O gece çok yağmur yağdı, Hissetmiş gibi ayrılığı, O gece uyku beni bağrına basmadı. Üzerime yorgan değil, Ruhun örtüldü gecenin bir yarısı.

Henüz çocukken kalpleri birbirine dokunan iki genç, yıllar sonra aynı futbol kulübünün çatısı altında yeniden karşılaşırsa ne olur? Feza, henüz yirmili yaşlarının başında, mesleğine tutkuyla bağlı, disiplinli ve başarılı bir diyetisyendir. Hayatı; kurallar, mesafeler ve profesyonellik üzerine kuruludur. Ancak kulüp, uzun süren sakatlığının ardından Dağhan Ulukan'ı yeniden kadroya kattığında, Feza'nın düzenli dünyası bir anda altüst olur. Bir zamanlar sahaların parlayan yıldızı olan Dağhan, kariyerinin en kritik dönemindedir. Feza ise işinde kendini kanıtlamak için, onun yeniden ayağa kalkmasında en önemli rollerden birini üstlenmek zorundadır. Yıllar önce yarım kalan hikâyeleri, şimdi yeşil sahaların gölgesinde, her bakışta yeniden yazılmaktadır. Ama geçmişin yankısı Feza'nın kalbinde hâlâ aynı uyarıyı fısıldar: "Aynı hatayı iki kez yapma. Sakın, Dağhan Ulukan'a kapılma."

"Ölürken bile onu unutamadım, Ama onun yanındayken öleceğimi bile unuttum."

Müzik Krallığı zamanının en yüksek anını yaşıyordu. Fakat Büyücü Krallığı da bunu istemiyordu, yaptıkları lanet sadece Müzik Krallığını değil Savaş Krallığını da yıktı. Bu yüzden Savaş Kralı intikamı Müzik krallığından alacaktı. Onun kraliçesinden alacaktı.

"O kurşunu sıkmaya cesaretin yoksa silahı da boşa taşımamalısın" Çene kasları gerildi sanki bu sözlerimle biraz kızdırmıştım. Yüzünde mimik oynamıyordu.Gerçekten kusursuz bir tetikçi gibi duruyordu. İncelemesi ve ağır hareketleri bunu kanıtlıyordu. Kafasını yana eğdi, yüzü ciddileşirken arkada ki kıpırtıyı bende hissettim. Biri bizi izliyordu ki ben bir şey yapamadan gelen silah sesiyle izlediği son şey bizim birbirimize silah doğrultmamız oldu. "Bir darbeci daha" dedi keskin sesiyle. Silahını indirirken yanımdan geçip arkamızda ki ölmek üzere olan adamın yanına gitti. Silahı indirip peşinden gittim. Üstünden cüzdanını çıkarıp kimliğini aldı. Alır almaz elinden kaptım. Bu aradığımız adamın soyundan biriydi. Yani Mustafanın. "Sanırım saklanan fareyi deliğinden çıkarmaya başlıyoruz " diye mırıldanıyordum ki kimliği tekrar elimden kapıp inceledi. İstediğimi almıştım artık onun olabilirdi. Yine de bu gece onunla kapışmamı gerektiren bir durum yoktu. Başka tetikçilerde Mustafanın peşindeydi. Kimse onu öldürmeden onu alıp götürmem gerekiyordu. Ne kadar yakışıklı olursa olsun şu an ona vakit ayıramayacaktım. Silahı çantama tekrar koydum. Beni her an öldürebilirdi. Ya da her an önümü kesmeye kalkabilirdi ama yapmayacaktı. Hal ve hareketlerinden belliydi. Şu an birbirimize karşı bir rakipliğimiz yoktu. Hatta Mustafanın peşinde olan tetikçinin fazla olması işime geliyordu. "İkinci defa olmayacak." diyerek çıkışa yöneldim. Çıkmak üzereyken ayakkabımdan bir mermi sekti ve silahın sesi boş depoda yankılandı. Normalde bunu yapan birini öldüresiye dövebilir ya da öldürmeyen bir yerine sıkabilirdim ama bende yapmayacaktım "Bende de İkincisi olmayacak" arkamı dönmeden durduğum yerde sırıttım. Bunun beni korkutmayacağının bilincinde olmasını istedim.

Azîz Ağa: "Varsın hiç çocuğumuz olmasın, Kırlangıç. Biz, anne-baba hasretiyle kavrulan çocuklara yuva oluruz." Ayşe: "Anneler hep can yakar, Azîz... Ya ben de annem gibi olursam? Ya onların canını yakarsam... Çok korkuyorum. Yüreğim... onun gibi bir anne olmaktan korkuyor. Eğer bir gün çocuğumun canını yakarsam... Babamın yapamadığını yapar mısın? Çocuğumu benden korur musun? Olur musun onun kalkanı?"

Ablası onun kaderi olacaktı. O ise sadece gölgeydi. Ta ki gelinliği üzerine geçirene kadar... Bir kurşun, iki aşiretin arasına kan ve sessizlik serpti. İntikam nefesleri tutuldu. Kan dökülmesin diye bir çözüm sunuldu: BERDEL. ☆☆☆ Hayat gerçekten kendi seçimlerimizle mi şekillenir, yoksa doğduğumuz toprak, aile ve gelenek her adımımızı önceden mi belirler? Bir kız kaderini, kendi kararıyla çizebilir mi? Berdel adı verilen o görünmez zincir, sadece elleri değil, kalpleri de bağlayabilir mi? Bu kitap, töre ile aşkın, ihanet ile sadakatin, korku ile cesaretin iç içe geçtiği bir hikâye anlatıyor. Bir tarafta aile baskısı, töre ve kan davası; diğer tarafta kalbin atışı, özgürlük arzusu ve yasaklı bir sevda. Her sayfada okuyucuya şu soruyu sorduracak... "Kader mi güçlü, yoksa insanın kalbi mi? Peki ya birini seçmek zorunda kalsan, hangisini seçerdin?" "Kaderini mi? Yoksa, kalbinin sesini mi?"

"Baba oluyorsun!" Ailesini karşısına alarak sevmediği bir adamla evlenmişti Gazel. Bir zamanlar kalbinin ilk defa çarptığı adamı unutmak için kurduğu o yuva, sevgiyle değil sabırla ayakta kalmaya çalıştı. Yıllar boyu sustu, katlandı, çabaladı... Ama evlilik yıldönümlerinde öğrendiği ihanet, içinde tuttuğu tüm sessizliği parçaladı. Aldatıldığını gözleriyle gördüğünde, kaçacak hiçbir yer kalmamıştı. Sığındığı en yakın otel odasında geçmişinden çıkan bir hayaletle göz göze geldi: Cihan Batur. İlk görüşte âşık olduğu, ama asla "olamayacak" dediği adam. Oysa Cihan da yıllar önce başka bir kadına kalbini açmış, karşılığında sadece parayla ölçülen bir yıkım almıştı. O günden beri aşk onun için bir hayal, güven ise bir tuzaktı. Ama o gece, karşısında duran kadın başka bir şeydi. Kırık ama güçlü, sessiz ama yakıcı... Tıpkı onun gibi. Ve işte o gece, hiçbir söz vermeden, sadece bir kural koyarak birbirlerine sığındılar: sadece bir gece, sadece unutmak için. Ne geçmişin acısı konuşulacaktı, ne geleceğin belirsizliği. Fakat hayat, insanların koyduğu kurallarla hareket etmezdi. Üç ay sonra Gazel yalnız değildi. Karnında taşıdığı sır, sadece onun değil, Cihan'ın da hayatını alt üst edecek bir başlangıcın habercisiydi. Bir zamanlar bir gecede birbirlerine ait olmayı seçen iki insan, şimdi aynı güneşi bekliyordu. Çünkü bazı hikâyeler, bir gecede başlar ama bir ömür sürer. Ve bazı insanlar... birbirinin gecesinde doğan tek güneştir.

❝Burası Karadeniz, burada hiçbir aşk mücadelesiz olmaz.❞ "Karadeniz'e eskiden Konuk Sevmez Deniz derlermiş," dedi. Sesindeki buz dağı yüreğimi titretti. Bunu daha önce hiç duymamıştım. Demek hırçın dalgaların sahibi olan Karadeniz'e Konuk Sevmez Deniz diyorlardı. İlk kez duyduğum için olsa gerek garibime gitmişti. Ben de buraya gelen bir konuktum. "Peki ya, öyle mi?" diye sorduğumda bakışlarımı usulca ona kaldırdım. "Burası gerçekten konuk sevmez mi?" "Sevmez," dedi Kuzey net bir dille. "Alır, götürür, öldürür seni. Sen de elbet gideceksin buralardan, ait olduğun yere döneceksin. Buralar hiç konuk sevmez." Bir düşman kapıyı çalar. Elinde ölümle bekler. İmkânsız bir aşk başlar.

"Eskiden, çok eskiden insanlar göç yollarını turnaları izleyerek bulurlarmış. Nerede su varsa, nerede toprak bereketliyse turnalar oradan geçermiş. Bir kervan bir gün sırtlarında çocukları, torbalarında tohumları turnaları takip etmişler günlerce, gecelerce. Ama yolun sonunda kuşlar ikiye ayrılmış. Biri doğuya gitmiş, biri batıya... Kervan durduğunda hangisi doğru yol diye sormuş içlerinden biri. En yaşlı olanda Turna kuşunun gittiği hiçbir yön yanlış değildir, sen hangi kuşun ardından yürürsen orası senin yuvandır artık demiş. Çok sevdiğim biri bana sen de öyle olacaksın demişti. Uçacaksın, kaçacaksın, kaybolacaksın ama sonra sana ait olan o çatının ucuna konacak birine yuva olacaksın demişti." Ben de şimdi yönümü bulmak için avuçlarımın arasında kalmış o tişörte bakıyordum. Bir turna olarak içimde birini yuvasız bırakmış olmanın çırpınışını duyuyordum. "Ben yolumu da yuvamı da bulmuştum aslında..." Boğazıma bir yumru oturunca içimdeki yüzlerce kuşun bağrışını duydum. "Sonra yolumu şaşırdım, yolunu şaşırttım. Yuvamdan oldum, yuvasından ettim. Şimdi tekrar yolumu bulmak, o yuvaya geri dönmek istiyorum." "Bir Mahalle Hikayesi."