowało jej słów. Malowała półksiężyc pod żebrami, falę na łopatce, drobną gwiazdę tuż nad sercem.