"Mihri, evleneceksin," diyen babamın sesi tekrardan kulaklarımda çınlamıştı. Sesi her zamanki gibi soğuk, demir geçirmezdi; itiraz kabul etmiyordu. Babamın dediklerini sindirmek için zorlukla yutkunmuştum. Böyle olacağını bilmeme rağmen neden nefes alamamıştım, neden içinde olduğum durum altında ezilip kalmıştım? Bir şeyler söylemek, itiraz etmek istemiştim fakat yapamamıştım. Babamın bakışları altında ezilmiştim tekrardan. "Hayırlısı buymuş," demişti annem, abimin gözlerinin içine bakarken. Bana bakmamıştı. Oysaki abimin canına karşılık benim canım, benim hayatım ortaya koyulmuştu. Bu ailedeki yerimi bir kez daha anlamıştım: Ben bu aile için bir hiçtim, fazlalıktım. Birkaç gün sonra bu konağın kapısına bir çöp gibi bırakılmıştım. Abimin geleceği için benim geleceğimi yok saymışlardı. Bunu hiçbir zamana affetmeyecektim, bu gerçeğin altında her gece ezilecektim.