Wszyscy zostali sierotami, bo wszyscy byli dziećmi Mallaroy.

Dean wiedzie szczęśliwe życie jako łowca. Ma rodzinę w postaci Casa, młodszego brata, Jo która jest żoną Sama, ich syna- Johna, Bobbiego i Ellen którzy również są małżeństwem oraz Gabriela, a nawet Crowleya. Dwaj ostatni rzadko pojawiają się w życiu łowcy ze względu na ważne funkcje, jakie pełnią. Pewnego dnia Król piekła zwraca się do głównego bohatera z nietypową prośbą. Czy życie łowcy dalej będzie takie kolorowe? Czy relacja anioł-człowiek przetrwa ciężkie próby? Przekonajcie się sami. Wracam do was z drugą częścią Destiela (Kontynuacją "Wbrew Wszystkiemu"). A może nie tylko Destiela? Może losy bohaterów potoczą się tak, że w tym opowiadaniu znajdziecie inne pary, wykreowane przez mój chory umysł? W każdym razie mam nadzieję, że was nie zawiodę. Akcja opiera się głównie na sezonach 5 i 11. Dużo faktów z serialu zostało zmienionych na potrzeby opowiadania. Jeżeli tu zawędrowałeś to zostaw po sobie jakiś ślad. Każda gwiazdka i komentarz mega motywuje i daje poczucie, że to co się tu tworzy ma sens albo nawet kogoś zaciekawiło. Zapraszam!

„Odkąd pamiętam, sądziłem, że wszystkie zjawiska na tym świecie mają jakieś logiczne wyjaśnienie. Że wszystko jest poukładane, że do wszystkiego można podchodzić rozważnie, że na wszystko można się uodpornić... Otóż nie. Myliłem się. Z bólem to przyznaję, ale taka jest prawda. Nawet najwięksi geniusze na świecie nie są i nie mogą być nieomylni. Nie w sprawie uczuć." Sherlock ma pięć lat, gdy po raz pierwszy interesuje się istotą miłości. Jako że urodził się w rodzinie inteligenckiej, odpowiedzi szuka w wielu zgromadzonych w domu książkach. Wierzy, że wszystko da się logicznie wytłumaczyć, dlatego stara się zrozumieć wiele wzorów, które podobno odzwierciedlają miłość. Lecz czy funkcje, równania i związki chemiczne potrafią ukazać prawdziwe uczucie? Gdy na jego drodze pojawi się ranny weteran wojenny, Holmes wreszcie zrozumie, że logika niekoniecznie chce współpracować z miłością. Opowiadanie pisane z perspektywy Sherlocka. Postacie mogą być miejscami OOC (nie zachowywać się zgodnie z kanonem). ©Juciak, 2016

Byłem przekonany, że nie ma gorszego widoku od siedzących na boisku, smutnych i czasem nawet rozpłakanych chłopaków z naszej drużyny. Poczuwam się w dużym obowiązku opiekuńczym, trzy lata na pozycji wice-kapitana to stworzenie potężnych, trwałych więzi z każdym z osobna. Obserwując sparingi z innymi drużynami, czy grzejąc ławę na eliminacjach czy innych zawodach, dręczyły mnie myśli o tym, że już w tym roku, pożegnam się z każdym, z kim udało mi się zżyć. Szkoła... co za bezwzględne cholerstwo. Jednak, wracając do myśli o najgorszej możliwej rzeczy, którą może ujrzeć „mama" Karasuno... okazało się, iż niestety, nie jest to po prostu płacz. Problem polega na tym, że takiego łkającego Noyę można przytulić, delikatnie pogładzić po starannie nastoburczonych włosach i szepnąć, że nie ma co się zamartwiać; że porażka to nie koniec świata. Schody zaczynają się, gdy osoba którą znasz, patrzy na ciebie martwo i nie kojarzy cię ani trochę. I wtedy, to ty sam, zaczynasz płakać jak maleńkie dziecko, pozostawione w ciemności.

Zastanawiałeś się jak to jest w jednej chwili stracić wzrok, szacunek ważnych osób i sens życia w jednej chwili? On też nigdy o tym nie myślał. Dopóki go to nie spotkało. W jego życiu nastała ciemność... I / III

Barry Allen nie spodziewał się, że znajdzie się w takiej sytuacji. Będzie musiał zrobić wszystko, by doprowadzić sprawę do końca. -------------------------------------------------- Pierwsza historia w kilku częściach.

Podczas pierwszych wspólnych wakacji Albus i Scorpius wprowadzają do swojej relacji pewne nowe elementy. Bliższe, elementy. [Akcja ma miejsce po wydarzeniach w "Harry Potter i Przeklęte Dziecko"]

Moja wersja zakończenia 6 odcinka drugiego sezonu voltrona.

Keith nigdy nie czuł motyli w brzuchu. Fandom: Voltron Legendary Defender Rodzaj: fluff, leciutki hurt/comfort Brak ograniczeń wiekowych. Śliczna okładka wykonana przez @zosia_samosia

Ten fanfic może nie przypaść wszystkim do gustu, bo skupiłem się głównie na opisie uczuć i wewnętrznych rozterek, dlatego jest ubogi w dialogi (a przynajmniej pierwsza część). Mam nadzieję, że znajdą się osoby, które po przeczytaniu uronią chociaż jedną łezkę.