Bazı insanlar birbirine kader gibi yazılır... Ama önce sınanırlar; acıyla, korkuyla ve kayıpla. Almina Lâl Çetinkaya, Mardin'in unutulmuş bir köyünde tek başına bir umuttu. Çocuklara harfleri, hayalleri ve hayatta kalmayı öğretiyordu. Ama bir gece... her şey karardı. On beş genç kız karanlığa sürüklenirken, Almina'nın içindeki ses sadece bir cümle fısıldadı: "Lütfen birileri gelsin..." Ve o birileri geldi. Başlarında, bakışları kadar geçmişi de sert olan bir yüzbaşı vardı: Savaş Türker. O gece sadece kızlar kurtarılmadı. İki kalp de ilk kez birbirine çarptı. Ama görev bittiğinde, hayat kaldığı yerden devam edemedi. Çünkü bazı bakışlar insanın ruhunda iz bırakırdı. Ve bazı hikâyeler, ilk kurşunla değil, ilk dokunuşla başlardı. Şimdi yüzbaşı kendine şu soruları soruyor: Kimi zaman ölümle burun buruna gelen bir yürek, Sevdaya teslim olur mu? Ve bir yüzbaşının taşıyamadığı en ağır yük, Kalbindeki bir kadının adı olabilir mi? Bazı duygular vardır ki, hiçbir emir zincirine bağlı kalmaz ve bazı aşklar vardır ki, en zorlu cephelerde bile filizlenmeyi başarır.Acaba yüzbaşı kalbine sahip çıkabilecek mi yoksa kalbinin çoktan o kadında olduğunu anlayıp herkesi karşısına alabilecek mi? "Aşka Mühimmat Yeter mi?" Yoksa aşk, tüm mühimmatları susturacak kadar güçlü mü?