❗18+ sahneler vardır şiddet içerir sevmeyen okumasın sonra gelip yorumlarda psikolog rolü yapmayın Bu kurgunun kendime ait olduğunu belirteyim sonra çalınmış ismi verilmesin İçine öfke hissi dolmuştu Nasıl yapardı bunu? Nasıl cesaret ederdi buna Esra onu bırakıp gitmeyi gerçekten göze almışmıydı? Esra onu gerçekten sevmeyi bırakmış mıydı? Kendini geçmiş nasıl çocuklarını yalnız bırakırdı? Ondan olan iki canı bırakıp gidecek kadar bıkmış mıydı kocasından? Ateşin kafasındaki düşünceler susmuyordu O sadece Esrayı istiyordu Belkide istemiyordu İçindeki duyguyu o bile bilmiyordu Ama Ateş şuan sedyede yatan karısından başka birşey görmek istemiyordu Ona iyi davranmasa bile karısının yanına gelirdi hep çünkü bilirdi Esra gidemezdi Esra kaçamazdı ondan Yapamazdı Onu yalnız bırakmazdı Çünkü Esra fazla iyiydi Fazla saf Fazla masum biriydi Çok zor şeyler yaşamış Şiddet görmüş Susmaya mahkum bırakılmış Korkak bir kadındı Esra Kocasından korkan Ateş bunun farkındaydı Ne yapacağını bu kez koskoca Ateş Özar bile bilmiyordu

Savaş tehlikeli bir örgüt lideriydi fakat onun istediği tek bir şey vardı o da; Umay... Umay sokakta kalan bir dilenciydi fakat gülmesi bile savaşın aklını başından alacak biçimdeydi....

İşinde son derece başarılı bir Cumhuriyet Savcısı olan Asena Demir, albay olan babasının beklenmedik yardım çağrısıyla kendini bambaşka bir dünyanın içinde bulur. Kimliğini gizleyerek askeriyeye hemşire olarak girer. İhanetin izini sürmek için attığı her adım, onu hem gerçeğe hem de ölümün buz gibi nefesine biraz daha yaklaştırıyordu. Ya hain ortaya çıkacaktı... Ya da Asena, bu tehlikeli oyunun son kurbanı olacaktı.

"Gerçekten beni bırakıp gidecek misin?" dedim, gözlerinin içine bakarak. "Kalamam..." dedi sadece. "Neden?" diye bağırdım. "Neden, neden, neden!" diye deli gibi bağırıyordum. "Her şey bu kadar basit miydi?" diye bağırdım. "Söyle!" "Kalamam, anlamıyor musun!" diye o da bağırdı. "Ailemin katillerini bu kadar yıl aramışken..." dedi, gerisi gelmedi. Ona baktım, o da bana baktı. Bu bir vedaydı, biliyorduk. "Eğer gidersen... artık benim hikâyemin başrolü değil, figüranı olursun." dedim bir umutla ama nafile. "Özür dilerim." dedi ve gitti. Her şey bitmişti. Nefes alıyordum ama yaşamıyordum. Eflal Karaca, yeni bir hayat için gelen bu mahalleye, ölüm sessizliğiyle geri gidiyordu... ---

Wattys 2023 Kazananı - En iyi Karakterler Ödülü İşaret parmaklarımız havaya kalktığında birbirimizi işaret ettik. "Sen!" dedik aynı anda. "Sen menžel'sin!" Odanın içinde bir perdenin açılma sesi duyuldu. Bu, yeni başlayan oyunumuzun ilk perdesinin sesiydi. Senaryolar yazıldı, oyuncular seçildi, ruhlar beden bulmak için şekil değiştirdi. İşte şimdi başlıyordu. Perde kapandığında gerçek yüzünü göster bana, Ya da oyna bir daha. Maskeler gerçeği yeniden saklandığında, İnan, hazırım bir daha kanmaya. "Hayat bir oyun. Bir planın yoksa onun parçası olursun." Sevgili seyirciler, oyunun başlamasına dakikalar yok. Uzun bir zamandır oyunun içindesiniz. ❝İyi seyirler!❞

Bir öğretmenin bir öğrencisine aşk olması... Tugay, Minenin edebiyat öğretmeniydi... Mine ise öğrencisi...

Bazen en derin bağlar, en büyük nefretle başlar. Kara göklerin altında, hiçbir şeyin tesadüf olmadığı bir dünyada, iki yabancı kaderin en karmaşık noktasında çarpışıyor. Lora Serin, içindeki soğukluğu bastıramayan, geçmişi sırlarla örülmüş güçlü bir prenses. Alparslan Aru, her kuralı yıkmaya yeminli, asil bir soyun lanetli varisi. İkisi de aynı karanlığa farklı pencerelerden bakıyordu. Ve bazen cevap, bir sebepten değil, sebepsizlikten doğar. Gerçeklerin eğilip büküldüğü, duyguların kontrol edilemediği bir evrende, aşk, en güçlü silaha ve düşman, en derin yaraya dönüşebilir. Sebepsizler; Soğukla kavrulan, nefretle büyüyen bir aşkın hikayesi. Bazı bağlar, sebepsiz doğar, ama asla sebepsiz bitmez.