Geçmiş yaşamlarında birbirini çok seven iki nişanlının hikâyesi... Bir yanlış anlamanın, bir iftiranın ve bir ölümün göğe kazındığı lanetli bir aşk. Ve doğanın bizzat yazdığı bir kehanet: "İki ruh, tamamlanmamış yaralarını yeni bir hayatta yeniden açacak. Birbirlerini tanımadan tanıyacak, sevmemeye yemin edip yine de birbirlerine çekilecekler. Bu kez kader, kanla kapanacak." Yüzyıllar sonra aynı ruhlar, yeni bedenlerde yeniden karşılaşır. İlk anda anlamlandıramadıkları tanıdıklık, açıklayamadıkları bir çekim... Ama geçmişin intikamı henüz bitmemiştir. Bu hikâye; ihanetin gölgesinde başlayan bir aşkın, bağışlanamayan bir hatanın, ve kaderden kaçamayan iki ruhun karanlık masalıdır.

Birce, ağır bir kaybın ardından yeni görev yerine tayin olurken, şehit edilen askerlerin ölümünde bir ihanet izi olduğunu fark eder ve gerçekleri ortaya çıkarmaya kararlı hâle gelir. Yüzbaşı Demirhan ile yaptığı is birliği ile gerçekleri ortaya çıkarır.

Sen,Ben Ve Kader

Aramızdaki mesafe sıfır denecek kadar az olduğu için yüzlerimiz birbirine fazla yakındı.Bir süre yüzümü izledikten sonra "Çillerin var," dedi ve ardından konuşmaya devam etti. "Çok küçükler,sol tarafında 15 sağ tarafında ise 12 tane var.Sadece yakından belirgin olmalarına rağmen iki tarafta eşit değil." " Sidelya çiçeği cennet çiçeği olarak bilinir,sen bana cennetten gönderilen bir çiçeksin sidelyam." 🤍🦢 İlk kitabım olduğu için fazla acemiyim, herhangi bir çalıntı durumunda gerekli işlemler başlatılacaktır. İyi okumalar;)

O kazınan kanla sarılır boynuna gece. Öyle bir gece ki sahipsiz ve kahramansız kalırsın. İşte o zaman parmağına bir yüzük takar, Geçmeyecek izlerini nefret ettiklerinle kapatırsın. "Günün sonunda dönüp dolaşıp geleceğimiz yer," derken parmağımdaki alyansa dokundu. "Evimiz." Ve evin sen olduğunu söyleyecek o dudaklar. Kelimeleri tanı ve kalbine kazı. Kurtulma. Bırak kendini. Yine de kaptırma. Adını üfle senden seni çalanlara. Günü geldiğinde fısıltını, her zerresine kadar onlara hatırlatacaksın. "Araf yok Alyeska." derken boynuma çıktı dudakları. "İhtimaller yok." bir daha fısıltı. "Sadece sen varsın." İlk acıyı sonra uğruna savaşılan aşkı tadacaksın.

Ankara'da geçen,ailesini korumak için kendisini öldü gösteren adamın geri döndüğünde hem kendi taşıdığı hem de geride bıraktığı yaralarla yüzleşmesini anlatan bir hikâye. Bir kadının,bir çocuğun ve bir adamın sessiz savaşı...

Yüzüme baktı. Bakışları gülümsememde donuklaştı. Dudaklarından dökülen kelime, onun da yaptığı eylemin hiçbir şeyi değiştirmeyeceğini ona fark ettirdi. "Yapma." Oysa yapmamayı bilseydim, onu hiç sevmemeyi dilerdim. Ellerimi yüzüne uzattım. Sağ yanağını bir daha hiç dokunamayacakmışım gibi şefkatle okşadım. Sonra dilimden kalbine ulaşmak isteyeceğim kelimelerimi döktüm. "Yüz tane kalbim olsa..." Devam ettirmek için cümlemi, hafif bir soluklandım gözlerinde. Eminim üzerimde hissettiğim nefret dolu bakışlar tesadüf değildi. Bir oda dolusu asker, benim cümlemin karşımdaki adamı yaralamasından korkuyorlardı. Fakat devam ettirdiğim cümleyi hiçbirisinin böyle tahmin etmediğini biliyordum. "... yüzünü de içimden söker, ellerine verirdim." Baktı yüzüme, öyle baktı ki, sanki öyle deme der gibi. Kalbimi sök ama öyle deme der gibi. Eminim, merak ediyordu bir sonraki cümlemi. Ne onu bekletmek istedim ne de kalbime rağmen çoktan yol almış mantığımı.. Çünkü gitme vaktiydi. "Ama benim kalp rahatsızlığım var." dedim. Bu kalbi söküp ellerine de versem bir işine yaramaz demek ister gibi. Yüzümde donuklaşan bakışlarından, kalbime geçirdiği duygulardan beni yanlış anladığını anladım. "Mecaz." dedim gülümseyerek. Sadece ona ne demek istediğimi anlatmak istemiştim. "Bir daha çıkarsın seni karşıma kader. İnan bana yine bana böyle bakarsan, kollarına atlayacağım." Baktım. Daha bu vedayı ne kadar uzatabilirdim ki? "Peşime düşme, birbirimizin kaderinde varsak zaten yollarımız mutlaka kesişecektir. O zaman hala beni seviyor olsan, bunu yeniden konuşalım." Bunlar dudaklarımdan çıkan son cümlelerdi.

Geçmişinin karanlığı ruhuna işlemiş, ellerini kana bulamış, bütün ülkenin tüylerini diken diken eden ve her yerde aranan seri katil Ateş Karaca, işlediği bir cinayet sonucuyla bütün dikkati üzerine çeker. Belkide o gece gözden bir şey kaçırmıştı? Tesadüfler Ateş'i Eflâl Duman'la bir araya getirirken, gecenin sessizliğinde işlenen bir cinayet, bütün düzeni yerle bir eder ve Eflâl'in yolu, karanlığın içinde kendi adaletini arayan Ateş'le kesişir. Neyin doğru neyin yanlış olduğunu ayırt etmek neredeyse imkansız hale gelir. Karanlığa mâhkum olan bu adam, ışığa kavuşabilecek miydi? || "Kötü bir geçmişin mâhkumu, özgürlüğe kavuşunca ruhunda ki yaraları saramaz." (2025)

Bazı hikayeler acıyla başlar, mutlulukla son bulur... Peki bu hikâyenin sonu ne olacaktı? Ceylin mutlu olabilecek miydi? ailesini unutabilecek miydi? Herşey bir muamma; "Kan gölü"

Rastgele bir akşam, yanınıza oturan bir bey, size bir teklif sunsa? ⚡ "Bu bir ders, Derin Ayçiçek. Tutku üzerine kurulmuş, temas üzerine kurulmuş bir arzu oyunu... Sana nasıl aşık olunur, öğreteceğim." "Amacınız bana aşkı hissettirmek değil de, ya kendinize aşık ettirmekse?" Gülümsedi. "Bunun mümkün olabilmesi için canımı bile ortaya koyardım, Derin. Çünkü senin tarafından sevilmek nasıl bir şey, hissetmek isterdim." +18 SAHNELER BARINDIRMAKTADIR Başlangıç; 13.9.23 Bitiş; ... VO0169RU