Ποτέ στην ζωή μου δεν πίστευα ότι εγώ θα γνώριζα κάποιον . Και πόσο μάλλον όταν αυτός ο κάποιος είναι ο κολλητός του μπαμπά μου . Ποτέ δεν πίστευα ότι θα τον ερωτευόμουν τόσο έντονα , τόσο γρήγορα και τόσο σφοδρά. Από μικρή με θυμάμαι να του έχω τρελή αδυναμία . Μπορεί ο μπαμπάς μου να έχει τρεις κολλητούς αλλά εκείνος πάντα διέφερε. Ποτέ δεν το κατάλαβα . Θεωρούσα ότι απλά τον αγαπούσα λιγάκι παραπάνω . Αλλά γαμώτο πόσο αθώα ήμουν; Πόσο χαζή ήμουν που δεν ήξερα . Το αθώο συναίσθημα γρήγορα έγινε ενοχικό . Δεν μπορούσα να θέλω αυτόν . Δεν γινόταν . Αλλά πάλι κατάλαβα ότι έλεγα ψέματα στον εαυτό μου . Μέχρι που όλα μαθεύτηκαν . Μέχρι που εκείνος κατάλαβε .... Και τότε το Χάος . Ήταν το χάος της ... Ήταν η αναγέννηση του ... Η ιστορία τους ξεκινάει από εκεί που ο πρίγκιπας υποσχέθηκε στην μικρή του πριγκίπισσα ότι τα παραμύθια έχουν πάντα ένα καλύτερο τέλος

Στο μικρό αγγλικό χωριό, όπου τα Χριστούγεννα συγκεντρώνουν κάθε χρόνο συγγενείς και φίλους, η Μελίτη Καλλιγά φτάνει για να περάσει τις γιορτές με τον θείο της. Μαθήτρια της οργάνωσης και της πειθαρχίας, με τη νομική πρακτική να καθορίζει την καθημερινότητά της, η ζωή της δεν είχε τίποτα απρόοπτο. Το ταξίδι της ωστόσο συμπίπτει με την επιστροφή του Ορφέα που φέρνει μαζί του την ετήσια θεατρική παράσταση. Η φετινή προετοιμασία αντιμετωπίζει ένα σοβαρό εμπόδιο: η πρωταγωνίστρια λείπει. Στην αναζήτηση μιας λύσης, η παρουσία της Μελίτης αποκτά απροσδόκητο ρόλο. Η συνάντησή της με τον Ορφέα οδηγεί σε μια ανταλλαγή που αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο εκείνος έρχεται να διαλύσει την προσεκτικά δομημένη της καθημερινότητα, ενώ η ίδια φέρνει σε εκείνον τη σταθερότητα που δεν γνώρισε ποτέ. «Είσαι το χάος που μου λείπει. Κι εγώ η τάξη που χρειάζεσαι». Πίσω από την αυλαία, δύο κόσμοι συναντώνται... \\....\\ Αγγλία, Δεκέμβριος, 1986.

Μια ανεξηγητη φωτια στο αρχοντικο της οικείας Καραγάτση λενε πως αρχισε την καταρα. Μια καταρα που ο πατερας μου αγνοησε όταν με παρεδιδε σε εκεινον, πιστευοντας ότι θα σωσει τον εαυτο του. Εκεινο το ξημερωμα εκλεισε τα ματια στον Θεο βλασφημώντας τις μοιρες που αψηφισε. Μες τον καπνο της φωτιας θα ορκιζομουν πως σε εχασα, καθως σε ακολουθουσα εξω από τις πυλες του Αδη. Και εσυ, εγκλωβιστηκες στον ορκο σου, γυρισες να με κοιταξεις όταν σου φώναξα πως θα χαθω. Η Εκατη, μου ψιθυρισε πως επειδη με κοιταξες χαθηκα, εσυ με καταδικασες, από την αδυναμια σου, επειδη ποθησες κατι που δεν ηταν προορισμενο για εσενα. Και σαν η Άτροπος αποφασισε πως το τελος μας ήρθε, σε πήρε μακριά . Μα εγω στεκομουν ακομη στην καρδια της φωτιας και εγλυφα την λεξη που έμεινε στα χείλη μου. Πόθος. Μα πως ηταν δυνατον; Αφου ο γαμος μας ηταν, εν λευκώ.

Απρίλιος 1967 Ήταν Άνοιξη, ξημέρωνε μέρα Παρασκευή και ξάφνου όλα έγιναν ζοφερά. Ήταν Άνοιξη, η τελευταία. Ξημέρωσε Παρασκευή και έκτοτε μας τύλιξε σκοτάδι. Και απελπίστηκα, ώσπου διάβασα, ότι μετά το σκοτάδι, έρχεται πάντα το φως. Πράξη πρώτη: Θα ονειρευτώ τις μέρες του φωτός και ξάφνου θα είναι πάλι Άνοιξη. Φεβρουάριος 1973 Κι όταν σε είδα για πρώτη φορά, χαμογέλασα και σκέφτηκα ότι μέσα στο καταχείμωνο με βρήκε η Άνοιξη. Ξάφνου ευτυχία με πλημμύρισε και ευχήθηκα αυτό που ένιωθα ποτέ να μην τελειώσει. Πράξη δεύτερη: όλη η ελπίδα του κόσμου γεννήθηκε στα μάτια σου. Νοέμβρης 1973 Βράδυ Παρασκευής, ξημέρωνε Σάββατο, και εσύ βρισκόσουν απέναντι μου. Με κοίταζες με όλο το φως και το σκοτάδι που είχες μέσα σου, και ξάφνου σκέφτηκα ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα. Ώσπου το χέρι σου σηκώθηκε, τα συνθήματα έπαυσαν, το βλέμμα σου με απαρνήθηκε. Η τελευταία πράξη είχε ήδη γραφτεί: η ελπίδα πεθαίνει πάντα πρώτη, τη σκότωσες εσύ, μαζί με εμένα. Φαίδρα - Πέτρος All Rights Reserved 2025 ©

Η Ήβη είναι στο τελευταίο έτος της σχολής της, Προσχολική Αγωγή και Εκπαίδευση, μια σχολή που δεν της κέντρισε ποτέ το ενδιαφέρον. Είναι εσωστρεφής, απαισιόδοξη, έχει χίλια δύο προβλήματα και φοράει διαφορετικά παπούτσια στο κάθε πόδι. Ο Αχιλλέας, ένα παλληκάρι σαν τα κρύα τα νερά που δεν ξέρει πού του πάνε τα τέσσερα, έχει έναν στόχο στη ζωή του, μα δεν ξέρει πώς να τον πιάσει. Ψάχνει για μια περιπέτεια που θα τον οδηγήσει εκεί ακριβώς. Την βρίσκει στα όμορφα μάτια της Ήβης και στο περίεργο μυαλό της. «Ένα αριστούργημα.» -Είπε κάποτε κάποιος. Προσοχή: περιέχονται αναφορές σε έντονα ψυχολογικά συμβάντα και ενδέχεται να υπάρχουν λίγες σεξουαλικές σκηνές. Διαβάζετε με δική σας ευθύνη. All Rights Reserved ® Copyright © 2020 the damn year Despw, DL

Εγώ, εσύ και ένα καλοκαίρι. ⭑･ﾟﾟ･*:༅｡.｡༅:*ﾟ:*:✼✿　　✿✼:*ﾟ:༅｡.｡༅:*･ﾟﾟ･⭑ Η Αμάρυλλις, μια ζωγράφος που άλλοτε έβλεπε τον κόσμο μέσα από τις πιο φωτεινές αποχρώσεις του, επιστρέφει στη Γαύδο αναζητώντας γαλήνη· μια γαλήνη που η ζωή της στέρησε με τρόπο κατακλυσμιαίο. Ο Μιχάλης, ένας άνδρας που είχε μάθει να θριαμβεύει, βλέπει τον κόσμο του να διαλύεται, μόνο και μόνο για να καταλάβει πως δεν του ανήκε ποτέ. Στρέφεται ξανά στη δουλειά του, στο επόμενο μεγάλο έργο του -κι αυτό το έργο τον φέρνει στη Γαύδο. Εκείνη είναι το λευκό, εκείνος το μαύρο. Και το μαύρο, πάντοτε, μοιάζει ικανό να καλύψει το λευκό. Εκτός κι αν το λευκό προλάβει να λάμψει, να το διαπεράσει, να το μεταμορφώσει. Και τότε... γεννιέται το γκρίζο. Shoutout στην @kastadiaverse για το εξώφυλλο.

Ηταν αρχές Νοέμβρη όταν ο κόσμος της 17χρονης Σμαράγδας γκρεμίστηκε σε μερικές λέξεις. Ο αδερφός της, ιπτάμενος της πολεμικής αεροπορίας, υπέγραψε αιώνια τιμή με τον θάνατο εν ώρα υπηρεσίας, αφήνοντας της κληρονομιά το όνειρο να ακολουθήσει την πορεία του. Πέντε χρόνια μετά, η Σμαράγδα μάχεται στο 3ο έτος της Σχολής Ικάρων για την αρχηγεία, καταφέρνοντας όσα ο αδερφός της είχε ήδη χαράξει. Και όλα φαίνονταν στρωτά μέχρι που μια νέα μετάθεση στην σχολή έρχεται και υπόσχεται μονάχα αναταράξεις. //Σμαράγδα και Αντώνης// 2022

«Έχει αρχή μα όχι τέλος και τελειώνει ότι αρχίζει.» ΘΑΛΑΣΣΑ: "Και δηλαδή τι τύπος άντρα είσαι;" Το σαρδόνιο χαμόγελο που στόλισε τα χείλη του ήταν ότι χρειάστηκε για να κάνει την καρδιά της να χτυπήσει σαν τρελή. "Εκείνος που θα γαμαει το μυαλό σου, ενω κάνει έρωτα στην ψυχή σου. ", και ο δυόσμος μπλέχτηκε με το κεράσι. ΟΥΡΑΝΟΣ: "Σε περίπτωση που το ξεχνάς, είμαι η μούσα του Θανάτου καλέ μου.", τα μάτια της τον κεραυνοβολούσαν, ο ουρανός σκοτείνιαζε, "Αν εσύ είσαι η μούσα του Θανάτου mellilla...τότε εγώ είμαι ο ίδιος ο Θάνατος.", η θάλασσα σήκωσε τρικυμία, δεν υπήρχε πλέον διαφυγή... ΠΤΩΣΗ: "Αν δεν βρω τρόπο, τότε θα δημιουργήσω έναν.", η Ιθάκη ήταν που έδινε το ωραίο ταξίδι λοιπόν. "Η πληγή επουλώνεται, το σημάδι μένει.", και ίσως τελικά ο προορισμός να μην είχε τόσο μεγάλη σημασία. ΠΟΝΟΣ: "Μας αξίζει ένας λυτρωτικός επίλογος.", η φωνή της έσπαγε. "Εμείς γράφουμε τον επίλογο μας.", της απάντησε ξέπνοα. Μα γιατί δεν αισθάνονταν λυτρωμένοι; Τελικά, η θάλασσα και ο ουρανός αγγίζονται;

Είναι δύσκολο να είσαι το Δεξί Χέρι της καλύτερης Οικογένειας στην Ευρώπη. Η ρουτίνα του ταπεινού λογιστή Γκάμπριελ δεν θα μπορούσε να είναι πιο βαρετή: σπίτι- Εσκομπάρ, Εσκομπάρ- σπίτι. Ο Άδης βέβαια, ο Αφέντης του Κάτω Κόσμου, έχει μια πιο ενδιαφέρουσα καθημερινότητα. Μέχρι που η ατίθαση Ρωξάνη, με τα κόλπα της πίσω από την μπάρα του Εσκομπάρ να ενθουσιάζουν τον Οικογενειάρχη Φίλιπ, έρχεται να ταράξει τα νερά του νεαρού Εκτελεστή. Άραγε, θα αποκτήσουν όλα μια γεύση Υποκόσμου; //Hades x Persephone Retelling// Στο βιβλίο αναφέρονται: σεξουαλική βία, σεξουαλική παρενόχληση, έντονο ερωτικό περιεχόμενο, σκηνές βίας λεκτικής και σωματικής, ιδιαίτερα σκοτεινά σημεία 2021-2022

Ατσάλινο γαλανό βλέμμα, αγάπη για το ωραίο φύλο και μια μαύρη στολή των SS. Αυτά συνθέτουν τον χαρακτήρα του Φρανκ Γουιντερς, μέχρι που γνώρισε την Αθηνά Δασκαλάκη. Η όμορφη νοσοκόμα και η φλογερή προσωπικότητά της έκαναν τον Λοχαγό να νιώσει πρωτόγνωρα συναισθήματα και να υπερβεί την αγάπη του για το Γ' Ράιχ και τα ίδια του τα πιστεύω για να την κρατήσει στη ζωή του. Η ιστορία μέσα από τα μάτια του Λοχαγού. Έρχονται στο φως στιγμές που θα δικαιολογήσουν τον τόσο θυελλώδη χαρακτήρα του και τις τόσο αυθόρμητες επιλογές του.