"...yine de hala inandırıcı gelmiyor..."

Aşkı unutan bir kızdı... ta ki bir adam onu küllerinden çekip çıkarana kadar. Ve o adam futbol camiasının en önde geleni Barış Alper Yılmaz'dı... Sen Leyla'sın hep yaptın yine yaparsın yeter ki yanımda olmana izin ver dedi, barış. Leyla ise gözleri yaşlı ilk kez o an tutmuştu ellerini.

Karanlığa rağmen yüzük parmağımdaki metali gördüm.Titrek bir nefes aldım. Kilit gibiydi. Hiç istemediğim bir yere beni kilitlemiş ve ne yaparsam yapayım parmağıma yapışmışçasına çıkmıyordu. Her kilit bir sessizlik saklıyordu ve ben o sessizliğin içinde yavaş yavaş kayboluyordum.

merak ediyorum; felaketimden mi kaçtım, yoksa hayatımın aşkını mı kaybettim?

"Ben sana gönül vermem, sen unutursun çabuk." -Nazlı Aydeniz "Çok sevduğume değil, bilmemene yanarum." -Barış Alper Yılmaz

bütün masallar bir varmış bir yokmuşla başlar. bizimkisi ise böyle bitmişti ... baris alper yilmaz: o yanindaki siktiğimin piçi de kim? baris alper yilmaz: Bir senedir hicbir sey paylaşmadın paylaşmadın baris alper yilmaz: Şimdi bunu mu paylaşasın tuttu? baris alper yilmaz: Beni delirtmek mi amacın? siz: ??? siz: ne zirvaliyorsun hayvan herif baris alper yilmaz: Çok özledim seni. siz: bosandik biz baris siz: yazma bana baris alper yilmaz: Uyar bana. barış alper yılmaz: Ben de çok meraklı değilim sana yazıp durmaya. baris alper yilmaz: Yüzyüze görüşmek daha iyi. baris alper yilmaz: Yanına mı geleyim? siz: cehennemin dibine git

Hollanda'ya kaybettiğimiz o gecede kalbimde binbir türlü kırıklık mevcuttu. Delicesine, oradan oraya savrulan hislerle yanıp kavruluyordum. Bunca yılın ardından sekiz yaşında bir çocukken hissettiğim duyguları hissetmenin ateşini, umudunu kavrıyordum. Ancak son bulmuş EURO 2024 macerası, hem de böylesine içli ve mücadeleci geçirdiğimiz bu turnuva, o dakikalarda içimi cayır cayır yakıyordu. Ciğeri yanan bir başka kişi de boynumdaki Beşiktaş atkımı pek fazla düşünmeden uzattığım çakma sarışındı şüphesiz. Bu turnuvaya kadar hakkında pek fazla şey bilmediğim hatta neredeyse hiç görmediğim bu adama niçin "Sedef Şener" yazan Beşiktaşlı bir atkı hediye ettiğimi ise hiçbir zaman çözemedim. İşin garibi ise Galatasaraylı olmasına rağmen atkıyı fazla beklemeden elimden almasıydı elbette. Ama daha da garip şeyler olmadı diyemezdim... Stadyum çıkışı abimden uzaklaşarak kalabalıkta yolumu kaybettiğimde başladığım bu serüvende, kırk yıl düşünsem aklıma gelemeyecek bir adamın radarına takıldığımı nereden bilecektim ki...

"Ben daire 127'den arıyorum. Karşı dairemden inanılmaz derecede gürültü geliyor. Uyumaya çalışıyorum fakat mümkün değil gibi..." Yıllar sonra Türkiye'ye dönen ünlü tasarımcı Devrim Carla Valeri ve karşı komşusu,çocukluk arkadaşı ama yeni düşmanı,ünlü futbolcu Barış Alper Yılmaz... Her şeye rağmen eskisi gibi olabilecekler miydi? Yoksa ikisi de tek gecelik hatalarını unutmayıp yollarına devam mı edeceklerdi? DAİRE:127