Derler ki; insanlar dünyaya gelirken, görünmeyen bir kırmızı iple bağlanırlarmış birbirlerine. Zamanı, yeri, hatta isimleri bile bilmeden... Bir gün, o ip onları birbirine götürsün diye. Kader, bir iplikle örmezdi ağı; bazen bir koku, bir ses, bir yoldan geçiş... Ve bazen biri senin için göğsünü siper ederdi. İşte o anda anlardın, kader seni hep aynı noktaya, aynı duaya, aynı bakışa getirmişti. Ben artık kaderimi inkâr etmeyeceğim. Çünkü bir gün biri gelir... Ve seni bile unuttuğun bir yerinden tutar. Senin için bir kurşunun önüne atlar. Ve sen, o anda anlarsın. Kader dediğin; sadece başa yazılmış bir son değil, yeniden yazılmaya cesaret edebileceğin bir başlangıçtır.

Her şeyin bir tarifi vardır aynı vatanın olduğu gibi. Peki Vatan sevgisi tarifli midir? Yoksa bu sevgiye bu yola kendini adamış askerlerin mücadelesinin tarifsizliği mi?