Amatör bir yazarın kaleminden yazıyorum sizlere, sadece hayatın kurgudan ibaret olmadığını söylemek istiyorum.. Sizlere diyorum ki kurguları bırakın gerçekleri öğrenin. Bazen; En sıradan yaşamların bile içine asla girilmeyen, asla söz edilmeyen, yine de eski bir kitabın arasındaki yaprak örnekleri gibi bilince yapışmış duran anı odakciklari vardır. Ve yaşamın bazı bölümleri vardır ki okunmazlar özellikle de yüksek sesle...

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

Tıpkı bir okyanus gibiydi gözleri.. Masmavi ve derin. Kumral saçlarının arasından bana gülümsüyor ve mavi gözlerini parlatıyordu. O gülüşü hiçbir kızda görmediğimi fark etmiştim. İçten bakışları insanın tenini ürpertecek kadar derine işliyordu gerçekten. Ona "maviş?" dememle bana o okyanusu andıran gözleriyle tekrar bakmıştı. O kızı hayatım boyunca hiç görmemiştim. Neden rüyamda tanımadığım kızı gördüm bilmiyorum. Ama o gece gördüğüm rüya hayatım boyunca gördüğüm ve etkilendiğim en harika rüyaydı. Rüya görmeyi seven bir insan değildim çünkü rüyalardan çok kabuslarla iyi anlaşırdım fakat o geceden sonra o rüyayı tekrar görmek için uğraştığımı itiraf ediyorum. Her saniye o rüyam aklımdaydı. İşte o karlı güne kadar rüyalara inanmayan insanlardandım. O karlı ve dondurucu soğuk sabahın aslında hayatımdaki en güzel gün olduğunu bilmiyordum. Maviş'i bulmuştum. Rüyamı bulmuştum. Okyanusumu bulmuştum. Rüyalar gerçek olur muydu? Evet, benim gerçekleşmişti. Ama çok önemli bir detayı unutuyordum "En az rüyalar kadar kabuslarda gerçek olur.." KİTAP BİTMİŞTİR

"Ben seni hiçbir bahar çiçeğine değişmem, Yaprak." Bir yanda sonbaharın hazanı olan, baştan aşağı hüzne bulanmış Kuzey; diğer yanda tüm olumsuzluklara rağmen hazana gönlünü kaptırmış, onun çekimine karşı koyamayan Yaprak... Kuzey'den gelen sert rüzgârın, umut dalına tutunan narin bir Yaprak'a etkisi ne kadar olur? *** Ben O'na sıkıntılı güz günleri içinde Yedi renkli yaz yağmurları dilemiştim. Şükrü Erbaş