"Beni ilk sen yakmadın.Ama ilk defa,yanmak bu kadar gerçek hissettirdi." O bu dünyaya ait değildi. Ama başka bir yer de onu taşıyamıyordu. Gücü kontrolsüz. Geçmişi sırlarla örülü. Kalbi hâlâ kırık. Ve o çocuk... Dokunduğunda her şey yanıyor. Uzak durdukça daha çok çekiyor. Bu bir karşılaşma değil. Bu, kaderin savaşa çağrısı. Aşk mıydı bu? Yoksa sessizce başlayan bir felaket mi? Gerçek seni çağırıyor.Cesaretin varsa dokun! +18 içerir.

Büyüleyici 1 ci sırada. Irlanda 1 ci sırada 04.30.2025 Bazı aşklar tarif istemez. Nasıl oldu, nasıl geldi bilinmez. Bazı aşklar başkaları tarafından aşk bile sanılmaz. Belki de bizde de böyleydi... Aşkın en yanlış olanıydı bizimkisi. Ama o benim tek umudumdu. Narkotiğim ve antidepresanımdı...

Suyun hafızası vardır derler. İnsanlar üzgün olduklarında bir denize dert yanarlar. Dalgalar alsın götürsün ve bir daha getirmesin isterler... Fakat yine aynı karada, aynı acıyı çekerken deniz dalgalarıyla getirirmiş dertlerini. Peki suyun hafızası bu mudur? Ölü bir deniz ve ölü bir adam. Suya anlattın mı herşeyi? Anlattıysan eğer sana dokunmasını bekle ve gör gerçeği! Boğulmaya hazır ol sevgili dostum zira burada nefes alanlar ölü sayılmakta... Rose Brown, eski adıyla Ralefin adındaki kasabada sıkışıp kalan genç bir kadındır. Dedesiyle beraber yaşamakta olan Rose, anne ve babasını hiç görmemiştir zira anne ve babası o daha küçükken denizde kaybolmuşlardır... Kasabanın bir efsanesi ve bu efsane ile başlayan bir laneti vardır. İnanılışa göre çok eski zamanlarda kasaba halkı, denizlerin tanrısını görebilmek için bir insanı denize kurban eder. Tanrı bu duruma öfkelenir ve denizin himayesini sözde Tanrı'dan alarak, onun uğruna ölen adama verir ve böylelikle lanet başlar. Her on yılda bir, ölü deniz' in ölü Tanrısı karaya çıkar ve evin en sevilenini alıp denize götürürmüş... Wattpad'de, Ölü deniz'in şarkısı adlı ilk kitap. Kapak Tasarımı - @Lyralotus 🤍🦋 Başlangıç- 18.10.2024 Yayınlama- 30.03.2025 Bitiş- #efsane 1. #yaşamak 1. #ölmek 1. #okyanus 1. #hayalet 1. #nefret 1. #masal 1. #büyü 5. Kitap şahsıma aittir izinsiz alma, kopyalama, çalma gibi durumlarda yasal işlem başlatacağım!

Yürüyordum. Sonunda ne olacağını bilmediğim bir yola iyi olmak için çıkmıştım. Gerçi bana daha ne olabilirdi ki, bu hayat daha ne yapabilirdi bana? Artık acımaz dediğim canımı daha ne yakabilirdi? Arafta kalmış bir şekilde yürüyorum iyi olmak için çıktığım bu yolda kötülüklerle karşılaşma ihtimaline karşı yürüyorum. İçimdeki küçük çocuğun yavaş ve küçük adımlarına zıt bir şekilde yürüyorum. İçimdeki yangını umursamadan kendinden emin adımlarım takip ediyor birbirini. Bu yolun geri dönüşü olmayacağını bile bile yürüyorum. Ben içimdeki yangına sebep olan herkesi daha beter yakmak için yürüyorum. Artık eski ben olmayacağımı bile bile, korkularımı yene yene yürüyorum. ♠️ "Bu hamlenin sonunu biliyorsun, değil mi? Gerçekleri öğrenmelerini istiyor musun? Herkes gidecek, herkes! Gerçekler ortaya dökülecek ve hepsi kaybolacak." "Ben onlara inandım, güvendim. Peki ne oldu? Her şey bir yalan, hepsi bir oyunmuş meğerse. Benim duygularımı hiçe saydılar. Ama artık oyun yok! Eğer bu yolun sonunda bir şey kaybedeceksem, en azından geriye kendimle kalacağım. Her şeyi, her şeyi ortaya dökeceğim. Dönüşü yok, dönüşüm yok... Yandığım kadar değil, yakabildiğim kadar yakıcam!"

Karanlık ve aydınlığın, Gece ve gündüzün, Siyah ve beyazın, Ay ve güneşin hikayesi... 🌙 (S)ONSUZLUK 🌙 Bir gece kadar karanlık... Bir güneş kadar parlak... Ve aşk kadar tehlikeli... O, herkesin adını fısıldayarak söylediği bir adam. Soğuk, sert, kuralsız. Geçmişi kanla yazılmış, kalbi sessiz çığlıklarla dolu: 𝙆𝙖𝙧𝙖𝙣 Ve o... Kalbinde merhamet taşıyan, gözleriyle iyileştiren bir kız. Naif ama cesur. Kırılgan ama inatla dimdik duran: 𝙂𝙪̈𝙣𝙚𝙨̧ Karanlığın içindeki bir adam... Işığına dokunduğu bir kadın... Onlar geceyle gündüz kadar farklıydılar. Ama aşk, kurallara değil, kalplere yazılandı. İmkansız gibi görünen bir aşkın ortasında buldular kendilerini. Biri karanlığın içinde kaybolmuştu, diğeri aydınlığın içinde kendini arıyordu. Ama kader, onları bir araya getirirken bir bedel biçti; Ya birbirlerini koruyacaklar... Ya da birbirlerinden vazgeçeceklerdi... 🌙 ☀️ Aşk; bazen bir sığınak değil, en büyük savaşın sebebidir. Ve bazı hikayeler... Bir 'son' la değil, (S)ONSUZLUK'la biter.

Her sessizlik, paslı bir zincir; her karanlık, umutları kör eden bir perde. Duygular, buz tutmuş nehirler misali cansız; yaşam, mezar taşına kazınmış bir tarih kadar anlamsız. Dünya ikiye bölündü. Bizler ve Ötekiler... Bizden olanlar, kurucu ülkelerin koruması altında, Ötekiler'se bu karanlık dünyada hayatta kalmak zorunda. Sınırlar, duvarlar ve yasalar... Ötekiler artık bunlarla yaşayamaz. Tek bir yolları var: yeni bir isim, yeni bir hayat. Üst sınıfa geçmek zor ama bir o kadar da basit; öldür, çal ve yaşa... Gerçek kimliği unutulmaya yüz tutmuş Sasha Miller da hem bir Öteki hem de bir kimlik hırsızıydı. Geçmişini geride bırakıp düşmanlarının suretinde yaşamaya başladığından beri ruhu ağır bir yükle kaplıydı. Çünkü sırlar er ya da geç ortaya çıkardı. Gerçek kimliğin ne kadar saklanabilir? Peki ya masken düştüğünde hayatta kalabilir misin? ... Alıntı: "Kurulu düzene ses çıkaramazsın." dedi. "O halde onu yıkar, yeni bir düzen kurarım." diyerek karşılık verdim.

Onlar sadece bir tim değil, bir aile... Sadakat, fedakârlık ve ölümle sınanan bir yolun yolcuları. Her biri, farklı geçmişlerden gelip aynı bayrağın altında omuz omuza savaşan askerler. Onlar için bu sadece bir meslek değil, bir yaşam biçimi. Çünkü savaş sadece cephede değil, kalplerinde de verilir. Zorluklara, kayıplara ve imkânsız görünen görevlere rağmen dimdik ayakta duruyorlar. Tıpkı Kardelen gibi... Soğuğa, fırtınaya ve karanlığa rağmen açan bir çiçek gibi direniyorlar. Ama bu yol kolay değil. İhanet, acı ve ölüm her an enselerinde. Her görev, son görevleri olabilir. Peki ya onlar? Ayakta kalmayı başarabilecekler mi? Vatan için savaşanlar, kardeşlik için ölenler... Kardelen, sadece bir çiçek değil; zorluklara, korkuya ve ölüme meydan okuyanların hikâyesi. Düşmekten korkmayanların, savaşmaktan vazgeçmeyenlerin ve kardeşlikten ödün vermeyenlerin hikâyesi. Onlar birbirlerine sırtlarını yaslamışlar. Ve biliyorlar ki düşen değil, kalkmayı bilen kazanır. Bu benim hikâyem. Bizim hikâyemiz. Adımız ne olursa olsun, biz Kardelen'iz. Ve biz hep ayakta kalacağız!