Bilinmeyen numara: Hani az önce bu ne diye sormuştun ya Bilinmeyen numara: Bu sana olan aşkımın başlangıcı güzel'im Bilinmeyen numara: İlk kez bir türkü bu kadar anlamlı geliyor.. Bilinmeyen numara: Türkmen kızı nazlı olur derler Bilinmeyen numara: Olsun.. Bilinmeyen numara: Ben senin nazını ömür boyu çekmeye kabulum ki... •｡ (Türkmen kizi adiyla yazilan ilk kitap ve texting'dir.)

"Bazen hatırlamamak, hatırlamaktan daha çok acıtır..." Işıl, hayatının en karanlık anlarından birinde gözlerini açar. Hafızasında büyük bir boşluk, kalbinde ise sebebini bile bilmediği bir sızı vardır. Geçmişine dair hiçbir şey hatırlamıyordur. Kim olduğunu, ne yaşadığını, kime güvenip kimden kaçması gerektiğini... Her şey bir bilinmezliğin içinde kaybolmuştur. Ancak kader, gerçeklerden kaçmasına izin vermez. Her adımda geçmişe dair yeni bir parça ortaya çıkar ve bu parçalar, onu saklanan büyük sırlarla yüzleşmeye zorlar. Hafızasını kaybetmek, sadece başlangıçtır... Aşkın en karmaşık hali, dostlukların en çarpıcı yüzü, kaybolmuşluk hissinin en derin sancısı bu hikâyede sizi bekliyor. Işıl'ın zihnindeki sisler dağılırken, okur da onunla birlikte gerçeği arayacak. Peki, her şey hatırlanmaya değer mi? Yoksa bazı anılar, sonsuza dek karanlıkta mı kalmalı? Geçmişle yüzleşmeye, yürek burkan sırları keşfetmeye ve aşkın en sarsıcı halini deneyimlemeye hazır olun. "Hafıza, bazen kalpten daha çok yara taşır..." (Kitabım hakkında bana geri bildirimlerde bulunursanız çok sevinirim. Şimdiden teşekkür ederim.🤗) ~Sunofsea~

𝗗𝗶𝗻𝗮 𝗜şı𝐤 Hayat... bana hiçbir zaman iyi davranmadı. Her şeyimi kaybettim.Benim en güvenli limanımı, en yakın arkadaşımı,Abimi... bir gün ansızın gitmişti. O günden sonra, dünya gri bir perde gibi üzerime çökmüş, nefes almak bile zorlaşmıştı. Gözlerim... kahverenginin en koyusundan, yorgunluğun ve avcının gölgesiyle kararmıştı. Her bakışımda sakladığım hikâyeler vardı; anlatamadığım, kimsenin bilmeye cesaret edemeyeceği hikâyeler. İnsanlar bana sadece bakıyor ama ruhuma dokunamıyordu; çünkü bu gözlerimde saklı olan, kolayca anlaşılacak bir şey değildi.Şu koca cihanda kendime bir yer bulamamıştım,bulduğum yerleri harap etmiştim,çıkmazdaydım ama abim öldüğü gün ansızın istemeden bir dönüme girmiştim,sanki tükendiğim yerden tekrardan dirilmiştim.

Urfa'ya yeni atanan bir cumhuriyet savcısı ve onu karşılayacak olan urfanın acımasız ağasının hikayesi

Okula yeni gelen öğretmene yakınlık hisseden ve bir geleceği olduğuna inanan Karya'nın dostluk , aşk, sevgi , nefretini konu alır.

Aklıma Şeker Portakalından Zeze'ye ait bir söz geldi: "Şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. Ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. Acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi."

Unutulmuş bir gecenin yankısı, yıllar sonra bir kurşun gibi kalbine saplandı. Ve o, kaderin çizdiği sınırda, Dokunmadan sevmeyi öğrendi... Bazı aşklar teni değil - ruhu yakar. Başladı: 14.04.2025

Ben eli kanlı bir katil. Artık annemin anlattığı masallardaki kötü cadıyım. Eskisi gibi olamazdım. Zehirli elmaları çoktan dağıtmıştım.

" Bir kere biz anlaşmalı evlendik! " dedim sesimin heyecanlı çıkmasına engel olamayarak. " Unuttun mu ben senin sadece ve sadece emanetindim. " göz devirecektim ki bir anda poziyonumuzu değiştirdi. Beni altına alarak üzerime çıktı. Bacaklarımın arasına yerleştiğinde bedenim gerildi. Neden gerildiği hakkında bir fikrim vardı aslında. " Anlaşma bozuldu, sevgili eşim. " Dudakları dudaklarıma sürtündüğünde gözlerimi kapatmak üzereydim. " Sen ve ben gerçek bir evliliğin içindeyiz ve gerçek evlilikte ne oluyorsa hepsini bir bir gerçekleştireceğiz, başka soru? " 29. 11. 2021

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."