«Ξέρω πως σε αγαπάω. Και νομίζω πως είναι φανερό σε κάθε γωνία αυτού του σπιτιού γιατί παντού σε έχω κάνει μέρος του. Αν αμφισβητείς τις λέξεις, γιατί λατρεία μου φοβάσαι να τις ακούς, τότε γύρνα σε αυτά που βλέπεις, σε αυτά που αγγίζεις. Στην καρδιά μου που τρέμει αυτήν την στιγμή, στο πρόσωπό μου. Αν τα λόγια σε τρομάζουν, τότε ασ' τα, σε αγαπάω και δίχως αυτά.» ©2025 All rights reserved |Γκαμπριέλα Α.| medicina-

Το μακρινό πια 2010, ο Φίλιππος, ένας εικοσιτετράχρονος άνεργος γραφίστας, παραλαμβάνει ένα λάθος δέμα που αντί για τα εργαλεία της δουλειάς περιέχει τα παλιά, σκονισμένα σημειωματάρια μιας άγνωστης που, σύμφωνα με την διεύθυνση, μένει στην άλλη άκρη της χώρας και πολύ πιθανόν τα δικά του πράγματα να βρίσκονται στα χέρια της. Οι ταχυδρομικές έχουν ήδη κλείσει λόγω καλοκαιρινής άδειας, κι ένα τηλεφώνημα από την μητέρα του τον κάνει να θέλει να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Γι'αυτό αποφασίζει να πάρει το επόμενο λεωφορείο προκειμένου να λύσει ο ίδιος το μπέρδεμα. Με το ταξίδι να διαρκεί μια ολόκληρη μέρα, η περιέργεια και η βαρεμάρα τον οδηγούν στην ανάγνωση των δύο ημερολογίων από το ακόμη πιο μακρινό 1997, της Λυδίας Βυρώνη. Έτσι γίνεται μάρτυρας σε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα κι όσων δεν έμαθε ποτέ κανείς για αυτόν, καθώς ανακαλύπτει πράγματα για το παρελθόν του που δεν γνώριζε. « Μέχρι να πάψουν να υπάρχουν καλοκαίρια...» - Ένα πάντρεμα Βόρειου και Νότιου Αιγαίου, δύο κόσμων τόσο ίδιων μα συνάμα τόσο διαφορετικών.

Εγώ, εσύ και ένα καλοκαίρι. ⭑･ﾟﾟ･*:༅｡.｡༅:*ﾟ:*:✼✿　　✿✼:*ﾟ:༅｡.｡༅:*･ﾟﾟ･⭑ Η Αμάρυλλις, μια ζωγράφος που άλλοτε έβλεπε τον κόσμο μέσα από τις πιο φωτεινές αποχρώσεις του, επιστρέφει στη Γαύδο αναζητώντας γαλήνη· μια γαλήνη που η ζωή της στέρησε με τρόπο κατακλυσμιαίο. Ο Μιχάλης, ένας άνδρας που είχε μάθει να θριαμβεύει, βλέπει τον κόσμο του να διαλύεται, μόνο και μόνο για να καταλάβει πως δεν του ανήκε ποτέ. Στρέφεται ξανά στη δουλειά του, στο επόμενο μεγάλο έργο του -κι αυτό το έργο τον φέρνει στη Γαύδο. Εκείνη είναι το λευκό, εκείνος το μαύρο. Και το μαύρο, πάντοτε, μοιάζει ικανό να καλύψει το λευκό. Εκτός κι αν το λευκό προλάβει να λάμψει, να το διαπεράσει, να το μεταμορφώσει. Και τότε... γεννιέται το γκρίζο. Shoutout στην @kastadiaverse για το εξώφυλλο.

Μέρος (Ι) : Ενεστώτας "Πιστευω γλυκια μου Κυβέλη πως διατηρεις απεναντι μου μια ακραδαντη σταση αγάπης-μισους. Απλως δυσκολευομαι να αποφασίσω για το αν αγαπάς να με μισεις ή μισεις το οτι με αγαπας" Μέρος (ΙΙ) : Παρατατικός "Πάντα επιστρέφουμε ο ένας στον άλλον ο,τι και αν γινει. Λες και κάποια μυστήρια μαγνητική δύναμη υπάρχει ανάμεσα μας. Φταίει βέβαια και το ότι τα μέτρια δεν ήταν ανέκαθεν για εμάς. Ή όλα ή τίποτα" Μέρος (ΙΙΙ) : Μέλλοντας "Δεν καταλαβαίνεις. Είναι μάταιο. Όταν μπορείς να σταματήσεις δεν θες και όταν θες να σταματησεις, δεν μπορείς." "Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά, θυμάσαι; Μου απλωσες το χέρι και μου χαμογελασες τόσο τρυφερά σαν να με γνώριζες από χρόνια. Σε κοιταξα και σκεφτηκα...Θεε μου τι αποτομη ευτυχια ειναι αυτη.'' Κυβέλη - Ορέστης.

«Γιατί η ελευθερία ήταν κάποτε, λένε αυτοί οι παλιοί, δείγμα πολιτισμού και δικαίωμα αναφαίρετο του ανθρώπου. Θα μου πεις, η ελευθερία σαν αεράκι μπορεί κάποια στιγμή να σε βρει και με μορφές που δεν φαντάζεσαι, να πάρει και να σε σηκώσει στον διάολο. «Φαντάζομαι όμως, πως για να είσαι εδώ, θες να το προσπαθήσεις πολύ. Είσαι νέα, το μυαλό σου τρέχει. Ένα αγρίμι μέσα στο πλήθος που πάει αντίθετα με εσένα. Για πες μου όμως, πώς έφτασες μέχρι εδώ; Μόνη; Αποκλείεται. Η βάση στην οποία στηρίχτηκες είναι ίδια με εμένα Ηλέκτρα. Όλοι έχουμε αφήσει το ίχνος σε αυτή τη σάπια ζωή, αυτό το ίχνος που ουρλιάζει και καίει τώρα τα δάχτυλά σου. Τους εμπιστεύεσαι, μα εγώ ξέρω. Εγώ τους δημιούργησα και κάθε εγώ θα τους δίνει ελπίδα και θα την παίρνει μακριά. «Μιλάς για ελευθερία του λόγου, μιλάς για δικαιοσύνη για ένα έγκλημα και πού είναι αυτό; Πότε έγινε; Ποιοι οι θύτες, ποια τα θύματα; Ποια η απόδειξή σου; Τώρα καταλαβαίνεις; Η δικαιοσύνη όπως τη νομίζεις πέθανε, εκείνη τη μέρα και κάθε προηγούμενη και κάθε επόμενη. Απλά, προχώρα όπως οι υπόλοιποι, στην ίδια σελίδα της ιστορίας.» Πολιτικό-κοινωνικό.