«Έχει αρχή μα όχι τέλος και τελειώνει ότι αρχίζει.» ΘΑΛΑΣΣΑ: "Και δηλαδή τι τύπος άντρα είσαι;" Το σαρδόνιο χαμόγελο που στόλισε τα χείλη του ήταν ότι χρειάστηκε για να κάνει την καρδιά της να χτυπήσει σαν τρελή. "Εκείνος που θα γαμαει το μυαλό σου, ενω κάνει έρωτα στην ψυχή σου. ", και ο δυόσμος μπλέχτηκε με το κεράσι. ΟΥΡΑΝΟΣ: "Σε περίπτωση που το ξεχνάς, είμαι η μούσα του Θανάτου καλέ μου.", τα μάτια της τον κεραυνοβολούσαν, ο ουρανός σκοτείνιαζε, "Αν εσύ είσαι η μούσα του Θανάτου mellilla...τότε εγώ είμαι ο ίδιος ο Θάνατος.", η θάλασσα σήκωσε τρικυμία, δεν υπήρχε πλέον διαφυγή... ΠΤΩΣΗ: "Αν δεν βρω τρόπο, τότε θα δημιουργήσω έναν.", η Ιθάκη ήταν που έδινε το ωραίο ταξίδι λοιπόν. "Η πληγή επουλώνεται, το σημάδι μένει.", και ίσως τελικά ο προορισμός να μην είχε τόσο μεγάλη σημασία. ΠΟΝΟΣ: "Μας αξίζει ένας λυτρωτικός επίλογος.", η φωνή της έσπαγε. "Εμείς γράφουμε τον επίλογο μας.", της απάντησε ξέπνοα. Μα γιατί δεν αισθάνονταν λυτρωμένοι; Τελικά, η θάλασσα και ο ουρανός αγγίζονται;

Το μακρινό πια 2010, ο Φίλιππος, ένας εικοσιτετράχρονος άνεργος γραφίστας, παραλαμβάνει ένα λάθος δέμα που αντί για τα εργαλεία της δουλειάς περιέχει τα παλιά, σκονισμένα σημειωματάρια μιας άγνωστης που, σύμφωνα με την διεύθυνση, μένει στην άλλη άκρη της χώρας και πολύ πιθανόν τα δικά του πράγματα να βρίσκονται στα χέρια της. Οι ταχυδρομικές έχουν ήδη κλείσει λόγω καλοκαιρινής άδειας, κι ένα τηλεφώνημα από την μητέρα του τον κάνει να θέλει να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Γι'αυτό αποφασίζει να πάρει το επόμενο λεωφορείο προκειμένου να λύσει ο ίδιος το μπέρδεμα. Με το ταξίδι να διαρκεί μια ολόκληρη μέρα, η περιέργεια και η βαρεμάρα τον οδηγούν στην ανάγνωση των δύο ημερολογίων από το ακόμη πιο μακρινό 1997, της Λυδίας Βυρώνη. Έτσι γίνεται μάρτυρας σε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα κι όσων δεν έμαθε ποτέ κανείς για αυτόν, καθώς ανακαλύπτει πράγματα για το παρελθόν του που δεν γνώριζε. « Μέχρι να πάψουν να υπάρχουν καλοκαίρια...» - Ένα πάντρεμα Βόρειου και Νότιου Αιγαίου, δύο κόσμων τόσο ίδιων μα συνάμα τόσο διαφορετικών.

Στο θρόισμα των νυχτών, εκεί όπου ο φόβος μυρίζει καπνό και παλιό ουίσκι, δύο ψυχές συγκρούονται, η μία ντυμένη με αίμα και ενοχές, η άλλη με ραγισμένα όνειρα και δάκρυα που μυρίζουν καφέ. Ο Λέων την κοιτά σαν να βλέπει για πρώτη φορά το φως, κι η Εριέττα τρέμει, όχι από επιθυμία, αλλά από τη συνήθεια του πόνου που έγινε δεύτερο δέρμα. Κι όμως, μέσα σ' αυτόν τον κόσμο των σκιών, γεννιέται κάτι άφθαρτο, ένας έρωτας που δεν υπόσχεται σωτηρία, μόνο την αλήθεια, ωμή, επικίνδυνη, αλλά δική τους.

Η Ηρώ Βιτάλη ήταν 21 χρονών όταν έπρεπε να ξεκινήσει τη ζωή της από την αρχή. Μέχρι τότε η ζωή της βρισκόταν μέσα σε ένα γήπεδο στίβου, ένα λάθος την κράτησε για μήνες μακριά από το γήπεδο και δεν επέστρεψε ποτέ πίσω σε αυτό. Στα 23 της νόμιζε πως δε θα επέστρεφε ξανά στο τερέν μα ακόμη δεν είχε κρεμάσει τα παπούτσια της. Ο Ηρακλής Δενδρινός στα 27 του χρόνια είχε στεφθεί δύο φορές χρυσός ολυμπιονίκης, η προετοιμασία του για τους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν σκληρή και δεν άφηνε τίποτα και κανέναν να του αποσπάσει την προσοχή. Το τερέν του στίβου ήταν το σπίτι του και εκεί έδειχνε την αξία του. Τα καλοκαίρια τους τα περνούσαν στα ελληνικά νησιά και λίγο πριν φύγουν για αυτά μια γλυκιά γεύση έμεινε στα χείλη τους, αυτή του παγωτού. Ένα όμορφο διάλειμμα πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες για τον Ηρακλή και μία περιπέτεια άνευ όρων για την Ηρώ. Μέχρι να βρεθεί η αγαπημένη τους γεύση...

Coy: Αυτός που προσποιείται τον ντροπαλό και τον αγνό, περισσότερο για σεξουαλικούς σκοπούς. Η Λίλα τα τελευταία δύο έχει παρατήσει την ζωή της εντελώς. Έβγαινε σπάνια, δεν πήγαινε διακοπές, πέρασε το καλοκαίρι της διαβάζοντας και γενικότερα, ήταν σε μια παύση. Τα δύο πρώτα έτη της ιατρικής την είχαν καταπιεί και εκείνο το απελπισμένο πρωινό αποφάσισε να το αλλάξει αυτό. Το καλοκαίρι είχε μόλις τελειώσει και χρειαζόταν μια απόδραση. Ήθελε να βγει, να διασκεδάσει και να γνωρίσει νέο κόσμο. Να γίνει μια άλλη, αυτή που βρήκε στα εφηβικά της χρόνια και έχασε μόλις η ζωή σοβάρεψε. Κι σοβάρεψε πολύ γρήγορα, δίχως εκείνη να θέλει. Έπρεπε να αναπληρώσει τους χαμένους χειμώνες και τα χαμένα καλοκαίρια. Στάφηκε προς την βοήθεια των καλύτερων της φίλων. Όμως μόνο ο ένας μπορούσε να φροντίσει για αυτό. Ο Ορφέας είναι και αυτός στο δεύτερο έτος της ιατρικής, ήταν πάντα άριστος και τον διακατείχε πάντα μια εγκράτεια. Έμοιαζε πολύ με την δίδυμη αδελφή του, την άλλη καλύτερη φίλη της Λίλας. Η παρέα τους είναι ό,τι καλύτερο τους έχει συμβεί. Ένα νησί, ένα βράδυ και ένα μπουκάλι -ή και πέντε- λευκό κρασί

Καλοκαίρι είναι όπου είσαι εσύ, Μιλάμε για έναν έρωτα που τους καίει και τους δυο, σ ένα νησί που μυρίζει θυμάρι και σιωπή. Αλλά εκείνη φοβάται. Δεν είναι ότι δεν τον θέλει, τον θέλει πολύ. Καλοκαίρι είσαι εσύ, Αλλά φοβάται να παραδοθεί, να αφεθεί, να αγαπήσει τόσο δυνατά. Το βλέμμα σου, η φωνή σου, η στιγμή. Κι εκείνος; Την περιμένει κάθε φορά, ακόμα κι όταν τον σπάει. Μα έμεινα μόνος, με το φως να ξεθωριάζει, Γιατί την νιώθει δική του, ακόμα κι όταν του λέει «δεν μπορώ». Κι ο έρωτας να ταξιδεύει σε θάλασσες που δεν φτάνω. Και μια νύχτα έρχεται. Καλοκαίρι ήσουν κι έφυγες νωρίς, Και κάνουν έρωτα. Όχι απλώς με το σώμα. Όχι μόνο με το σώμα. Με όλα τους τα κομμάτια. Όπως όλα όσα πονάνε όταν είναι αληθινά. Γιατί δεν είναι οι έρωτες που τέλειωσαν αυτοί που στοιχειώνουν, είναι αυτοί που δεν ξεκίνησαν ποτέ.

Σε μια παλιά πόλη της Ιταλίας,εκεί που οι τοίχοι κρύβουν μυστικά κι οι δρόμοι μυρίζουν βροχή και κρασί, η μοίρα φέρνει κοντά δύο ψυχές φτιαγμένες από αντίθετα υλικά. Η Μικαελα,φοιτήτρια ψυχολογίας,κυνηγά τη λογική για να ξεφύγει απ το χάος μέσα της. Ο Ματέο, ταλαντούχος αλλά βασανισμένος καλλιτέχνης, ζωγραφίζει τους δαίμονές του με χρώματα που δεν ξεθωριάζουν. Το πάθος τους είναι ανεξέλεγκτο. Η ένωση τους δεν μοιάζει με έρωτα μοιάζει με πόλεμο. Ένα παιχνίδι εξουσίας και συναισθημάτων, γεμάτο πληγές,φωτιές, και βλέμματα που πονάνε. Γιατί εκείνος είναι το δηλητήριό της. Κι εκείνη,η μόνη του σωτηρία. Ή μήπως όχι; Όταν το πάθος γίνεται δηλητήριο,πώς ξεχωρίζεις την αγάπη απ την καταστροφή; εξώφυλλο by : @deanoctisss

Μια ανεξηγητη φωτια στο αρχοντικο της οικείας Καραγάτση λενε πως αρχισε την καταρα. Μια καταρα που ο πατερας μου αγνοησε όταν με παρεδιδε σε εκεινον, πιστευοντας ότι θα σωσει τον εαυτο του. Εκεινο το ξημερωμα εκλεισε τα ματια στον Θεο βλασφημώντας τις μοιρες που αψηφισε. Μες τον καπνο της φωτιας θα ορκιζομουν πως σε εχασα, καθως σε ακολουθουσα εξω από τις πυλες του Αδη. Και εσυ, εγκλωβιστηκες στον ορκο σου, γυρισες να με κοιταξεις όταν σου φώναξα πως θα χαθω. Η Εκατη, μου ψιθυρισε πως επειδη με κοιταξες χαθηκα, εσυ με καταδικασες, από την αδυναμια σου, επειδη ποθησες κατι που δεν ηταν προορισμενο για εσενα. Και σαν η Άτροπος αποφασισε πως το τελος μας ήρθε, σε πήρε μακριά . Μα εγω στεκομουν ακομη στην καρδια της φωτιας και εγλυφα την λεξη που έμεινε στα χείλη μου. Πόθος. Μα πως ηταν δυνατον; Αφου ο γαμος μας ηταν, εν λευκώ.

Επειδή έχει πλάκα Επειδή είναι εύκολο Επειδή δεν υπάρχουν συναισθήματα στη μέση. Επειδή δεν θα το μάθει και κανεις. Η Φαιδρα Πολίτη και ο Ιάκωβος Νικολαϊδης ήρθαν κοντά για όλους τους λάθος λόγους, και θα χωρίσουν για όλους τους σωστούς. Η συναντηση τους δεν εκρυβε κανενα συμπαντικο παραδοξο. Αντιθετως, θα την ελεγε κανεις σχεδον...προμελετημενη. Εκεινη χρειαζοταν συμβουλες, για το πως να προστατευσει νομικα τα εργα της, κι εκεινος ηταν δικηγορος με εξειδικευση στο εμπορικο δικαιο. Η αδελφη της και ο αδελφος του ζουσαν έναν από εκεινους τους ερωτες για τους οποιους γραφονταν βιβλια. Εκεινοι οι δυο...δεν θα το λεγα. Για αυτό και δε θα σου γραψω κεφαλαια ατελειωτα για την Φαιδρα και τον Ιακωβο. Κι αυτό, γιατί τα παντα συνεβησαν πολύ... πολύ πιο απλα. Και καπου εδώ, ενεκα της οικειοτητας που εχουμε, θα μου πεις πως δεν με πιστευεις. Και καλα κάνεις.

Μέρος (Ι) : Ενεστώτας "Πιστευω γλυκια μου Κυβέλη πως διατηρεις απεναντι μου μια ακραδαντη σταση αγάπης-μισους. Απλως δυσκολευομαι να αποφασίσω για το αν αγαπάς να με μισεις ή μισεις το οτι με αγαπας" Μέρος (ΙΙ) : Παρατατικός "Πάντα επιστρέφουμε ο ένας στον άλλον ο,τι και αν γινει. Λες και κάποια μυστήρια μαγνητική δύναμη υπάρχει ανάμεσα μας. Φταίει βέβαια και το ότι τα μέτρια δεν ήταν ανέκαθεν για εμάς. Ή όλα ή τίποτα" Μέρος (ΙΙΙ) : Μέλλοντας "Δεν καταλαβαίνεις. Είναι μάταιο. Όταν μπορείς να σταματήσεις δεν θες και όταν θες να σταματησεις, δεν μπορείς." "Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά, θυμάσαι; Μου απλωσες το χέρι και μου χαμογελασες τόσο τρυφερά σαν να με γνώριζες από χρόνια. Σε κοιταξα και σκεφτηκα...Θεε μου τι αποτομη ευτυχια ειναι αυτη.'' Κυβέλη - Ορέστης.