Gölgelerin vicdanı olmazmış. Duyguları ise sadece karanlıktan ibaretmiş. Yıllar önce doğan bir bebeğin gölgeye dönüşme hikayesi bu. Bir bebek doğdu yıllar önce. Adına nefret dediler kan dediler. En çok ise ölüm dediler. O bebek büyüdü nefret oldu kan oldu. En çok da ölüm oldu. Öyle bir ölüm oldu ki teni ölüm koktu. Bir çocuğun masumiyetini kaybetmesi demek gölge olmak demekti. Gölge demek en çokta ruhsuz demek değil miydi? "Bir ten ölüm kokar mıydı? Ya da gözler ölümü anımsatır mıydı?" "Ben yıllar önce bir kız çocuğuna aşık oldum. Hemde ilk görüşte. Günler ayları kovaladı. Aylar yılları. Aradan uzun yıllar geçti ve ben yıllar önce gördüğüm kadını bir daha gördüm. Işte o an ona sevda dedim. Sevda demek biraz da ölüm demek değil miydi?"

Her gece aynı saatte uyanıyor. 03:13. Saatler o anda duruyor. Aynalar gecikmeli yansıtıyor. Ve fısıltılar, onun adını biliyor. Uykusuzluğun yan etkisi mi, yoksa geçmişin ödemesi mi bilinmez... Ama Karanlık Saat başladığında gördükleri, hatırlamak istemediği bir gerçeği tekrar tekrar önüne seriyor. Bu saatte kimse ölmez. Ama herkes bir parçasını kaybeder. Apartmandaki saatler sustuğunda, yalnızca onun odasındaki tik tak sesi duyuluyor. Ve her gece, biraz daha eksiliyor: anılar, yüzler, zaman... Gerçek ile hayal arasındaki çizgi silinirken tek bir soru kalıyor: Eğer karanlık senin içindeyse, kaçabilir misin? Karanlık Saat... Uyuyamayanların değil, hatırlamaktan kaçamayanların zamanı.

Naze ve Miraç... Birbirine dokunan iki kalbin, yıllar geçse de sönmeyen saf sevgisinin hikâyesi. Miraç, Naze'ye gözleri gibi bakar; onu her daim korur, sever, yüceltir. Naze ise hayatın tüm zorluklarına rağmen Miraç'ın sevgisinde huzuru bulur. Birlikte kurdukları küçük ama mutlu yuvaları, dünyaya gelen kızlarıyla daha da anlam kazanır. Bu roman; aşkın sadece ilk bakışlarda değil, her gün yeniden hissedildiğini... Evliliğin bir yol arkadaşlığı olduğunu... Ve gerçek sevginin, en sade anlarda bile bütün hayatı güzelleştirdiğini anlatıyor. Eğer siz de kalbinize dokunan, sıcacık bir aşk hikâyesi arıyorsanız, Naze ve Miraç'ın ölümsüz sevgisine şahit olmaya hazır olun.

Bir gün hasta haliyle villalarında çıkan çatışmayla birlikte kaçmaya çalışırken yıllardır peşlerinde olan mafya lideri Karan Kızıltuğ ile göz göze gelir. Ölü gösterilen kızı ve ailesini öldürmek için arayan bu mafya lideri, hem kızın ailesini bulmak için kızı kaçıracak hem de geçmişinin acı dolu intikamını almak için kızı türlü oyunlarla yanında tutarak onu da pisliğine alet edecektir... *** "Nefretten aşk doğamaz demiştin." dedim tüm uzuvlarım acıyla sızlarken. "Haklıydın. Biz nerede başlarsak orada biteriz. Nefretin benim sonum olmasına izin vermeden ben kendi sonumu yazıyorum." "Yapma Savcı." dedi ben silahla ateş etmeden hemen önce. "İnsanlar yanılır ama ben yanılmaz demiştim ya sana, ilk defa haklı çıktın. Yanıldım. Nefret aşka dönüşürse şayet, o adamı kimse tutamaz. Aşk gerçekten her şeyi yenebilecek olan tek duyguymuş çünkü." "Duygulara yeri olmayan sen mi söylüyorsun bunu? Aşk nedir bilmiyorsun bile!" "Evet!" dedi bağırarak. "Aşk nedir bilmiyorum, tek bildiğim senin yanında kendimi kaybettiğim. Kalbimin hızlanmasını sağlayan, tek bir gülüşünle bana tüm dünyayı yaktırabilecek güce sahip olan tek kadın sensen ve buna aşk denmiyorsa ben hastayım Savcı. Ben yenildim." Bu cümlenin devamını duymaya hazır değildim. "Ben senin yenilmeni beklerken, ben sana yenildi-" Başımı ağır ağır sallarken cümlenin devam etmesine izin vermeyerek, acımadan iki el silah sesinin duyulmasını sağladım. Bedenim yere kapaklandı.

Aşk suçtu. Senin olmayan birisi için beslediğin duygular bir cellat gibi dikilirdi karşına. Sonra kollarına iki asker girerdi, o askerler başını bir kütüğün üstüne bastırırken boynuna inecek baltayı büyük bir sabırla beklerdi insan beklerdi ki, cellat alacak onun kellesini. Ama o balta inmeden önce, dururdu zaman. Sabır kanatırdı insanın her bir zerresini, bir işkenceden farksız akardı saniyeler, bir sudan sessiz, bir dalgadan daha hırçın. Aşk cellattı, ve o balta aşkın ellerinden inerdi insanın boynuna. Sevda cehennemdi, seni sevemeyen birinin aşkı ateşdi. Kendi kalbini yakan, kendi kanını akıtan bir kılıçtı. İnsan nasıl saplardı kendi sırtına bıçağı? İnsan ancak aşık olsa ihanet ederdi kendisine. Aşk ihanetdi, aşk en büyük oyun ve insanın kendine yaptığı ihanetdi. O Yavuz Payidar'dı, kendine en büyük ihaneti yapmış sırtına bir bıçak saplamış, boynunu bir cellatın önüne uzatmıştı. O Payidar'dı, sevdalanmıştı. Ve sevda, onun ihanetiydi. (Kitapta smut içerik yoktur. Yetişkin içerikli olması küfürlü sahneler ve küçük yakınlaşmalar içerdiği içindir.)