Güneşli güzel bir güne uyandım diye başlamak isterdim ancak bu hikaye uyanmadan önce başlıyor.. Karabasan, astral seyahat, haberci rüyalar gibi uykuda yaşanılan vakalarla ilgili kısa bir hikaye..

Karanlık... Tek duyumsadığım şeydi. Artık ne yaram acıyordu ne de kalbim. Duygularım alınmış gibiydi. Artık ne sevgi kalmıştı, ne de umut. Karanlığın bana getirdiği tek bir şey var. O da ölüm. Gözyaşlarımın sebebi donmakta olan bedenim miydi, yoksa parçalanmakta olan kalbim miydi? Hayallerimdeki erkek... Gerçek olmayan aşkım... "Çok halsizleşmiş. Insanlar yemek yerler. Ölü kanı içmek istemezsin herhalde." Garip, bu sözleri duyunca hissettiğim şey korku değil derin bir üzüntüydü.

Tek derdim yeni okuluma ve insanlara alışmakken bir gün herkesten farklı bir yeteneğimin olduğunu keşfettim. Artık parmağımı bile kaldırmadan temizlik yapabilecek olmam ya da okuldaki zorbaların kıçına tekmeyi basabilecek olmam iyi haberdi. Ancak diğerlerinden farklı olmamın bir bedeli olacak mıydı? © Tüm Hakları Saklıdır

Normal bir hayat istediğinizde evren size tam tersini sunar. Tek istediğim sıradan bir hayattı. Fakat 17. yaş günümde namludan çıkan o kurşun ile işler değişti. En son hatırladığım bir grup gölge yaratıktı. Şuan ise karşımdaki gölge yaratık görünmeyen gözlerini bana dikmişti. Ben ise hafiften kanayan başım ve ağrıyan vücudumla bu hapsedildiğim yerde sıkışmış bir haldeyim. Karanlıkta beliren silüet ile yüzümde bir tebessüm oluştu. Evet bu oydu ve beni kurtarmaya gelmişti. Peki sıradan bir hayat bu hikayenin neresinde?

#içindeki denize değil yanindaki deftere yaz kelimelerini belki bir gün okuyan olur#

Terkedilmiş,Bir parçada olsa sevmiş,Sevdiğini kaybetmiş tüm yalnız ruhlara ithafen...